ஜெயகாந்தனின் ஜயஜய சங்கர II

முதல் பகுதியில் ஜெயகாந்தனின் ஜயஜய சங்கர நாவலைப் பற்றி என் கருத்தை – பாத்திரப் படைப்பும், இலட்சியவாதமும் இந்த நாவலை உயர்த்துகின்றன – என்று சொல்லி இருந்தேன். இப்போது பிறர் இந்த நாவலைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்று.

நான் பெரிதும் மதிக்கும் இலக்கிய விமர்சகர் ஜெயமோகன். அவர் இந்த புத்தகத்தைப் பற்றி சொல்வது (திண்ணை தளத்தில் ஜெயகாந்தன் பற்றி அவர் எழுதிய கட்டுரையிலிருந்து எடுத்தது)

ஜெயகாந்தன் அதீத உணர்ச்சி வேகத்துடன் கருத்துக்களை எதிர்கொண்டதன் விபரீதமான விளைவு என நான் கருதுவது ‘ஜயஜய சங்கர‘ என்ற குறுநாவலை. சங்கர அத்வைதத்தின் உச்சகட்ட ஒருமைத் தரிசனத்திலும், அதில் உள்ளடங்கியுள்ள சமத்துவ அடிப்படையிலும் ஜெயகாந்தன் உத்வேகம் கொண்டது அவரது இயல்புக்கு ஏற்றதே. விவேகானந்தரிலும் நாராயண குருவிலும் செயல்பட்டது அந்த அத்வைதமே. அதை பண்டைய இந்திய முற்போக்கு தரிசனங்களில் முக்கியமானதென்றே இ.எம்.எஸ் போன்ற மார்க்ஸிய விமரிசகர்களும் கருதுகிறார்கள் என்று கண்டோம். ஆனால் ஜெயகாந்தன் அதை சங்கர மடங்களின் பழைமை வாதத்தில், சடங்கு வாதத்தில் அடையாளம் கண்டுகொண்டது பெரும் பிழை.

இது விவாதத்துக்கு உரிய விஷயமே அல்ல. விவேகானந்தரும் நாராயண குருவும் சங்கர மடங்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டதில்லை. அவர்கள் முன் வைத்த கருத்தியல் மாற்றங்களுக்கு எதிரான பெரும் சக்தியாகவே அவர்கள் உயிர் வாழ்ந்தபோதும், இன்று வரையிலும் சங்கர மடங்கள் இருந்து வந்துள்ளன. ஒருமைக்கு எதிராக பன்மையை, தூய அறிவுக்கு எதிராக சடங்குகளை, சமத்துவத்துக்கு எதிராக சாதியத்தை முன் வைக்கும் சங்கர மடங்களின் கருத்தியல் அத்வைதத்துக்கு நேர் எதிரானது. இந்தியாவின் அனைத்து பிற்போக்கு எண்ணங்களும் உறைந்து கூடிய பழைமை வாத மையம் அது. தன் எழுத்துக் காலம் முழுக்க ஜெயகாந்தன் எதை எதிர்த்து வந்தாரோ அதன் குறியீடு. ஓங்கூர் சாமிக்கு சங்கர மடத்தில் என்ன இடமிருக்க முடியும்? ஓங்கூர் சாமி எதையெல்லாம் விட்டு விலகினாரோ அதையெல்லாம் குவித்து செய்யப்பட்டதல்லவா அது? அங்கே ஜெயகாந்தனுக்கு என்ன இடம் ?

வெறும் உணர்ச்சிப் பாய்ச்சலினால் சங்கர மடத்தை அத்வைத விளைநிலமாக உருவகித்து ‘ஜயஜய சங்கர ‘ குறுநாவலை ஜெயகாந்தன் எழுதினார். அதில் அவரது புனைவின் திறன் முழுக்க குவிந்தமையினால் அசாதாரணமான இலட்சியவாதக் களமாக, வாசக மனதை கவர்வதாகவே அது அமைந்துள்ளது. ஆனால் அக்கதையின் உள்ளார்ந்த ஓட்டை ஜெயகாந்தனுக்கே உள்ளூரத் தெரியும் என்ற எண்ணம் ஏறபடுகிறது. தன் இலட்சிய வாதக் கதாபாத்திரங்கள் அனைத்தையுமே அக்களத்தில் குவித்து அதற்கு மேலும் வலுவேற்ற அவர் செய்த முயற்சியின் விளைவே அதை ஒரு நாவலாக வளர்த்தெடுத்தது. ஜெயகாந்தனின் புனைகதை உலகில் பிராமணிீயம் சார்ந்த ஒரு மோகம் எப்போதுமே உள்ளது. அவரால் வைதீக தரிசன மரபின் கவித்துவத்தையும் புரோகித மரபின் லெளகீகச் சிறுமையையும் கரணிய ரீதியாக பிரித்தறிய முடியவில்லை. ‘அசதோமா சத் கமய:’ ஆதி கோஷத்தின் கவித்துவத்துக்கும் அதைச் சொல்லி சந்தியாவந்தனம் செய்யும் புரோகிதனின் தொழிலுக்கும் இடையே இரு துருவங்களுக்கு இடையே உள்ள தூரம். பின்னதை நிராகரிக்காமல் முன்னதை அங்கீகரிக்க நம்மால் முடியாது. ஜெயகாந்தன் இப்பிரிவினையை நிகழ்த்திக் கொள்ளவில்லை.

((சிறு விளக்கம் – ஓங்கூர் சாமி ஜெயகாந்தனின் புகழ் பெற்ற விழுதுகள் என்ற ஆக்கத்தில் வரும் ஒரு துறவி.)

ஜெயமோகனின் இந்த விமர்சனம் எனக்கு ஏற்புடையதில்லை. அவர் புத்தகத்தைத் தாண்டி வெளி நிகழ்ச்சிகளுக்கு ஜெயகாந்தனை பொறுப்பாளி ஆக்குகிறார். ஜெயகாந்தன் சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதியை தன inspiration ஆக வைத்து ஒரு உயர்ந்த துறவியை, ஒரு ஆன்மீக இலட்சியவாதியை உருவாக்குகிறார். எனக்கு அந்த லட்சியவாதிதான் முக்கியம், அது சந்திரசேகரேந்திரரை அடிப்படையாக வைத்து உருவாக்கப்பட்டதா இல்லை சாய்பாபாவை வைத்து உருவாக்கப்பட்டதா என்பதெல்லாம் அனாவசியம். கதையில் வரும் துறவி சடங்கு சம்பிரதாயத்தை மீறாவிட்டாலும் அவை அர்த்தமற்றவை என்பதை உணர்ந்திருக்கிறார். அவர் தான் வணங்கும் கடவுளையே எப்போது தன் சிறு வயது நண்பன் ஆதி – ஒரு தலித் சிறுவன் – வடிவத்தில் பார்ப்பவர். இந்த சடங்கெல்லாம் எதற்காக என்று வெளிப்படையாக அலுத்துக் கொள்பவர். அந்த பாத்திரத்தின் inspiration இப்படிப்பட்டவராகவே இருந்திருக்கலாம். இல்லை இந்த ஜாதி, சடங்கு, சம்பிரதாயத்தை முழு மனதோடு நம்புபவராகவும் இருந்திருக்கலாம். அவர் எப்படி இருந்தால் எனக்கென்ன? பின் தொடரும் நிழலின் குரல் புத்தகத்தின் ராமமூர்த்தியின் inspiration யார் என்பதை வைத்தா புத்தகத்தின் தரம் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது? இல்லை இப்படி யோசித்துப் பாருங்களேன் – இந்த புத்தகத்தை இந்தியாவுக்கு வெளியே படிப்பவர்களுக்கு சங்கர மடமும் தெரியாது, சந்திரசேகரேந்திரரும் தெரியப் போவதில்லை. அவர்கள் சங்கர மடத்தின் அணுகுமுறையை வைத்துத்தான் இந்த புத்தகத்தின் தரத்தை நிர்ணயிக்க வேண்டுமா?

ஜெயமோகனின் கவலை இந்த புத்தகம் படிப்பவர்களுக்கு எந்த விதமான உணர்வைக் கொடுக்கும் என்பதைப் பற்றிதான் என்று நான் நினைக்கிறேன். சங்கர மடம், சந்திரசேகரேந்திரர் ஆகியோர் மீது உள்ள மரியாதை இந்த புத்தகத்தை படித்தால் அதிகரிக்கத்தான் செய்யும். எனக்கு புத்தகம் வந்தபோதும் சரி, அதை மீண்டும் சமீபத்தில் படித்தபோதும் சரி, அப்படித்தான் ஆயிற்று. அதை ஜெயமோகன் விரும்பவில்லை. ஆனால் அது இலக்கியத்தின் தரத்தை நிர்ணயிக்கக் கூடாது என்பது என் கருத்து. Birth of a Nation திரைப்படம் இன்றும் கொண்டாடப்படுகிறது. அதற்காக கூ க்ளக்ஸ் கிளான் நல்ல இயக்கம் என்று யாரும் சொல்வதில்லை.

சீதாம்மாவின் குறிப்பேடு என்ற தளத்தில் ஜெயகாந்தனைப் பற்றி தீவிரமான அலசல்களை காணலாம். அவர் ஜய ஜய சங்கர பற்றி அலசி இருப்பதை இங்கே, இங்கே, இங்கே மற்றும் இங்கே காணலாம். சாதாரணமாக விமர்சனங்கள் (ஜெயமோகன் உட்பட) முதல் பகுதியைத் தாண்டுவதில்லை. முதல் பகுதியில் மட்டும்தான் சுவாமிகளுக்கு பெரிய ரோல். பலருக்கும் அந்த துறவி characterization மட்டுமே பேசுபொருள். உண்மையில் இந்த நாவல் நான்கு பகுதிகள் கொண்டது. படிக்கும்போது மேலும் மேலும் உன்னத மனிதர்கள் வந்துகொண்டே இருப்பார்கள். சீதாம்மா எல்லா பகுதிகளையும் பற்றி பேசுகிறார். எனக்கு மகாலிங்க ஐயர் பாத்திரத்துக்கு மதுரை வைத்தியநாத ஐயர்தான் inspiration ஆக இருந்தாரோ என்று தோன்றுவதுண்டு. சீதாம்மா இதை வெளிப்படையாக எழுதாவிட்டாலும் அவருக்கும் அப்படித்தான் தோன்றுகிறது என்று நினைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: ஜெயகாந்தன் பக்கம்

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:

• ஜயஜய சங்கர – அலசலின் முதல் பகுதி
• ஜெயகாந்தனைப் பற்றி ஜெயமோகன் – பகுதி 1, பகுதி 2
• ஜய ஜய சங்கர பற்றி சீதாம்மா – பகுதி 1, பகுதி 2, பகுதி 3, பகுதி 4
• மகாலிங்க ஐயரின் inspiration என்று நான் நினைக்கும் மதுரை வைத்யநாத ஐயர் பற்றி முன்னாள் காங்கிரஸ் அமைச்சர் கக்கன்