‘நடந்தாய் வாழி காவேரி’ – சாரதாவின் குறிப்புகள்

தி.ஜா. பற்றி சொல்வனம் சிறப்பிதழ் வெளியிட்டிருக்கிறது என்றதும் தி.ஜா. பற்றி எழுதலாமே என்று எனக்கும் தோன்றியது. ஆனால் நண்பர் பாலாஜி சமீபத்தில் இப்போதெல்லாம் தி.ஜா.வை படிக்க முடியவில்லை என்று சொல்லி இருந்தார், மோகமுள்ளையும் அம்மா வந்தாளையுமாவது மீண்டும் படித்துவிட்டுத்தான் எழுத வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறேன். சாரதாவின் பதிவையாவது மீள்பதிவு செய்கிறேன்.

எங்கள் சினிமா ப்ளாக் அவார்டா கொடுக்கறாங்க தளத்தைப் படிப்பவர்களுக்கு சாரதா பற்றிய அறிமுகம் தேவை இல்லை. அவருடைய சில சினிமா விமர்சனங்களை அவார்டா கொடுக்கறாங்க தளத்தில் பதிப்பித்திருக்கிறேன். தி. ஜானகிராமன் மற்றும் சிட்டி இணைந்து எழுதிய travelogue – பயண நூல் – “நடந்தாய் வாழி காவேரி” தமிழில் எழுதப்பட்ட பயண அனுபவங்களிலேயே மிகச் சிறந்தது எனக் குறிப்பிடப்படும் புத்தகம். தலைக்காவிரி தொட்டு பூம்புகார் வரைக்கும் காவிரிக் கரையோரமாக பயணம் செய்து எழுத்தாளர்கள் சிட்டியும் தி.ஜாவும் எழுதியிருக்கிறார்கள். வாசகர் வட்டம் பதிப்பித்த புத்தகம். இப்போது காலச்சுவடு மறுபதிப்பு செய்திருக்கிறதாம். ஓவர் டு சாரதா!

Thi. Janakiraman

சென்னை தி.நகர் ‘வாசகர் வட்டம்’ குழுமத்தைச் சேர்ந்த திருவாளர்கள் சிட்டி, மற்றும் தி.ஜானகிராமன் இணைந்து எழுதிய இது போன்ற அற்புத நூலுக்கு மதிப்புரை எழுதும் தகுதியெல்லாம் எனக்கு வந்துவிடவில்லையாதலால், இதை மதிப்புரை எனக் கொள்ள வேண்டாம். நூலைப் படித்து வியந்த (வியக்கும்) ஒரு வாசகி/ரசிகையின் எண்ணத்தில் உருவான சில வரிகள் எனக் கொள்ளலாம். இந்நூல் என்னை வந்தடைந்ததே ஒரு சுவையான கதையென்றாலும், அதை பின்னூட்டத்தில் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்தில் நேரடியாக உள்ளே.

முன்பு வெளிநாட்டு பயணக் கட்டுரைகள் என்றாலே விரும்பிப் படிக்கும் ஆர்வம் கொண்ட எனக்கு சிறிது காலத்திலேயே அவை கிட்டத்தட்ட ஒரே நோக்கில் (தமிழில்: ஸ்டீரியோடைப்) பயணித்து சலிப்பைத் தருகின்றனவோ என்று தோன்றத் துவங்கிவிட்டது. பிரம்மாண்டமான விமான நிலையங்கள், உயரமான கட்டிடங்கள், கட்டுரையாளர் உணவகங்களில் சைவம் கிடைக்காமல் அவதிப்பட்டது, அங்குள்ள தமிழ்க் குடும்பங்களின் ஆதரவு, உபசாரம் மற்றும் உதவிகள், அவற்றுக்கு நன்றிக்கடனாக அவர்களைப் பற்றி சில வரிகள் அல்லது சில பக்கங்கள் (உதவியின் அளவைப் பொறுத்து), இப்படியாக சலிப்பைத் தந்த வேளையில், தமிழ்நாட்டுக்குள்ளேயே (மற்றும் கர்நாடகத்தின் சில பகுதிகளில்) பயணித்து எழுதப்பட்ட, வழக்கமான வரைமுறைகளை மீறி, சரியாகச்சொன்னால் அவற்றுக்கு அப்பாற்பட்டு, கையில் எடுத்தால் கீழே வைக்க மனமில்லாத அளவுக்கு ஒரு தேர்ந்த நாவலையும் தோற்கடிக்கும் சுவாரஸ்யத்துடன் எழுதப்பட்ட ‘நடந்தாய் வாழி காவேரி’ எனும் இந்நூலின் துவக்கமே அருமை.

சில இடங்களின் வர்ணனைகள் நூல் எழுதப்பட்ட காலத்தில் இருந்த நிலைமை சார்ந்தது, இப்போது மாறியிருக்கலாம். ‘மாயவரத்தின் பிரதான சாலையிலிருந்து கிழக்கு நோக்கிப் பிரியும் ஒரு மண் சாலையில் ஒரு கைகாட்டி ‘காவேரிப்பட்டினம்’ என்று காட்டிக் கொண்டிருக்க அது சோழர்களின் துறைமுகமான ‘காவிரி புகும் பட்டினம்’ செல்லும் சாலையெனத் தெரிகிறது. ஒரு காலத்தில் துறைமுகத்திலிருந்து தலைநகர் உறையூர் செல்ல அமைக்கப்பட்ட நேர் சாலை இப்போது மணல் சாலையாக, இரு பக்கமும் கருவேல மரங்கள் தோரணம் கட்டி நிற்க, சிள்வண்டுகளை இரைய விட்டிருக்கிறது’ என்ற துவக்கமே நம் ஆர்வத்தைத் தூண்டுகிறது. காவிரியை, தலை முதல் கால் வரை நேரில் கண்டு ரசிக்கும் ஒரு பயணம் மேற்கொண்டால் என்ன என்று தோன்றியதாகச் சொல்லும் நூலாசிரியர்கள், ‘செயற்கைக் கோள்கள் சந்திரனையும் சுக்கிரனையும் வலம் வந்துகொண்டிருக்கும் இந்த விஞ்ஞான யுகத்தில் இதென்ன விபரீத எண்ணம்?’ என்று தோன்றியதையும் ஒப்புக் கொள்கிறார்கள். சென்னையிலிருந்து தனி வாகனத்தில் நண்பர்கள் சிலருடன் புறப்படும் அவர்கள் நேராகச் செல்வது சீரங்கப்பட்டணத்துக்கு. அதிலிருந்து காவிரிக் கரையூடாகவே செல்லும் அவர்கள் குடகு மலையை அடைந்து, மெர்க்காராவில் தலைக் காவிரியிலிருந்து, பயணித்து வருவதாக சம்பவம்.

ஆனால் அதை அவர்கள் வரி வரியாக விளக்கும் முறையில், நாம் நூலைப் படிப்பதாகத் தெரியாது. அந்த வாகனத்தின் முன்வரிசையில், ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து பார்த்து ரசித்துக் கொண்டே வருவதான உணர்வு நம்மை ஆட்கொள்ளும். அங்கங்கே வரம்பு மீறாத இயல்பான நகைச்சுவை இன்னும் சுவாரஸ்யப்படுத்தும். தலைக்காவிரியை நோக்கிப் போகும்போது, ‘சித்தாப்பூர் என்னும் ஊரில் வர்ணா பாம்புகள் அதிகம்’ என்று ஒரு புத்தகத்தில் படித்துவிட்டு பயந்துகொண்டே அந்த ஊருக்குள் நுழைய, வர்ணாவும் இல்லை பாம்பும் இல்லை. வர்ணம் அடித்த வீடுகளும் கடைகளும் தென்பட, காருக்கு தீனி வாங்கும் இடத்தில் அங்கிருந்தவனிடம் வர்ணா பாம்பு எங்கே என்று கேட்க, அவன் பேந்த பேந்த விழித்துவிட்டு, தான் பிறந்ததிலிருந்து ஒரு பாம்பைக் கூட அங்கு பார்த்ததில்லை என்றும், பாம்பாட்டியின் கூடையில்தான் பார்த்திருப்பதாகவும் விளக்கும் இடம் ஒரு உதாரணம். அதைப் படித்தால் மட்டுமே அனுபவிக்க முடியும். மெர்க்காராவில் மேகமூட்டங்களுக்கு மத்தியில் நுழைந்து பயணம் செய்யும்போதும், திடீரென பிடித்துக் கொள்ளும் மழையில் நனைந்து கொண்டே பொருட்களை இறக்கும்போதும், நாமும் நனைகிறோம். ஆடுதாண்டு காவிரியைக் காணும்போதும், பண்ணேர்கட்டா பண்னையில் தங்கும்போதும் அப்படியே. ஒகேனக்கலில் ஒரு மன்னார்குடி மாமியின் குடிசை உணவகத்தில் மிளகாய் வத்தல் குழம்பு சாப்பிடும்போதும் நாமும் அதை அனுபவிக்கிறோம். நூலாசிரியர்களின் எழுத்து வன்மை அத்தகையது. அவற்றின் சுவையை பாமரத்தியான எனக்கு சொல்லத் தெரியவில்லை. காவிரித் தாயின் இதயமான மேட்டூர் அணை பற்றி மட்டுமல்ல, அங்கங்கே உள்ள தடுப்பணைகள் பற்றியும் கூட சுவையான தகவல்கள். வழியில் அமைந்துள்ள திருப்பராய்த்துறை ராமகிருஷ்ண குடிலில் பெறும் சுவையான அனுபவங்கள். எதைச் சொல்வது, எதை விடுவது. காவிரியோடு கொள்ளிடம் கண்ட அனுபவங்களைச் சொல்லும்போது, அருகே அமைந்துள்ள கங்கைகண்ட சோழபுரத்துக்கும் ஒரு கிளைப்பயணம் (‘விஸிட்’ என்று சொன்னால் சட்டென விளங்கும் அளவுக்கு ஆங்கிலம் நம் மீது அமர்ந்துவிட்டது). அந்த அத்தியாயம் துவங்குவதே ஒரு அழகு.

‘தொலைவில் நரைநிறத்தில் கோபுரம் தெரியும்போதே மனம் நெகிழத் துவங்கிவிடும். அங்கே செல்லும் ஒவ்வொரு முறையும் ஏற்படும் அனுபவம். ராஜேந்திர சோழன் ஏன் இதைக் கட்டினான்? தஞ்சையில் ராஜராஜேச்சுரத்தை தந்த தந்தையை மிஞ்சவா? அப்படியானால் அபாரமாகத் திட்டமிட்ட கோபுரத்தை ஏன் பாதியில் மழித்துக் குட்டையாக்கினான்? எந்த தோல்வி, அல்லது உணர்வு அவனைத் தடுத்தது? வளமான காவிரிக்கரையை விட்டு வறண்ட இப்பகுதியில் ஏன் இதைக் கட்டினான்? இப்பகுதி மக்களுக்கும் ஒரு அக வாழ்வைத் தரவா?’ இப்படி நீண்டு செல்லும் நூலாசிரியர்களின் விளக்கம், பின்னர் கொள்ளிடத்தில் மேலணை கீழணை கட்ட கற்களூக்காக பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம், இக்கோயிலின் ராஜ மதிலைத் தகர்த்து கருங்கற்களை எடுத்துச் சென்ற சோகத்தைச் சொல்லும்போது நம் மனமும் அழும். (இன்றைக்கும் ராஜ மதிலின்றி, திறந்த கோயிலாகத்தான் நிற்கிறது கங்கை கொண்ட சோழீச்சுரம்).

கல்லணையில் துவங்கி பிரியத் துவங்கிய காவிரியின் கிளையாறுகள், தண்ணீரைப் பிரித்து எடுத்துச்செல்ல, கும்பகோணம் வரும்போதே காவிரி சிறுத்துவிடுகிறது. எனவே, கும்பகோணத்துக்கு கிழக்கே வீரசோழன் கிளைக்கும்போது, ‘காவிரி தந்து, தந்து மெலிந்துகொண்டே போவதைப் பார்க்கும்போது நம் மனதில் சோகம் தலை தூக்குகிறது’ என்று நூலாசிரியர்கள் எழுதும்போது நம் மனதையும் அந்த உணர்வு அழுத்துகிறது. காவிரிக் கரையில் வளர்ந்த கலாச்சாரம்தான் எத்தகையது, பண்பாடுதான் எவ்வளவு உன்னதமானது! குழாயிலும்தான் தண்ணீர் வருகிறது. அதுவே ஆற்றில் ஓடும்போது இப்படியா பாட்டாகக் கேட்கும், இசையாக மலரும், பண்பாடாக வளரும், கோயிலாக உயரும்!

ஆயிரம் தடுப்புக்களில் இன்று காவிரி சிறைப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் அன்றைக்கு கல்லணை கூட கட்டப்படாத நிலையில் கரை புரண்டு ஓடிய காவிரியைப் பார்த்து இளங்கோவடிகள் ஆர்ப்பரித்தது போல இந்நூலைப் படித்த பின் நமக்கும் ஆர்ப்பரிக்கத் தோன்றுகிறது.
‘காவிரி போற்றுதும் காவிரி போற்றுதும்’

“நடந்தாய் வாழி காவேரி” புத்தகத்தை சாரதா வாங்கிய அனுபவமும் சுவையாக இருக்கிறது. வாசகர் வட்டம் லக்ஷ்மி கிருஷ்ணமூர்த்தியிடம் நேராக வாங்கி இருக்கிறார்.

தொடர்புடைய பதிவுகள்:
சிட்டியின் ப்ளாக் – அவர் மறைவதற்கு ஒரு ஆறேழு மாதம் முன்னால்தான் எழுத ஆரம்பித்திருக்கிறார்.
சிட்டியைப் பற்றி ஹிந்து நாளிதழில்
சாரதா இந்தப் புத்தகத்தை லக்ஷ்மி கிருஷ்ணமூர்த்தியிடமிருந்து நேரடியாக வாங்கினார்

“பிரேக்கிங் இந்தியா” ஆசிரியர் ராஜீவ் மல்ஹோத்ரா கூபர்டினோவில் பேசுகிறார்

அரவிந்தன் நீலகண்டன் மற்றும் ராஜீவ் மல்ஹோத்ரா இணைந்து பிரேக்கிங் இந்தியா என்ற புத்தகத்தை எழுதி இருக்கிறார்கள். ராஜீவ் இந்த வாரம் – சனிக்கிழமை, ஜூன் நான்கு, 2011 அன்று மாலை ஏழரையிலிருந்து ஒன்பது மணி வரை கூபர்டினோவில் ஹெச்பி ஆடிட்டோரியத்தில் – புத்தகத்தை வெளியிட்டு பேசுகிறார்.

ராஜீவைப் பற்றி எனக்கு அதிகம் தெரியாது. ஆனால் அரவிந்தன் நீலகண்டனோடு சில தளங்களில் விவாதித்திருக்கிறேன். அரவிந்தன் நீலகண்டன் “ஹிந்துத்தவர்”. எனக்கு அவரோடு பல கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு. ஆனால் அவர் கூர்மையான சிந்தனையாளர், intellectual integrity உள்ளவர். அவருடைய கருத்துக்கள் சுலபமாக புறம் தள்ளக் கூடியவை அல்ல, உங்களை சிந்திக்க வைப்பவை. நீங்கள் ஹிந்துத்துவரோ இல்லையோ, அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளவாவது சிலிகான் பள்ளத்தாக்குக்காரர்கள் கட்டாயம் வாங்கள்! (நான் ஹிந்துத்துவத்தை எதிர்ப்பவன்)

நண்பர் திருமலைராஜனிடமிருந்து வந்த ஈமெயில் கீழே:

Aravindan Neelakantan is a scholar and a good friend of mine and Sundaresh here. Aravindan with Rajiv Malhotra of Infinity foundation has authored a well researched book by name “Breaking India”. You may find more details of this book at its web site http://www.breakingindia.com too. The authors have spent 5 years of extensive research to complete this book. This book elaborately explains the various threats hell bent on balkanizing India into pieces. One of the authors Mr.Rajiv Malhotra is releasing this book in Bay Area and addressing a public event too. Please plan to attend the event on coming Saturday, Jun 4th at HP’s auditorium in Cupertino between 5 PM and 7.30 PM.
India’s integrity is being undermined by three global networks that have well-established operating bases inside India: (i) Islamic radicalism linked with Pakistan, (ii) Maoists and Marxist radicals supported by China via intermediaries such as Nepal, and (iii) Dravidian and Dalit identity separatism being fostered by the West in the name of human rights. This book focuses on the third: the role of U.S. and European churches, academics, think-tanks, foundations, government and human rights groups in fostering separation of the identities of Dravidian and Dalit communities from the rest of India. The book is the result of five years of research, and uses information obtained in the West about foreign funding of these Indian-based activities. The research tracked the money trails that start out claiming to be for “education,” “human rights,” “empowerment training,” and “leadership training,” but end up in programs designed to produce angry youths who feel disenfranchised from Indian identity.

The book reveals how outdated racial theories continue to provide academic frameworks and fuel the rhetoric that can trigger civil wars and genocides in developing countries. The Dravidian movement’s 200-year history has such origins. Its latest manifestation is the “Dravidian Christianity” movement that fabricates a political and cultural history to exploit old faultlines. The book explicitly names individuals and institutions, including prominent Western ones and their Indian affiliates. Its goal is to spark an honest debate on the extent to which human rights and other “empowerment” projects are cover-ups for these nefarious activities.

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:
பிரேக்கிங் இந்தியா தளம்
அரவிந்தன் நீலகண்டன் தளம் – கடைசி அப்டேட் – ஜூலை 2010

சொல்வனம் – தி.ஜானகிராமன் சிறப்பிதழ்

சொல்வனம் இணைய பத்திரிகை ஆரம்பித்து ஐம்பது இதழ்கள் வந்துவிட்டனவாம். ஐம்பதாவது இதழை தி.ஜா.வைப் பற்றி ஒரு சிறப்பிதழாக வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.

கரிச்சான் குஞ்சு, வெங்கட் சாமிநாதன், எம்.வி. வெங்கட்ராம், சிட்டி, சுஜாதா, அ. முத்துலிங்கம், தஞ்சை பிரகாஷ் எல்லாரும் அவரைப் பற்றி எழுதி இருக்கிறார்கள். அதுவும் கரிச்சான் குஞ்சு அவரது நெருங்கிய நண்பர் போலிருக்கிறது. பல பர்சனல் நினைவுகளைப் பற்றி எழுதி இருக்கிறார். எம்விவி கல்லூரி நண்பராம். அவர் பித்துப் பிடித்தாற்போல இருந்தபோது தி.ஜா. செய்த உதவிகளைப் பற்றி வெளிப்படையாகவே எழுதி இருக்கிறார்.

அசோகமித்திரன் பேட்டி கொடுத்திருக்கிறார். மனிதர் மகா நேர்மையானவர் – சிம்பிளாக இன்னும் ஐம்பது வருஷம் போனால்தான் அவருக்கு இப்போது இருக்கும் ஒளிவட்டம் மங்கும், அப்போதுதான் அவரைப் பற்றி விமர்சிக்க முடியும் என்கிறார். தி.ஜா.வே ஒரு பேட்டி கொடுத்திருக்கிறார். சிலிர்ப்பு, கண்டாமணி ஆகிய கதைகள் எப்படி உருவாயின என்பதைப் பற்றி சொல்லி இருக்கிறார். குழந்தைக்கு ஜுரம், இசைப்பயிற்சி, ஆயிரம் பிறைகளுக்கப்பால் என்று மூன்று கதைகளை வேறு பதித்திருக்கிறார்கள். (பலரும் சிலாகித்த அந்த கண்டாமணி கதையைப் பதித்திருக்கக் கூடாதா? அதை நான் இன்னும் படித்ததில்லை…) குழந்தைக்கு ஜுரம் கதையில் எம்விவியை வைத்து எழுதி இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.

கரிச்சான் குஞ்சு, அவரது மகள், மற்றும் பலர் எழுதுவதிலிருந்து தி.ஜா. நன்றாகப் பாடக் கூடியவர் என்று தெரிகிறது. முயன்றிருந்தால் கச்சேரியே செய்திருக்கலாம் என்று தெரிகிறது. சமீபத்தில் ஜெயமோகன் எழுதிய அறம் சீரிஸ் கதைகளைப் படித்துவிட்டு தி.ஜா.வுக்கு சங்கீத ஞானம் அதிகம், ஆனால் பாட வராது என்று நினைத்திருந்தேன். ஜெயமோகன் creative license எடுத்துக் கொண்டாரா என்று தெரியவில்லை. உண்மை மனிதர்களைப் பற்றி எத்தனை தூரம் creative license எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று ஒரு கேள்வி எழுகிறது.

மிஸ்டர் எஸ் கே முத்து – நாஞ்சில்நாடன் சிறுகதை

சில கதைகளில் நம்மையே, நம் வாழ்க்கையையே காண்கிறோம். நாஞ்சில் நாடனின் இந்த சிறுகதை எனக்கு அப்படித்தான். புலம் பெயர்ந்த NRIs ஓரளவு பண வசதி உள்ளவர்களாக இருந்தாலும் இந்தக் கதையில் தங்களைக் காண வாய்ப்புண்டு. படித்துப் பாருங்கள்…

சந்திரமௌலி இதைப் பற்றி ஜெயமோகன் கருத்தைப் பதிவு செய்யும் மரபைக் காணவில்லையே என்று குறைப்பட்டுக் கொண்டார். சுல்தானின் உதவியுடன்:

மிஸ்டர் எஸ் கே முத்துவின் பம்பாய் வாழ்க்கையில் ஏதாவது பொருள் இருக்குமென்றால் அது இப்படி இந்த ஊருக்கு வந்து செல்லும் கணங்கள் மட்டுமே. வருடம் முழுக்க அவன் உழைத்துச் சேர்த்துவைக்கும் போதெல்லாம் ’சட்டைப் பையில் ரோத்மென்ஸ் கிங் சிகரெட்டுடன் வந்து ஊரில் இறங்குவதன்’ கம்பீரத்துக்காகதானே அவன் அடிமனம் கனவு கண்டு கொண்டிருக்கும். முத்துவின் வாழ்க்கையின் எளிய வரைகோடே இதுதான். சிறுக சிறுக சேர்த்து ஊருக்கு வருதல். மீண்டும் சேர்ப்பதற்க்காக பம்பாய் செல்லுதல்
’நாஞ்சில் நாடனின் கதை மாந்தர்” குறித்து ஜெயமோகன் ”கமண்டல நதி” 44:13

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: நாஞ்சில்நாடன்

கப்பலோட்டிய தமிழன் – ம.பொ.சி. புத்தகத்துக்கு கல்கியின் விமர்சனம்

கப்பலோட்டிய தமிழன் புத்தகத்துக்கு 1946 நவம்பரில் கல்கி எழுதிய விமர்சனம் (படித்தேன் ரசித்தேன் தொகுப்பிலிருந்து)

நாளது நவம்பர் மீ 18உ தமிழ்நாட்டின் பல இடங்களிலும் வ.உ. சிதம்பரம் பிள்ளை அவர்களின் தினத்தைக் கொண்டாடினார்கள். பலரும் பல விதமாய்க் கொண்டாடினார்கள். தமிழ்ப் பண்ணையாளர்கள் அந்தப் புனித தினத்தைக் கொண்டாடிய விதம் மிகச் சிறந்தது என்று சொல்ல வேண்டும். வ.உ.சி. தினத்தில் இந்த அருமையான, அழகான புத்தகத்தை வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.

புத்தகத்தின் அட்டையில் தேசியக் கொடி பறக்கும் கப்பல் கடலைக் கிழித்துக் கொண்டு செல்லும் காட்சி தத்ரூபமாய் அமைந்திருக்கிறது. புத்தகத்தின் உள்ளேயோ ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் ஒவ்வொரு வரியிலும் வ.உ. சிதம்பரனார் காட்சியளிக்கிறார். தமிழ் நாட்டின் அந்த ஆதி தேசபக்த வீரர் நம்மோடு கை குலுக்குகிறார். நம்முடைய தோளோடு தோள் சேர்த்துக் குலாவுகிறார். நம்மோடு சேர்ந்து இந்த நாட்டின் பரிதாப நிலையை எண்ணிக் கண்ணீர் வடிக்கிறார். கோபத்தினால் அவருடைய மீசை துடிக்கும்போது நம்மில் மீசையில்லாதவர்களுக்கும் மீசை துடிக்கத்தான் செய்கிறது. கண்கள் கோவைப்பழம் போல் சிவந்துவிடுகின்றன. அவர் சிறைக்குச் செல்லும்போது நாமு உடன்செல்கிறோம். அவர் செக்குச் சுற்றும்போது நாமும் சுற்றுகிறோம்; அல்லது நமது தலை சுற்றுகின்றது. அவர் களைத்துச் சோர்ந்து மூர்ச்சித்து விழும்போது நாமும் ஏறக்குறைய நினைவை இழந்துவிடுகிறோம்.

ஸ்ரீ வ.உ. சிதம்பரனார் கவிதை எழுதும்போது – மோனை எதுகைப் பொருத்தம் பார்த்து, அகவற்பாவோ வெண்பாவோ இயற்றும் சமயத்திலே மட்டும் – அவரோடு நாம் ஒன்றாக முடிவதில்லை. அவர் வேறு நாம் வேறு என்பது நினைவு வந்து சற்று எட்டி நின்று அவர் எழுதுவதைப் பார்க்கிறோம்.

ஸ்ரீ ம.பொ. சிவஞானக் கிராமணியாருக்கு ஸ்ரீ. வ.உ.சி. அவர்களுடன் நேரில் பழக்கம் உண்டா, சிநேகிதம் உண்டா என்பதெல்லாம் நமக்குத் தெரியாது. இந்தப் புத்தகத்திலிருந்தும் வெளியாகவில்லை. ஆனால் வ.உ.சி. அவர்களோடு கிராமணியாருக்கு ஆன்மநேய ஒருமைப்பாடு பரிபூரணமாக அமைந்திருக்கிறது என்பது இந்த நூலிலிருந்து நன்கு வெளியாகிறது. வாழ்நாளெல்லாம் உடன் இருந்து பழகிய ஆத்மா சிநேகிதர்கள் கூட ஒருவருடைய வரலாற்றை இதைக் காட்டிலும் சிறந்த முறையில் எழுத முடியாது. வ.உ. சிதம்பரனாரின் வாழ்க்கையிலும் குண விசேஷங்களிலும் தோய்ந்து அனுபவித்து இந்தப் புத்தகத்தை எழுதி இருக்கிறார்.

புணர்ச்சி பழகுதல் வேண்டா உணர்ச்சிதான்
நட்பாங் கிழமை தரும்

என்னும் பொய்யாமொழிக்கு, ஸ்ரீ சிவஞான கிராமணியார் எழுதியுள்ள வ.உ.சி. வரலாறு மிகச் சிறந்த சான்றாக அமைந்திருக்கிறது.

நாமக்கல் கவிஞர் இந்த நூலுக்கு முப்பத்தாறு பக்கங்கொண்ட ஒரு முன்னுரை தந்திருக்கிறார். முதலில் பக்கத்தை மட்டும் பார்க்கும்போது “ஏது? முன்னுரை புத்தகத்தையே மறைத்துவிடும் போலிருக்கிறதே!” என்று தோன்றுகிறது. முன்னுரையைப் படித்துப் பார்த்தவுடனே “இல்லை; புத்தகத்துக்கு முன்னுரை விளக்குப் போட்டுக் காட்டுகிறது!” என்று முடிவு செய்கிறோம்.

நாமக்கல் கவிஞர் ஒரு வரி கூடக் கவிதை எழுதாவிட்டாலும், அவர் சிறந்த வசனகர்த்தாவாகத் திகழுவார் என்று அவருடைய “என் கதை“யைப் படித்ததும் நமக்கு அபிப்ராயம் ஏற்பட்டது. இந்த நாவலின் முன்னுரை அந்த அபிப்ராயத்தை ஊர்ஜிதப்படுத்துகிறது. கல்கத்தா காங்கிரசுக்குத் தனி ரயிலில் பிரயாணம் செய்தபோது வ.உ.சி. ஒவ்வொரு வண்டியாக ஏறி இறங்கிப் பிரதிநிதிகளுடன் பேசி அவர்களை காந்தி கட்சியிலிருந்து திலகர் கட்சிக்குத் திருப்ப முயன்ற சம்பவம் நம் கண் முன்னாள் நடைபெறுவது போல் தோன்றுகிறது. மெயில் வண்டியை நிறுத்துவதற்காக வ.உ.சி. நடத்துகிற முயற்சி அவருடைய குணாதிசயத்தை நன்கு விளக்குகிறது. ஸ்ரீ விஜயராகவாச்சாரியாரையும் ஸ்ரீ ராஜகோபாலாச்சாரியாரையும் ஒத்திட்டு எழுதியிருப்பது ஒரு அற்புதம். அந்தச் சில வரிகளில் நமக்கு அந்த இரண்டு பெரியார்களையும் நாமக்கல் கவிஞர் படம் பிடித்து நன்றாக இனங் காட்டியிருக்கிறார்.

ஸ்ரீ வ.உ. சிதம்பரனாரைத் தமிழ்நாடு என்றும் மறக்க முடியாது. அவரை மறக்காமலிருப்பதற்குரிய ஞாபகச் சின்னங்கள் ஒன்று இரண்டல்ல, பற்பல ஏற்பட வேண்டும். இந்தக் “கப்பலோட்டிய தமிழன்” என்னும் அருமையான நூலும் அந்தப் பெரியாருக்கு ஒரு சிறந்த ஞாபகச் சின்னமாக விளங்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

தொடர்புடைய சுட்டி: கப்பலோட்டிய தமிழன் புத்தகத்துக்கு என் விமர்சனம்

துரோண கீதை (என் சிறுகதை)

அரைத் தூக்கத்தில் உடல் புரள முயற்சித்தபோது அம்புகள் காயங்களை இன்னும் கிழித்தன. “அம்…” என்று பீஷ்மர் வலியில் கொஞ்சம் முனகினார். அருகில் இருந்த ஒரு உருவம் “தண்ணீர் வேண்டுமா பிதாமகரே? மதுவும் இருக்கிறது” என்று பரபரத்தது. பீஷ்மர் கண்ணை லேசாக திறந்து பார்த்தார். ரத்தக் கறை படிந்த நீண்ட வெண்தாடியும், அதன் பின்னே அங்கங்கே கிழிந்திருந்த மஞ்சள் பட்டு மேலாடையும் தெரிந்தன. பீஷ்மர் புன்னகைத்தார்.

“உங்கள் பேரன் போல நிலத்தைத் துளைத்து கங்கை நீரை எல்லாம் கொண்டு வரமுடியாது, வில்லும் அம்புகளும் கூடாரத்தில்தான் இருக்கின்றன” என்றார் துரோணர். “உங்கள் சிஷ்யன் ஊற்றை உருவாக்கினான், அதை அடைக்கவில்லையே! இரவெல்லாம் சாரல், துரியோதனன்தான் அடுத்த நாள் வந்து அதை அடைத்தான்” என்று நகைத்தார் பீஷ்மர். “உறங்காமல் இங்கே என்ன செய்கிறீர்கள் ஆசார்யரே?” என்று வினவினார்.

“என்றைக்கு துருபதன் மகளை துச்சாதனன் இழுத்து வந்ததைப் பார்த்தும் நான் பேசாமல் இருந்தேனோ அன்றிலிருந்தே தூக்கம் போய்விட்டது பிதாமகரே!”

“நான் அதிலும் உங்களை முந்திக் கொண்டேன். அரக்கு மாளிகை பற்றி தெரிந்த நாள் முதல் என் தூக்கம் போனது” என்று பீஷ்மர் புன்னகைத்தார்.

“பாதி பாஞ்சாலத்தை நான் எடுத்துக் கொண்ட பிறகாவது நான் அஸ்தினாபுரத்தை விட்டு விலகி இருக்கலாம். யுதிஷ்டிரன் இந்திரப்பிரஸ்தத்துக்கு வந்துவிடுங்கள் என்று வருந்தி வருந்தி அழைத்தான், அவனோடு போயிருந்தால்…” என்று துரோணர் பெருமூச்செறிந்தார்.

“சரி விடுங்கள். போர் நிலை என்ன ஆசார்யரே?” என்று பீஷ்மர் கேட்டார். துரோணர் பதில் சொல்லவில்லை. சற்று நேர மௌனத்துக்குப் பிறகு அவரிடமிருந்து பெருமூச்சு எழுந்தது.

“அர்ஜுனன் யுதிஷ்டிரனின் பக்கத்தில் போரிடும்போது யுதிஷ்டிரனை நெருங்க இயலாது ஆசார்யரே!”

“ஆம், அதனால்தான் சுசர்மாவை அர்ஜுனனை போருக்கழைக்கவைத்து அவனை யுதிஷ்டிரனிடமிருந்து பிரித்தேன். இன்று சக்ர வியூகமும் வகுத்தேன். ஆனால்…”

“அர்ஜுனனை விட்டால் சக்ர வியூகத்தை உடைக்கக் கூடியவர்கள் பாண்டவ சேனையில் கிடையாதே?”

“ஒரு சிறுவன் உடைத்தான்…”

“யாரது?”

துரோணர் மீண்டும் மௌனமானார்.

சில நிமிஷங்களுக்குப் பிறகு பீஷ்மர் பெருமையோடு கேட்டார் – “யார் அபிமன்யுவா?”

“வீர சொர்க்கம் போய்விட்டான் பிதாமகரே! இந்தப் பாவியால்தான், என்னால்தான், என்னால்தான், என்னால்தான், என்னால்தான்” என்று சொல்லும்போது துரோணரின் குரல் உடைந்தது. தன் கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டார். “காலம் இருந்திருந்தால் அவன் அர்ஜுனனையே விஞ்சி இருப்பான் பிதாமகரே! அவனுக்கு வித்தை சொல்லிக் கொடுத்த பிரத்யும்னன் பாக்கியசாலி. எனக்கு அந்த பாக்கியம் இல்லை என்றாலும் பரவாயில்லை, அவன் சாவுக்கு நானே காரணமாகிவிட்டேனே, என் பிரிய சிஷ்யனின் செல்வ மகனின் இறப்புக்கு நானே காரணமாகிவிட்டேனே!” என்று கலங்கினார்.

பீஷ்மரின் கண்களிலும் ஈரம் பளபளத்தது. “என் கண் முன்னாலேயே குரு வம்சத்தின் கிளைகள் வெட்டப்படுவதைப் பார்க்க வேண்டும் என்று எனக்கு பிரம்மா எழுதிவிட்டான்” என்று மெல்லிய குரலில் சொல்லிக் கொண்டார். அந்தக் கிழவர் தன் மனதை திடப்படுத்திக் கொள்வது, அழாமல் இருக்க முயற்சிப்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. அவரது முனகல்கள் கூட முழுமையாக வெளிப்படவில்லை. “அம்…”, “அம்…” என்பதோடு நின்றுவிட்டது. இரண்டு முறை செருமிக் கொண்டார். பிறகு “போர் என்று வந்தாயிற்று, இறப்பில் என்ன ஆச்சரியம்? உங்களைப் போன்ற ஒரு சுத்த வீரர் கையில் இறந்தது அவனுக்குப் பெருமைதான் ஆசார்யரே!” என்றார்.

இப்போது துரோணர் முழுமையாக உடைந்து அழுதார். “நானா வீரன்? நானா சுத்த வீரன்? ஆறு பேர், பிதாமகரே, ஆறு மகாரதிகள்! நானும் கர்ணனும் அஸ்வத்தாமனும் பூரிஸ்ரவசும் சல்யனும் கிருபனும் ஒன்றாக சேர்ந்து அவனைத் தாக்கினோம்! அப்படியும் அவன் எங்களை சமாளித்தான். அவனை வெல்ல முடியாமல் க்ஷத்ரிய குலத்துக்கே யுத்த முறைகளையும் நியாயங்களையும் கற்பிக்கும் ஆசார்யன் நான் கர்ணனிடம் அபிமன்யுவுக்குப் பின்னால் சென்று அம்பெய்தி அவன் வில்லை உடைக்குமாறு சொன்னேன். என் நாவு கூசவில்லையே! அந்த சூத மகன் கூட இது தர்மம் இல்லை என்று என்னை மறுத்தான் பிதாமகரே! மகா ஆசார்யன், நான் அந்த அதர்மமான காரியத்தைச் செய்யச் சொன்னேனே!”

“சக்ர வியூகத்தின் நடுவில் ஆயுதங்களை இழந்து கொல்லப்பட்டானா?”

”ஆம் பிதாமகரே! என் கையில் அவன் இறக்கவில்லை, ஆனால் அவனைக் கொன்றது நான்தான்!”

பீஷ்மரின் கண்கள் மின்னிக் கொண்டிருந்த ஏதோ ஒரு நட்சத்திரத்தில் குத்திட்டன. துரோணரின் தலை நிமிரவில்லை. அவ்வப்போது அடக்கமுடியாத ஒரு விம்மல் கேட்டது. சில நிமிஷங்கள் கழித்து துரோணர் சொன்னார் – “அர்ஜுனன் சபதம் எடுத்திருக்கிறான் – நாளைக்குள் ஜெயத்ரதனைக் கொல்லப் போவதாக.”

“ஜெயத்ரதன்?”

“அபிமன்யுவை யாரும் பின்தொடரமுடியாதபடி அவன் சக்ரவ்யூகத்தை மூடிவிட்டான். அதனால் ஜெயத்ரதன்தான் அபிமன்யுவின் இறப்புக்குக் காரணம் என்று அர்ஜுனன் நினைக்கிறான். அவனுக்கு என் மேல் உள்ள அபிமானம் அவன் கண்ணை மறைக்கிறது.”

பீஷ்மர் கண்ணை மூடிக் கொண்டார். ஒரு நாழிகை கழித்து கண்ணைத் திறந்தபோதும் துரோணர் அங்கேயே குனிந்த தலை நிமிராமல் அமர்ந்திருந்தார். பீஷ்மர் கனைத்தார். நிமிர்ந்து பார்த்த துரோணரிடம் கேட்டார் – “இங்கே எதற்கு வந்தீர்கள் ஆசார்யரே? என்னிடமிருந்து என்ன வேண்டும்?”

“நான்… ஏன்…நான் இப்படி…அதர்மம்…பிராமணனா க்ஷத்ரியனா…” துரோணரால் கோர்வையாக பேசமுடியவில்லை. அருகில் இருந்த குடுவையிலிருந்து கொஞ்சம் மதுவை அருந்தி கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டார்.

“நான் நல்ல பிராமணனும் இல்லை, நல்ல க்ஷத்ரியனும் இல்லை, நல்ல குருவும் இல்லை, நல்ல மனிதனும் இல்லை. துருபதன் என்னை அவமானப்படுத்தியபோது சத்வ குணம் நிறைந்த நல்ல பிராமணனாக இருந்தால் அவனை மன்னித்திருப்பேன். நல்ல க்ஷத்ரியனாக இருந்தால் அவனை அங்கேயே எதிர்த்து போராடி வென்றிருப்பேன் அல்லது இறந்திருப்பேன். அவன் படை பலத்தைக் கண்டு அஞ்சினேன், அதனால்தான் அஸ்தினாபுரத்தின் உதவியை நாடினேன். பாண்டவர்கள் ஐவர் மட்டுமே போய் துருபதனை வென்றார்கள், அந்த க்ஷத்ரிய ரஜோ குணமும் என்னிடம் முழுமையாக இல்லையே பிதாமகரே! நல்ல குரு என்ற பெயர் மட்டுமே என் சொத்து. இன்று அதுவும் போனது. நான் சொல்லிக் கொடுத்த யுத்த நியாயங்கள் வெறும் ஏட்டுச் சுரைக்காய் என்று நிரூபித்துவிட்டேனே! நான்…நான்…நான் இவ்வளவு தாழ்ந்த குணம் உடையவனா? என்னைப் பற்றி இனி இந்த உலகம் என்ன சொல்லும்?”

“ஆசார்யரே, நீங்கள் மாவீரர். உத்தமமான குரு. உங்கள் புகழுக்கு எந்த பங்கமும் வராது.”

“ஆனால் என் மனம் என்னை அறுக்கிறதே ஐயா! நான் ஏன் இப்படி செய்தேன்? எனக்கே புரியவில்லையே?”

“ஆசார்யரே, உலகை ஏமாற்றலாம். என்னை ஏமாற்றலாம். உங்களை நீங்களே ஏமாற்றிக் கொள்வதில் என்ன பயன்? உங்கள் காரணங்கள் என்ன என்று உங்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.”

துரோணர் அடிபட்ட கண்ணுடன் பீஷ்மரைப் பார்த்தார். பீஷ்மர் கேட்டார் – “ஏகலைவனின் கட்டை விரலை ஏன் கேட்டீர்கள்? அர்ஜுனனை விட அவன் சிறந்த வில்லாளியாக வந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகவா கேட்டீர்கள்?”

துரோணர் அதிர்ந்தார். அவரது கண் இடுங்கித் துடித்தது. நெற்றி நரம்புகள் முறுக்கேறின. அவர் கையில் இருந்த மதுக் குடுவை உடைந்து சிதறியது.

சில நிமிஷங்களுக்குப் பிறகு துரோணர் கேட்டார். “ஏகலைவனைப் பற்றி வேறு யாருக்கெல்லாம் தெரியும்?”

“விதுரன் என்னைப் போலவே மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்வதில் மிகவும் திறமைசாலி. அவன் யூகித்திருப்பான். வாசுதேவ கிருஷ்ணன் எங்கள் எல்லாரையும் தூக்கி சாப்பிட்டுவிடக் கூடியவன். கத்தி போன்ற மூளை அவனுக்கு. ஒரு விஷயத்தை சுற்றி இருக்கும் எல்லா திரைகளையும் கிழித்துவிட்டு அதன் உள்ளே இருக்கும் உண்மையை புரிந்து கொள்வதில் அவனுக்கு இணை அவனே. அவனுக்குத் தெரிந்திருக்கும்.”

“மனதில் புதைத்து வைத்திருந்த ரகசியம் – நானே மறந்துவிட்டேன் என்று நினைத்த ரகசியத்தை நீங்கள் எப்போதோ புரிந்துகொண்டுவிட்டீர்கள். ராஜ்ய பரிபாலனத்தில் வித்தகர் அல்லவா தாங்கள்? மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்ளாமல் ஏது ராஜ்ய பரிபாலனம்? உண்மைதான் பிதாமகரே! அர்ஜுனன் என்னை மிஞ்சிய சிஷ்யனாக வருவான் என்று நான் அறிந்த கணத்தில் ஏற்பட்ட துக்கமும் வலியும் இன்னும் மரத்துப் போகவில்லை. ஏகலைவனும் அப்படி என்னை மிஞ்சிவிடக் கூடாது என்றுதான் அவன் கட்டை விரலைக் கேட்டேன். அர்ஜுனனுக்காக அந்த கீழ்செயலை செய்ததாக பரவலாகப் பேசியபோது அதை நான் மறுக்கவில்லை. சூத புத்திரனுக்கு விற்போரின் ரகசிய நுட்பங்களை கற்றுக் கொடுக்க மறுத்ததற்கும் அந்த பயம்தான் காரணம். இன்று அபிமன்யுவை வெல்ல முடியாதபோது ஏற்பட்ட ஆங்காரம், சரியான பயிற்சி கிடைத்தால் இவன் என்னைத் தாண்டிவிட்ட அர்ஜுனனையே தாண்டுவான் என்று உணர்ந்தபோது ஏற்பட்ட பொறாமை, என்னை விட சிறந்த வில்லாளியாகிவிட்ட அர்ஜுனனை இப்படியாவது பழி வாங்க வேண்டும் என்ற உந்துதல் எல்லாம் சேர்ந்துதான்…”

“பலவீனம் இல்லாத மனிதன் இல்லை ஆசார்யரே! நான் முனகும்போது “அம்…” என்றுதான் சொல்கிறேன். முழு வார்த்தை என்ன என்று நினைக்கிறீர்கள்?”

துரோணரின் கண்கள் விரிந்தன. “அம்மா இல்லையா? அம்பா அம்பா என்றுதான் சொல்ல வருகிறதா?”

“என் நினைவு முழுதும் இருப்பது அவள்தான் ஆசார்யரே, குரு வம்சம் இல்லை.”

“ஆனால் அவள் நினைவு உங்களைத் தவறான வழியில் செலுத்தவில்லையே பிதாமகரே! என் பலவீனங்களோ…” துரோணரின் கண்ணீர் திரயோதசி நிலவின் வெளிச்சத்தில் மின்னியது. “என் வாழ்வின் அர்த்தம் என்ன பிதாமகரே? பொறாமையும் தாழ்வு மனப்பான்மையும் அசூயையும்தானா? இவற்றை என்னால் வெல்லவே முடியாதா?”

“சரியான முறையில் சிந்திக்கிறீர்கள் துரோணரே! சென்றதை மறந்துவிடுங்கள். உங்கள் வாழ்வின் பொருளை நீங்கள் உணர்ந்தால் இந்த அசூயையை சுலபமாக வெல்வீர்கள். உங்கள் வாழ்வின் சாரம் அஸ்வத்தாமன் மட்டுமே என்பதை புரிந்து கொள்ளுங்கள். எனக்கு அம்பை எப்படியோ அப்படித்தான் உங்களுக்கு அவன். உங்கள் நினைவு முழுதும் நிரம்பி இருப்பவன் அவனே. சத்வ குணம் நிறைந்த பிராமணனாக இருந்த நீங்கள் மாறியது அவனுக்காகத்தான். நீங்களும் இறந்துபோனால் அவன் நிலை என்ன என்று சிந்தித்துத்தான் நீங்கள் துருபதனிடம் நீங்கள் உடனே போரிடவில்லை. அஸ்வத்தாமனின் எதிர்காலம் அஸ்தினாபுரத்தில் சிறப்பாக இருக்கும் என்றுதான் நீங்கள் பாதி பாஞ்சால நாட்டை வென்ற பின்னும் இங்கேயே இருந்தீர்கள். இந்திரப்பிரஸ்தத்தின் ராஜப்பிரதிநிதியாக நீங்கள் இருக்க ஒப்புக் கொண்டதற்கு ஒரே காரணம் அங்கே அஸ்வத்தாமன் கையில்தான் அதிகாரம் இருக்கும் என்றுதான். அப்படி இருக்கும்போது உங்களை விட சிறந்த வில்லாளியா என்று பொறாமைப்படுவதில் என்ன பெரிய பொருளிருக்கிறது? எதிராளி உங்களை விட சிறந்தவனாக, சமமானவனாக, குறைந்தவனாக எப்படி வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். போரிடுவது இப்போது உங்கள் கடமை, எதிராளியின் தரத்தைப் பற்றி எண்ணாமல் எப்படிப் போரிடுவது என்பதில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துங்கள்.உங்களை அர்ஜுனன் மிஞ்சிவிட்டான் என்பது உண்மை, ஆனால் அர்ஜுனனாலும் உங்களைத் தோற்கடிக்க முடியாது என்பதும் உண்மைதானே ஆசார்யரே! உங்களை வெல்ல யாராலும் முடியாது, ஆனால் உங்களுக்கு இணையாக போரிடக் கூடிய சிலர் – வெகு சிலர் – இருக்கிறார்கள் என்பதை உணருங்கள். முடிந்தால் அவர்களை தவிர்த்துவிட்டு மற்றவர்களிடம் போரிடுங்கள். வெற்றி ஒன்றே க்ஷத்ரிய தர்மம். ராமன் வாலியை மறைந்திருந்து கொன்றான். கிருஷ்ணன் ஜராசந்தனிடம் தோற்று மதுராவை விட்டு துவாரகையை நிறுவினான். அவர்கள் புகழ் மங்கிவிட்டதா என்ன?நீங்கள் போரிடுவது அஸ்வத்தாமனுக்காக; அவன் எதிர்காலத்துக்காக; அவன் நல்வாழ்வுக்காக; அவனுக்காக மட்டுமே! அந்த நினைவோடு நீங்கள் போரிட்டால் குரோதம், அசூயை எல்லாம் உங்கள் மனதிலிருந்து அகன்றுவிடும்.”

“அவனுக்கு என்னாகுமோ என்று சில சமயம் அச்சமாக இருக்கிறது பிதாமகரே!”

“அஞ்ச வேண்டாம். அஸ்வத்தாமன் இந்தப் போரில் இறக்க மாட்டான். நீண்ட காலம் வாழ்வான்.”

“இது உண்மைதானா பிதாமகரே, இல்லை என்னைத் தேற்றுவதற்காக சொல்கிறீர்களா?”

“என் உள்ளுணர்வு சில சமயம் எதிர்காலத்தை எனக்குக் காட்டும் என்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள். அது பொய்ப்பதில்லை. ஒரு வேளை சூரியன் மேற்கே உதித்தால், கங்கை வற்றினால், கிருஷ்ணன் பாண்டவர்களை கைவிட்டு கௌரவர்கள் பக்கம் சேர்ந்து போரிட்டால், யுதிஷ்டிரன் பொய் சொன்னால், துரியோதனன் போரை நிறுத்திவிட்டு சமாதானமாகப் போனால், அவன் இறப்பதும் நடக்கக் கூடும்.”

மீண்டும் இரண்டு கிழவர்களும் மௌனத்தில் ஆழ்ந்தார்கள். சிறிது நேரத்துக்குப் பிறகு துரோணர் “விடை பெற்றுக் கொள்கிறேன் பிதாமகரே! நாளை மீண்டும் வந்து பார்க்கிறேன். உங்கள் குலக் கொழுந்தின் சாவுக்கு நான் காரணம் என்று தெரிந்தும் எனக்கு வழி காட்டியதற்கு நன்றி!” என்று சொல்லிவிட்டு தன் கூடாரத்தை நோக்கி நடந்தார். பீஷ்மர் “நாளையா?” என்று நினைத்துக் கொண்டே துரோணரின் முதுகை நோக்கிப் புன்னகைத்தார்.

முந்தைய சில சிறுகதைகள்:
சுப்பிரமணியின் காதல்
அம்மாவுக்கு புரியாது

மணிபல்லவம்

சரித்திர நாவல்கள் என்று ஆறேழு பதிவுகள் எழுதியபோது ஜெயமோகன் ஒரு மறுமொழியில் சொல்லி இருந்தார் –

தமிழில் கல்கியின் நாவலின் தளத்தில் இருந்து மேலே சென்றவை என மணிபல்லவம் [நா.பார்த்தசாரதி] போன்ற நாவல்களை உறுதியாகச் சொல்லமுடியும். அக்கால அறிவுலகம் பதிவாகிய நாவல் அது

அவரது கருத்தைப் படித்ததிலிருந்து இந்த நாவலைத் தேடிப் பிடித்து படிக்க வேண்டும் என்று ஆவலாக இருந்தது. நண்பன் பக்சிடம் புத்தகமும் இருந்தது. ஆனால் அறுநூறு பக்கத்துக்கு மேல் இருந்தது, அதுதான் பிரச்சினை.

எப்படியோ ஒரு நாள் தம் கட்டி ஆரம்பித்தேன். சும்மா கிடுகிடுவென்று படிக்க முடிந்தது. ஏதாவது stuff இருந்தால்தானே நேரமாகும்? கல்கியின் தளத்திலிருந்து மாறுபட்டவை என்று அறுநூறு பக்கத்து நாவலில் ஒரு ஆறு பக்கம் தேறலாம். நா.பா.வுக்கு அரண்மனைச் சதி என்ற genre-ஐத் தாண்டியும் எழுதலாம் என்ற பிரக்ஞை இருந்திருக்கிறது, அப்படி எழுதவேண்டும் என்று ஆர்வமும் ஆசையும் இருந்திருக்கிறது, என்ன எழுதலாம் என்ற ஐடியாவும் இருந்திருக்கிறது, ஆனால் எழுதத்தான் தெரியவில்லை/முடியவில்லை.

அரண்மனைச் சதி என்ற பாணியிலிருந்து விலகி எழுதவேண்டும் என்று நினைத்த நா.பா. அந்தச் சதி வேலைகளை சிம்பிளாக ஒரு செல்வந்தர்-வில்லன் வீட்டுக்கு மாற்றிவிடுகிறார். இதையெல்லாம் வேறுபாடு என்று எப்படி அவரால் நினைக்க முடிந்ததோ தெரியவில்லை. சரித்திர நாவலில் சரித்திர மனிதர்கள் யாருமில்லை. (ஆனால் பூம்புகாரின் geography பற்றி – இங்கே இந்த வனம், அங்கே அந்தக் கோவில் – என்று சில விவரங்கள் தருகிறார்.) மனிதர்கள் இருந்தால் நாவலின் காலம் உறுதியாக நிர்ணயப்படுத்தப்படும். இப்போது நாவல் ஒரு நூறு இருநூறு வருஷங்களுக்குள் எப்போது வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம். ஒரு பாத்திரமாவது caricature என்ற அளவுக்கு மேல் போகவில்லை. ரஜினி, விஜய், அஜீத் மாதிரி என்ட்ரி கொடுக்கும் அழகான ஹீரோ இளங்குமரன் (நா.பா.வின் ஹீரோக்கள் எப்போதுமே அழகாக இருப்பார்கள், அவர்களைப் பார்த்து பெண்கள் தெருவில் சொத்சொத்தென்று மயங்கி விழுந்து கொண்டே இருப்பார்கள்) ஓபனிங்கில் ஒரு யவன மல்லனை வீழ்த்துவது, அவனைப் பார்த்தவுடனே காதல் கொள்ளும் ஹீரோயின் சுரமஞ்சரி, திமிராக அவளை மறுக்கும் ஹீரோ (நா.பா.வின் முக்கால்வாசி ஹீரோக்கள் அப்படித்தான் – திமிராக இருப்பதுதான் ஆண்மை என்பது நா.பா.வின் நாவல்களில் மீண்டும் மீண்டும் வரும் ஒரு motif), இளங்குமரனை காதலிக்கும் இரண்டாவது ஹீரோயின் முல்லை, இளங்குமரனின் பிறப்பில் ஒரு உப்புச்சப்பில்லாத மர்மம், எம்ஜிஆர் படத்தில் வரும் அசோகன்-நம்பியார் மாதிரி வில்லன்கள் (நகைவேழம்பர், பெருநிதிச்செல்வர்), அதே படத்தில் வரும் மேஜர் சுந்தரராஜன் மாதிரி இளங்குமரனை வளர்க்கும் ஒரு முனிவர் என்று மோசமான cliches நிறைந்த ஒரு நாவல்.

லாஜிக் என்பது துளியும் இல்லை. ஒரே ஒரு உதாரணம் தருகிறேன். இளங்குமரன் போகும் கப்பலை நகைவேழம்பரின் கப்பல் தாக்குகிறது. ஹீரோவின் கப்பல் காப்டன் தீயம்புகளை வீசி வில்லனின் கப்பலைத் தீப்பிடிக்க வைக்கிறார். கப்பல் எரிகிறது, கப்பலில் இருக்கும் ஏறக்குறைய அனைவருக்கும் உயிரிழப்பு, படுகாயம். அப்போது ஒருவர் நகைவேழம்பரைக் கொல்ல வேலை எடுத்து வீசப் போகிறார். கப்பல் காப்டன் தடுக்கிறார் – புனிதமான புத்த பூர்ணிமை தினம் அன்று ஒரு உயிரை கொலை செய்ய வேண்டாமாம். ஒரு வரி முன்னால் காப்டன் எறிந்த தீயம்பு அந்தக் கப்பலில் அடுப்பு மூட்டி சமைக்கவா?

கதையின் ஒரே நல்ல விஷயம் – இளங்குமரன் தர்க்க முறைய கற்று “ஞானி”யாகிறான் என்பதுதான். ஒரு ஆறேழு பக்கத்துக்கு தர்க்கங்கள் – விஷ்ணுபுரத்துக்கு முன்னால் இப்படி ஒரு விஷயம் எந்த தமிழ் புனைவிலும் சொல்லப்பட்டதில்லை. ஆனால் வாதங்களில் எனக்கு லாஜிக் குறைவாகவே தெரிந்தது. நா.பா. வாசகனுக்காக oversimplify செய்தாரா என்று தெரியவில்லை.

அதிலும் இதே மாதிரிதான் – ஆசையும் ஆணவமும் அற்றவனாக, சாந்த சொரூபியாக, உலகில் அனைவர் மீதும் அன்பே உருவானவாக பரிணாமித்திருக்கிரானாம். அவன் வாழ்க்கையின் ஒரே குறிக்கோள் உலகின் எல்லா மதத்தவரையும் “ஞானிகளையும்” தர்க்கப் போரில் வென்று நாவலோ நாவல் என்று தன் கொடியை நாட்டுவதுதானாம். அன்பே உருவான சாந்த சொரூபிக்கு எதுக்கய்யா போட்டியும் வெற்றியும்? இதில் உள்ள முரண்பாடு நா.பா.வுக்கும் அப்போது படித்தவர்களுக்கும் தெரியவே இல்லையா? ஹீரோவை எதிர்த்து வாதிடுபவர்கள் ஆணவம் நிறைந்தவர்கள், அவர்களை எதிர்க்கும் ஹீரோ தியாகச் சுடர். “அங்கே சிரிப்பவர்கள் சிரிக்கட்டும் அது ஆணவச் சிரிப்பு” என்று பாடாததுதான் பாக்கி.

உடுமலை தளத்தில் கிடைக்கிறது. விலை முன்னூறு ரூபாய். சென்னை லைப்ரரி தளத்தில் இலவசமாக மின்புத்தகம் கிடைக்கிறது.

நா.பா.வின் நோக்கம் பாராட்டப்பட வேண்டியது. ஆனால் இந்த நாவல் குப்பை. இதை விட நல்ல நாவல்களை நா.பா.வே எழுதி இருக்கிறார். குறிஞ்சி மலர் போன்றவை இதை விட பல மடங்கு பெட்டர். இதில் அவரது தன்னைப் பற்றியே கொண்டிருக்கும் பகல் கனவுதான் தெரிகிறது. ஜெயமோகனின் ரசனையும் என் ரசனையும் ஓரளவு ஒத்துப் போகும். இந்த நாவல் விஷயத்தில் மட்டும் ஏனோ எங்கள் கருத்து முற்றிலும் எதிரும் புதிருமாக இருக்கிறது.

கு. அழகிரிசாமியின் “அன்பளிப்பு” – கல்கியின் விமர்சனம்

கல்கி எழுதிய புத்தக அறிமுகங்கள்/விமரசனங்கள் என்று ஒரு புத்தகம் – படித்தேன் ரசித்தேன் – கிடைத்தது. நானே அறிமுகம் எழுதி போரடிக்கிறது. அதனால் 1953 ஜனவரியின்போது அவர் கு. அழகிரிசாமி யின் அன்பளிப்பு சிறுகதைத் தொகுதிக்கு எழுதிய விமர்சனத்தைக் கீழே கொடுத்திருக்கிறேன்.

கு. அழகிரிசாமியின் “அன்பளிப்பு”

ஒருவன் நம்பத் தகாத நிகழ்ச்சி எதையேனும் கூறினால், “என்னப்பா கதை சொல்லுகிறாயே?” என்கிறோம். “இதென்ன கதையா இருக்கிறதே”, “என்னடா, கதை அளக்கிறாய்?” என்றெல்லாம் அடிக்கடி காதில் விழக் கேட்டிருக்கிறோம். இவற்றிலிருந்து, “கதை என்றால் எளிதில் நம்ப முடியாத அபூர்வமான நிகழ்ச்சிகலடங்கியதாக இருக்கும்” என்று எதிர்பார்க்கத் தோன்றுகிறது.

அதே சமயத்தில் கதைகளைப் பற்றி விமர்சனம் எழுதும் பொல்லாத மனிதர்கள் இருக்கிறார்களே, அவர்கள் கதையில் வரும் ஒவ்வொரு சம்பவமும் வாழ்க்கையில் நடைபெறக் கூடியதாக இருக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்துகிறார்கள்.

“அது அப்படி நடந்திருக்க முடியாது.”

“இது இவ்வாறு ஒரு நாளும் நடந்திராது.”

“இந்தச் சம்பவம் இயற்கையோடு பொருந்தியதில்லை.”

“அந்த நிகழ்ச்சி நம்பக் கூடியதன்று”

என்றெல்லாம் எடுத்துக் காட்டி, “ஆகையால் கதை சுத்த அபத்தம்! தள்ளு குப்பையில்!” என்று ஒரே போடாய்ப் போட்டுவிடுகிறார்கள்.

விமரிசர்கர்கள் இப்படி சொல்கிறார்களே என்பதற்காக கதை ஆசிரியர் வாழ்க்கையில் நடைபெறும் சாதாரண நிகழ்ச்சிகளையே அப்பட்டமாக எழுதிக் கொண்டு போனால், படிக்கும் ரசிகர்கள் “நடை நன்றாய்த்தானிருக்கிறது. போக்கும் சரியாகத்தானிருக்கிறது. ஆனால் கதை ஒன்றுமில்லையே?” என்று ஏமாற்றமடைகிறார்கள். முன்னால் அவ்விதம் சொன்ன விமர்சகர்களும் ரசிகர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு, “உப்பு சப்பு இல்லை. விறுவிறுப்பு இல்லை. இதற்குக் கதை என்று பெயர் என்ன கேடு? தள்ளு குப்பையில்!” என்று சொல்லிவிடுகிறார்கள்.

என் சொந்த அனுபவத்தில் நான் கண்டும் கேட்டும் தெரிந்து கொண்டிருப்பது என்னவென்றால், வாழ்க்கையில் உண்மையாக நிகழும் பல சம்பவங்கள் கதை ஆசிரியர்கள் புனையும் அபூர்வக் கற்பனைகளைக் காட்டிலும் மிக அதிசயமானவை என்பதுதான். ஒரு சாதாரண உதாரணத்தைச் சொல்லுகிறேன்.

ராமச்சந்திரன் தன் தோழன் முத்துசாமியைத் தேடிக் கொண்டு மயிலாப்பூருக்குப் புறப்பட்டான். முத்துசாமி மயிலாப்பூரில் ஏதோ ஒரு சந்தில் வாடகை வீட்டில் இருக்கிறான் என்று மட்டும் அவனுக்குத் தெரியுமே தவிர, சரியான விலாசம் தெரியாது. அன்றைக்கு மயிலாப்பூரில் அறுபத்து மூவர் உற்சவம் என்பதும் ராமச்ச்சந்திரனுக்குத் தெரியாது. மயிலாப்பூரில் நாலு மாடவீதிகளிலும் ஒரு லட்சம் ஜனங்கள் அன்று கூடி இருந்தார்கள்.

ராமச்சந்திரன் “இன்றைக்குப் பார்த்து வந்தோமே! என்ன அறிவீனம்! முத்துசாமியையாவது இந்தக் கூட்டத்தில் இன்று கண்டுபிடிக்கவாவது?” என்று எண்ணிக் கொண்டு வந்த வழியே திரும்பிப் போகத் தீர்மானித்தான். கூட்டத்தில் புகுந்து முண்டியடித்து அவன் போய்க் கொண்டிருந்தபோது, யாரோ ஒருவன் பேரில் தடால் என்று முட்டிக் கொண்டான். “அட ராமச்சந்திரா!” என்ற குரலைக் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தால் அங்கே சாக்ஷாத் முத்துசாமி நின்று கொண்டு பல்லை இளித்தான்!

இவ்வாறு ஒரு கதையில் எழுதினால் விமர்சகர்கள் பிய்த்து வாங்கிவிடுவார்கள். “ஒரு லட்சம் ஜனங்கள் இருந்த கூட்டத்தில் ராமச்சந்திரன் முத்துசாமியின் மேலேதானா முட்டி கொள்ள வேண்டும்? அது எப்படி சாத்தியம்? நம்பக் கூடியதாயில்லை” என்று ஒரேயடியாய்ச் சாதிப்பார்கள். ஆனால் மேற்கூறியது என் சொந்த அனுபவத்திலேயே நடந்திருக்கிறது. அதைக் காட்டிலும் பன்மடங்கு வியப்பளிக்கக் கூடிய அபூர்வ சம்பவங்களும் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. நீங்கள் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டு பார்த்தால் உங்கள் ஒவ்வொருவருடைய அனுபவத்திலும் இம்மாதிரி எத்தனையோ நிகழ்ந்திருக்கும்.

ஆனாலும் அவற்றையெல்லாம் கதைகளில் அப்படியே எழுதினால் “ஒரு நாளும் நடந்திருக்க முடியாத சம்பவங்கள்” என்று விமர்சகர்கள் சொல்லுவார்கள். நீங்களும் நானும் அவர்களை ஆமோதித்து “கதை இயற்கையாக இல்லை” என்று சொல்லிவிடுவோம்.

ஆகவே கதை எழுதும் ஆசிரியர் கத்தியின் விளிம்பின் மேலே நடப்பதைக் காட்டிலும் கடினமான வித்தையைக் கையாள வேண்டியவராகிறார்.

கதையில் உள்ளத்தைக் கவரும் நிகழ்ச்சிகளும் வர வேண்டும். அதே சமயத்தில் “இப்படி நடந்திருக்க முடியமா?” என்ற சந்தகத்தை எழுப்பக் கூடிய நிகழ்ச்சிகளையும் விளக்க வேண்டும்.

பிரத்தியட்சமாகப் பார்த்த உண்மையான நிகழ்ச்சிகளாயிருக்கலாம். ஆனால் படிக்கும்போது “இது நம்பக் கூடியதா?” என்று தோன்றுமானால், கதை பயனற்றதாகிவிடுகிறது.

சுருங்கச் சொன்னால், கதையில் கதையும் இருக்க வேண்டும். அத சமயத்தில் அது கதையாகவும் தோன்றக் கூடாது!

இம்மாதிரி கதைகள் புனைவது எவ்வளவு கடினமான கலை என்பதைக் கதை எழுதும் துறையில் இறங்கி வெற்றியோ தோல்வியோ அடைந்தவர்கள்தான் உணர முடியும்.

இந்த நூலின் ஆசிரியர் ஸ்ரீ கு. அழகிரிசாமி அத்தகைய கடினமான கலையில் அபூர்வமான வெற்றி அடைந்திருக்கிறார். மிக மிகச் சாதாரணமான வாழ்க்கைச் சம்பவங்களையும் குடும்ப நிகழ்ச்சிகளையும் வைத்துக் கொண்டு கதைகள் புனைந்திருக்கிறார். படிக்கும்போது இது கதை என்ற உணர்ச்சியே ஏற்படுவதில்லை. நம் நண்பர்கள், நம் பந்துக்கள், நமக்கு அக்கம்பக்கத்திலுள்ளவர்கள், நமக்குச் சற்று தூரத்தில் உள்ளவர்கள், நாம் நன்றாகக் கேள்விப்பட்டு அறிந்திருப்பவர்கள் ஆகியவர்களைப் பற்றியே படித்ததாகத் தோன்றுகிறது.

ஓரிடத்திலாவது “இப்படி நடந்திருக்குமா? இது நம்பத் தக்கதா?” என்று ஐயம் தோன்றுவதில்லை. ஆனாலும் கதை என்னமோ நம் கவனத்தைக் கவர்ந்து இழுத்துச் செல்கிறது. கதாபாத்திரங்கள் நம் உள்ளத்தை அடியோடு கவர்ந்துவிடுகிறார்கள்.

இந்நூலில் உள்ள கதைகளில் நாம் தினந்தோறும் பார்த்துப் பழகியவர்களையே பார்க்கிறோம்; அவர்களுடைய பேச்சுகளைக் கேட்கிறோம்; அவர்களுடைய இன்ப துன்பங்களில் பங்கு கொள்கிறோம்; அவர்களுடைய பெருமிதத்தில் நாமும் பெருமிதமடைகிறோம்; அவர்களுடைய ஆசாபங்கத்தில் நம் நெஞ்சையும் நெகிழ விடுகிறோம்.

இந்தக் கதைகளில் வருகிறவர்கள் எல்லாரும் சாதாரண மனிதர்களும் ஸ்திரீகளும் குழந்தைகளும்தான். ஆயினும் அவர்களைக் கதை ஆசிரியர் ஏதோ ஜால வித்தையினால் அபூர்வமான கதபாத்திரங்கலாகத் திகழும்படி செய்திருக்கிறார். அவர்கள் நம்மை விட்டுப் போகாமல் சுற்றித் தொடர்ந்து வந்துகொண்டிருக்கும்படியும் செய்துவிட்டிருக்கிறார்.

குழந்தை சாரங்கராஜன் நம் கண்ணினும் இனிய கண்மணியாகிவிடுகிறான். அவனை அழைத்து வந்து ஏதேனும் ஒரு புத்தகத்தில் ‘அன்பளிப்பு‘ என்று எழுதிக் கொடுக்க நம் உள்ளம் துடிதுடிக்கிறது.

மங்கம்மாள் அரை அடி முன்னால் நகர்ந்து வந்து நின்று “எங்க வீட்டுக்கும்தான் ராஜா வந்திருக்கிறான். வேணும்னா வந்து பாரு” என்று சொல்லும் காட்சி மனதிலிருந்து அகலுவதில்லை. அவனைத் தொடர்ந்து சென்று அந்த ராஜாவை நாமும் பார்க்க வேண்டுமென்று ஆசை உண்டாகிறது.

கல்யாண கிருஷ்ணனைத் தொடர்ந்து அந்தமான் தீவு வரைக்கும் போக நாமும் தயாராகிறோம்; செல்கிறோம். ஆனால் அங்கேயிருந்தும் அவன் டிமிக்கி கொடுத்துவிட்டானே! ஒரு வேளை காஞ்சிபுரம் கருட சேவைக்குப் போனால் அவனைக் கண்டுபிடிக்கலாமோ?

நிருபமாவும் கோவிந்தராஜனும் கல்யாணம் செய்து கொண்ட பிறகு கட்டாயம் ஒரு தடவை மாமல்லபுரத்துக்குப் போகத்தான் செய்வார்கள். அவர்களுடன் சேர்ந்து நாமும் போனால் என்ன?

ஐயோ! அழகம்மாள் எதற்காக அப்படிப் பிலாக்கணம் பாடி அழுகிறாள்? அவள் புருஷன் எதற்காக விம்முகிறான்? இரண்டு பேருக்கும் நடுவில் அகப்பட்டு அவர்களுடைய புதல்வன் கோபாலு அப்படித் தவிக்கிறானே! அவனுக்கு எவ்வாறு ஆறுதல் சொல்லித் தேற்றுவது?

இவ்விதமெல்லாம் கதாபாத்திரங்களின் உணர்ச்சி வெள்ளத்தில் நம்மையும் இழுத்தடித்துத் தத்தளிக்கும்படி செய்திருக்கிறார்.

ஸ்ரீ கு. அழகிரிசாமிக்குக் கதை புனையும் கலை அற்புதமாக வந்திருக்கிறது. சாதாரண புருஷர்களும் ஸ்திரீகளும் குழந்தைகளும் அவருக்குக் கை கொடுத்து உதவி இருக்கிறார்கள்.

கதை ஆசிரியர் எதற்காக கதை எழுதுகிறார்? கடவுள் எதற்காக இந்த உலகத்தைப் படிக்கிறாரோ, அதே காரணத்துக்காகத்தான். இந்த உலகத்தில் எத்தனையோ குறைபாடுகள் இருக்கின்றன. இலக்கிய விமர்சகரை இந்த உலகத்தைப் பற்றி விமர்சனம் எழுதச் சொன்னால் இதில் உள்ள குற்றம் குறைகளை எடுத்துக் கொண்டு வெளுத்து வாங்கிவிடுவார்! ஆனாலும் இவ்வளவு குறைபாடுகளை உடைய உலகத்தை சிருஷ்டி செய்வதில் கடவுள் ஆனந்தம் அடைகிறார். இல்லாவிடில் இவ்வளவு சிரமமான சிருஷ்டித் தொழிலில் பிடிவாதமாக ஈடுபட்டிருக்கமாட்டார் அல்லவா? அது போலவே கதை ஆசிரியர்களும் கதை புனைவதில் ஏற்படும் ஆனந்தம் காரணமாகவே கதை எழுதுகிறார்கள. தாங்கள் எழுதும் கதைகளை யாராவது படித்தாலும் படிக்காவிட்டாலும், பாராட்டினாலும் பாராட்டாவிட்டாலும், அதனால் ஊதியம் ஏதேனும் கிடைத்தாலும் கிடைக்காவிட்டாலும், கதை ஆசிரியர்கள் கதை எழுதிக் கொண்டுதானிருப்பார்கள்.

ஆனாலும் பிறர் படிக்கிறார்கள் என்றும் படித்துப் பாராட்டுகிறார்கள் என்றும் அறிந்தால் கதை ஆசிரியர்களுக்கு உற்சாகம் உண்டாகத்தான் செய்கிறது.

இன்ப துன்பங்களைக் கலந்து நிற்கும் எல்லாம வல்ல இறைவனுக்கே அவருடைய சிருஷ்டியைக் குறித்து பக்தர்கள் பாராட்டிப் புகழ்வதில் விசேஷ ஆனந்தம் ஏற்படுவதாக இதிகாச புராணங்களிலிருந்து அறிகிறோம்.

அப்படியிருக்க, சாதாரண இன்ப துன்பங்களுக்கு உரிய மனிதர்களான ஆசிரியர்களைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டுமா?

ஸ்ரீ கு. அழகிரிசாமி அவர்களின் இந்த அருமையான சிறுகதைத் தொகுதியைத் தமிழ்நாட்டுச் சிறுகதை ரசிகர்கள் படித்துப் பாராட்டுவார்கள் என்று நம்புகிறேன். அதன் பயனாக ஸ்ரீ கு. அழகிரிசாமி அவர்கள் மேலும் மேலும் இத்தகைய அற்புத சிருஷ்டிகளைத் தந்து புதுத் தமிழ் இலக்கியத்தை வளப்படுத்துவார் என்று எதிர்பார்க்கிறேன்!

அட்லஸ் ஷ்ரக்ட்

இது ஒரு பர்சனல் பதிவு. அட்லஸ் ஷ்ரக்ட் புத்தகத்தை விட அந்தப் புத்தகம் என் மேல் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தைப் பற்றித்தான் எழுதப் போகிறேன்.

கல்லூரி காலத்தில் நான் ஒரு voracious வாசகன். அப்போதெல்லாம் படிப்பதும் நண்பர்களுடன் சுற்றுவதும் சினிமா பார்ப்பதும் மட்டுமே வாழ்க்கை. எது கிடைத்தாலும் படிப்பேன். த்ரில்லர்கள், பி.ஜி. உட்ஹவுஸ், கிளாசிக்குகள் (டிக்கன்ஸ், ஹ்யூகோ, ஜேன் ஆஸ்டன், ஹெமிங்க்வே, மார்க்வெஸ், பெர்னார்ட் ஷா, ஆர்தர் மில்லர், பிரெக்ட் இத்யாதி) துப்பறியும் கதைகள், விஞ்ஞானக் கதைகள் என்று பலப் பல genre-கள் அறிமுகம் ஆகிக் கொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. அப்போது படித்தவைதான் ஃபௌண்டன்ஹெட்டும், அட்லஸ் ஷ்ரக்டும்.

ஃபௌண்டன்ஹெட் கூட பெரிய தாகத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. அட்லஸ் ஷ்ரக்ட் நேராக முகத்தில் அறைந்தது. காரணம் அட்லஸ் ஷ்ராக்டில் மு.வ. பாணியில் எய்ன் ராண்ட் பாடமே நடத்தி இருப்பதுதான். அந்த வயதில் அது தேவைதான் என்று நினைக்கிறேன்.

சின்ன வயதிலிருந்து எனக்கு மீண்டும் மீண்டும் பல விதங்களில் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் சொல்லப்பட்டிருந்த மெசேஜ் ஒன்று உண்டு. சுயநலம் தவறு; அடுத்தவர்களின் விருப்பு வெறுப்புக்கு உன் விருப்பு வெறுப்புகளை விட அதிக முக்கியத்துவம் கொடு. எல்லா பணக்காரன்களும் அயோக்கியன்கள். நேர்மையாக எவனும் பணம் சம்பாதித்தது இல்லை. ஏழைகள்தான் அன்பு நிறைந்தவர்கள். Money is the root of all evil. பார்த்த சினிமாக்களில் எல்லாம் சிவாஜியோ ஜெமினியோ யாரோ ஒருவர் வந்து “நீ பணக்காரன், உனக்கு அன்பு எல்லாம் புரியாது” என்று சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார். பணமா பாசமா என்றுதான் சினிமா பேரே இருக்கும். நீதிக் கதைகள் எல்லாம் தியாகத்தைத்தான் புகழும். பணத்துக்கு, புகழுக்கு ஆசைப்படுபவர்கள் எப்போதும் தோற்பார்கள். நமக்கோ கடைசி பிஸ்கட்டை தங்கைக்குக் கொடுக்காமல் நாமே சாப்பிட வேண்டும் என்று இருக்கும். சாப்பிட்டால் குற்ற உணர்ச்சி, விட்டுக் கொடுத்தால் பிஸ்கட் போச்சு.

அட்லஸ் ஷ்ரக்ட் எனக்கு வேறு ஒரு கோணத்தை காட்டியது. சாதனை ஒன்றே வாழ்க்கையின் அர்த்தம் என்று சொன்னது. பணம் என்பது சாதனையின் by-product என்று ஒரு கருத்தை வற்புறுத்தியது. அடுத்தவர்களுக்காக நம்மை பலி கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று தெளிவுபடுத்தியது. உலகம் மேதைகளால் முன்னே கொண்டு போகப்படுகிறது, எல்லாரும் மேதைகள் இல்லை என்று வெளிப்படையாகச் சொன்னது. core values கூட சமரசம் என்பது வீழ்ச்சிக்கு வழி என்று காட்டியது. அது என் வாழ்க்கையின் அந்த காலகட்டத்தில் குற்ற உணர்ச்சியைப் போக்கி என்னை சுதந்திர மனிதனாக உணர வைத்தது.

அட்லஸ் ஷ்ரக்ட் முழுமையான வாழ்க்கை முறை இல்லை என்பது எனக்கு அப்போதும் தெரிந்தது. மனிதர்கள் எப்போதும் ஒரே நிலையில் இருப்பதில்லை, தளர்ச்சி, சோர்வு போன்ற உணர்ச்சிகளே இல்லாமல் செயல்படும் மனிதர்களை எய்ன் ராண்டின் புத்தகங்களில் மட்டும்தான் காண முடியும், வாழ்க்கை ராண்ட் சொல்லும் அளவுக்கு கறுப்பு வெள்ளை இல்லை, அப்படியே வைத்துக் கொண்டாலும் பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளைகளுக்கு மட்டும் இருக்கும் advantages நியாயப்படுத்த முடியாத நிலை , கம்யூனிசம்/சோஷலிசம் சிறு குழுக்களில் வெற்றிகரமாக செயல்படுவது (செவ்விந்தியர்கள், பழங்குடிகள், நண்பர் குழுக்கள், கூட்டுக் குடும்பங்கள் இத்யாதி) என்று பல குறைகள் தெரிந்தன. ஆனால் பல குறைகள் இருந்தாலும் இருக்கும் இசங்களில் எய்ன் ராண்ட் சொல்லும் laissez-faire காபிடலிசமே சிறந்த இசம் என்று அன்று தோன்றியது. அந்த எண்ணம் இன்னும் மாறவில்லை.

கட்டாயம் படிக்க வேண்டிய புத்தகம். 1957-இல் வெளியானது. பதின்ம வயதுகளிலேயே படித்தால் இன்னும் நல்லது. ஆனால் நான் வளர்ந்த சூழ்நிலை இன்று தமிழ் நாட்டில் கூட கிடையாது என்று நினைக்கிறேன். அதனால் இன்றைய இளைஞர்களிடம் குறைவான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தலாம்.

புத்தகத்தில் இரண்டு இடங்களில் ஜான் கால்ட்டும் ஃபிரான்சிஸ்கோவும் சொற்பொழிவு ஆற்றுகிறார்கள். அதுவும் கால்ட் 50-60 பக்கங்களுக்கு பேசுவார். மூன்று பக்க ஃபிரான்சிஸ்கோ சொற்பொழிவை கீழே தந்திருக்கிறேன். புத்தகத்தை படித்ததில்லை என்றாலும் இதையாவது கொஞ்சம் தம் கட்டி படியுங்கள், you won’t regret it!

“So you think that money is the root of all evil?” said Francisco d’Anconia. “Have you ever asked what is the root of money? Money is a tool of exchange, which can’t exist unless there are goods produced and men able to produce them. Money is the material shape of the principle that men who wish to deal with one another must deal by trade and give value for value. Money is not the tool of the moochers, who claim your product by tears, or of the looters, who take it from you by force. Money is made possible only by the men who produce. Is this what you consider evil?

When you accept money in payment for your effort, you do so only on the conviction that you will exchange it for the product of the effort of others. It is not the moochers or the looters who give value to money. Not an ocean of tears nor all the guns in the world can transform those pieces of paper in your wallet into the bread you will need to survive tomorrow. Those pieces of paper, which should have been gold, are a token of honor–your claim upon the energy of the men who produce. Your wallet is your statement of hope that somewhere in the world around you there are men who will not default on that moral principle which is the root of money, Is this what you consider evil?

Have you ever looked for the root of production? Take a look at an electric generator and dare tell yourself that it was created by the muscular effort of unthinking brutes. Try to grow a seed of wheat without the knowledge left to you by men who had to discover it for the first time. Try to obtain your food by means of nothing but physical motions–and you’ll learn that man’s mind is the root of all the goods produced and of all the wealth that has ever existed on earth.

But you say that money is made by the strong at the expense of the weak? What strength do you mean? It is not the strength of guns or muscles. Wealth is the product of man’s capacity to think. Then is money made by the man who invents a motor at the expense of those who did not invent it? Is money made by the intelligent at the expense of the fools? By the able at the expense of the incompetent? By the ambitious at the expense of the lazy? Money is made–before it can be looted or mooched–made by the effort of every honest man, each to the extent of his ability. An honest man is one who knows that he can’t consume more than he has produced.

To trade by means of money is the code of the men of good will. Money rests on the axiom that every man is the owner of his mind and his effort. Money allows no power to prescribe the value of your effort except the voluntary choice of the man who is willing to trade you his effort in return. Money permits you to obtain for your goods and your labor that which they are worth to the men who buy them, but no more. Money permits no deals except those to mutual benefit by the unforced judgment of the traders. Money demands of you the recognition that men must work for their own benefit, not for their own injury, for their gain, not their loss–the recognition that they are not beasts of burden, born to carry the weight of your misery–that you must offer them values, not wounds–that the common bond among men is not the exchange of suffering, but the exchange of goods. Money demands that you sell, not your weakness to men’s stupidity, but your talent to their reason; it demands that you buy, not the shoddiest they offer, but the best that your money can find. And when men live by trade–with reason, not force, as their final arbiter–it is the best product that wins, the best performance, the man of best judgment and highest ability–and the degree of a man’s productiveness is the degree of his reward. This is the code of existence whose tool and symbol is money. Is this what you consider evil?

But money is only a tool. It will take you wherever you wish, but it will not replace you as the driver. It will give you the means for the satisfaction of your desires, but it will not provide you with desires. Money is the scourge of the men who attempt to reverse the law of causality–the men who seek to replace the mind by seizing the products of the mind.

Money will not purchase happiness for the man who has no concept of what he wants: money will not give him a code of values, if he’s evaded the knowledge of what to value, and it will not provide him with a purpose, if he’s evaded the choice of what to seek. Money will not buy intelligence for the fool, or admiration for the coward, or respect for the incompetent. The man who attempts to purchase the brains of his superiors to serve him, with his money replacing his judgment, ends up by becoming the victim of his inferiors. The men of intelligence desert him, but the cheats and the frauds come flocking to him, drawn by a law which he has not discovered: that no man may be smaller than his money. Is this the reason why you call it evil?

Only the man who does not need it, is fit to inherit wealth–the man who would make his own fortune no matter where he started. If an heir is equal to his money, it serves him; if not, it destroys him. But you look on and you cry that money corrupted him. Did it? Or did he corrupt his money? Do not envy a worthless heir; his wealth is not yours and you would have done no better with it. Do not think that it should have been distributed among you; loading the world with fifty parasites instead of one, would not bring back the dead virtue which was the fortune. Money is a living power that dies without its root. Money will not serve the mind that cannot match it. Is this the reason why you call it evil?

Money is your means of survival. The verdict you pronounce upon the source of your livelihood is the verdict you pronounce upon your life. If the source is corrupt, you have damned your own existence. Did you get your money by fraud? By pandering to men’s vices or men’s stupidity? By catering to fools, in the hope of getting more than your ability deserves? By lowering your standards? By doing work you despise for purchasers you scorn? If so, then your money will not give you a moment’s or a penny’s worth of joy. Then all the things you buy will become, not a tribute to you, but a reproach; not an achievement, but a reminder of shame. Then you’ll scream that money is evil. Evil, because it would not pinch-hit for your self-respect? Evil, because it would not let you enjoy your depravity? Is this the root of your hatred of money?

Money will always remain an effect and refuse to replace you as the cause. Money is the product of virtue, but it will not give you virtue and it will not redeem your vices. Money will not give you the unearned, neither in matter nor in spirit. Is this the root of your hatred of money?

Or did you say it’s the love of money that’s the root of all evil? To love a thing is to know and love its nature. To love money is to know and love the fact that money is the creation of the best power within you, and your passkey to trade your effort for the effort of the best among men. It’s the person who would sell his soul for a nickel, who is loudest in proclaiming his hatred of money–and he has good reason to hate it. The lovers of money are willing to work for it. They know they are able to deserve it.

Let me give you a tip on a clue to men’s characters: the man who damns money has obtained it dishonorably; the man who respects it has earned it.

Run for your life from any man who tells you that money is evil. That sentence is the leper’s bell of an approaching looter. So long as men live together on earth and need means to deal with one another–their only substitute, if they abandon money, is the muzzle of a gun.

But money demands of you the highest virtues, if you wish to make it or to keep it. Men who have no courage, pride or self-esteem, men who have no moral sense of their right to their money and are not willing to defend it as they defend their life, men who apologize for being rich–will not remain rich for long. They are the natural bait for the swarms of looters that stay under rocks for centuries, but come crawling out at the first smell of a man who begs to be forgiven for the guilt of owning wealth. They will hasten to relieve him of the guilt–and of his life, as he deserves.

Then you will see the rise of the men of the double standard–the men who live by force, yet count on those who live by trade to create the value of their looted money–the men who are the hitchhikers of virtue. In a moral society, these are the criminals, and the statutes are written to protect you against them. But when a society establishes criminals-by-right and looters-by-law–men who use force to seize the wealth of disarmed victims–then money becomes its creators’ avenger. Such looters believe it safe to rob defenseless men, once they’ve passed a law to disarm them. But their loot becomes the magnet for other looters, who get it from them as they got it. Then the race goes, not to the ablest at production, but to those most ruthless at brutality. When force is the standard, the murderer wins over the pickpocket. And then that society vanishes, in a spread of ruins and slaughter.

Do you wish to know whether that day is coming? Watch money. Money is the barometer of a society’s virtue. When you see that trading is done, not by consent, but by compulsion–when you see that in order to produce, you need to obtain permission from men who produce nothing–when you see that money is flowing to those who deal, not in goods, but in favors–when you see that men get richer by graft and by pull than by work, and your laws don’t protect you against them, but protect them against you–when you see corruption being rewarded and honesty becoming a self-sacrifice–you may know that your society is doomed. Money is so noble a medium that is does not compete with guns and it does not make terms with brutality. It will not permit a country to survive as half-property, half-loot.

Whenever destroyers appear among men, they start by destroying money, for money is men’s protection and the base of a moral existence. Destroyers seize gold and leave to its owners a counterfeit pile of paper. This kills all objective standards and delivers men into the arbitrary power of an arbitrary setter of values. Gold was an objective value, an equivalent of wealth produced. Paper is a mortgage on wealth that does not exist, backed by a gun aimed at those who are expected to produce it. Paper is a check drawn by legal looters upon an account which is not theirs: upon the virtue of the victims. Watch for the day when it bounces, marked, ‘Account overdrawn.’

When you have made evil the means of survival, do not expect men to remain good. Do not expect them to stay moral and lose their lives for the purpose of becoming the fodder of the immoral. Do not expect them to produce, when production is punished and looting rewarded. Do not ask, ‘Who is destroying the world?’ You are.

You stand in the midst of the greatest achievements of the greatest productive civilization and you wonder why it’s crumbling around you, while you’re damning its life-blood–money. You look upon money as the savages did before you, and you wonder why the jungle is creeping back to the edge of your cities. Throughout men’s history, money was always seized by looters of one brand or another, whose names changed, but whose method remained the same: to seize wealth by force and to keep the producers bound, demeaned, defamed, deprived of honor. That phrase about the evil of money, which you mouth with such righteous recklessness, comes from a time when wealth was produced by the labor of slaves–slaves who repeated the motions once discovered by somebody’s mind and left unimproved for centuries. So long as production was ruled by force, and wealth was obtained by conquest, there was little to conquer, Yet through all the centuries of stagnation and starvation, men exalted the looters, as aristocrats of the sword, as aristocrats of birth, as aristocrats of the bureau, and despised the producers, as slaves, as traders, as shopkeepers–as industrialists.

To the glory of mankind, there was, for the first and only time in history, a country of money–and I have no higher, more reverent tribute to pay to America, for this means: a country of reason, justice, freedom, production, achievement. For the first time, man’s mind and money were set free, and there were no fortunes-by-conquest, but only fortunes-by-work, and instead of swordsmen and slaves, there appeared the real maker of wealth, the greatest worker, the highest type of human being–the self-made man–the American industrialist.

If you ask me to name the proudest distinction of Americans, I would choose–because it contains all the others–the fact that they were the people who created the phrase ‘to make money.’ No other language or nation had ever used these words before; men had always thought of wealth as a static quantity–to be seized, begged, inherited, shared, looted or obtained as a favor. Americans were the first to understand that wealth has to be created. The words ‘to make money’ hold the essence of human morality.

Yet these were the words for which Americans were denounced by the rotted cultures of the looters’ continents. Now the looters’ credo has brought you to regard your proudest achievements as a hallmark of shame, your prosperity as guilt, your greatest men, the industrialists, as blackguards, and your magnificent factories as the product and property of muscular labor, the labor of whip-driven slaves, like the pyramids of Egypt. The rotter who simpers that he sees no difference between the power of the dollar and the power of the whip, ought to learn the difference on his own hide–as, I think, he will.

Until and unless you discover that money is the root of all good, you ask for your own destruction. When money ceases to be the tool by which men deal with one another, then men become the tools of men. Blood, whips and guns–or dollars. Take your choice–there is no other–and your time is running out.”

தொடர்புடைய சுட்டி:
அட்லஸ் ஷ்ரக்ட் திரைப்பட விமர்சனம்
எய்ன் ராண்ட் தளம்

சுஜாதாவின் சிறுகதைத் தொகுப்பு – “ஓலைப் பட்டாசு”

சுஜாதா 94-95 கால கட்டத்தில் குமுதம் ஆசிரியராக இருந்தபோது எழுதிய சிறுகதைகளைத் தொகுத்து வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். பத்திரிகை அவசரங்களுக்கும் கட்டாயங்களுக்கும் எழுதியது சவாலாக இருந்தது என்று சுஜாதாவே குறிப்பிடுகிறார். முன்பு எழுதிய சில கதைகளையும் மீண்டும் பதித்திருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.

எந்தக் கதையும் ரொம்பப் பிரமாதம் என்று சொல்வதற்கில்லை. ஆனால் மனிதர்களை சித்தரிப்பது, உண்மையான சுபாவம் எத்தனைதான் மாற்ற முயற்சித்தாலும் மாறாமல் இருப்பது என்றெல்லாம் சில புள்ளிகளில் கலக்கி இருக்கிறார். உதாரணமாக ஆக்கிரமிப்பு என்ற கதையை சொல்லலாம். அறையில் தங்க வரும் நண்பன் மெதுமெதுவாக அறையின் பெரும்பகுதி, வீட்டுக்கார மாமா மாமி தரும் சலுகைகள், சைட் அடிக்கும் பெண் என்று எல்லாரையும் ஆக்கிரமிக்கிறான். அவனைக் கொல்ல வேண்டும் என்று ஒரு வெறி வருகிறது, ஆனால் வழக்கம் போல விட்டுக் கொடுக்கும் ஹீரோ. கதை அந்தக் கால டெல்லியில் நடக்கிறது. சம்பளம் 150 ரூபாய்! (இந்தக் கதை எனக்கு நசீருதின் ஷா, ஃபரூக் ஷேக், தீப்தி நாவல் நடித்து சாய் பரஞ்ச்பே இயக்கிய “கதா” என்ற திரைப்படத்தை நினைவுபடுத்தியது.)

கைது என்ற கதை அடிக்கடி தொகுக்கப்படுவது. போலீஸ் ஸ்டேஷனில் ரேப் செய்யும் இன்ஸ்பெக்டர். அவனைக் கைது செய்ய அனுப்பப்படும் அதிகாரி இன்ஸ்பெக்டரின் மனைவி மீது இரக்கப்பட்டு அவனை தப்பிக்க வைக்க மனைவிக்கு ஐடியா கொடுக்கிறார். மனைவியின் மனநிலையை, ரியாக்ஷனை நன்றாக சித்தரித்திருப்பார்.

ஓலைப்பட்டாசு, சேச்சா, ஜாய் ரைடு, பிசாசு வந்த தினம் நான்கும் ஸ்ரீரங்கத்துக் கதைகள். ஸ்ரீரங்கத்துக் கதைகளின் கதைகளை விட அந்த ambience-தான் சிறப்பு. இங்கேயும் அப்படித்தான்.

தாசன், பீட்டர், நட்பு என்ற மூன்று கதைகளும் மனிதர்களின் மாறாத குணத்தை காட்டுகின்றன. குறிப்பாக பீட்டர். மனிதர்களிடம் பழகத் தெரிந்த பீட்டர் நன்றாக படிக்கும் சிவாவுக்கு மேலதிகாரியாக வருவது தினம் தினம் பார்க்கும் நிகழ்ச்சி…

கடவுள் இயந்திரம், அண்ணாசாலை 2094 இரண்டும் SF. 2094-இலும் எல்ஐசி பில்டிங்கைப் பார்க்க நிறைய பேர் வருகிறார்கள். ஏன்? கடவுள் இயந்திரம் ஒரு டாக்டர் ராகவானந்தம் SF. கடைசி வரி நன்றாக இருக்கும் கதைகளில் ஒன்று.

படிக்கலாம். ஆனால் படித்தே ஆக வேண்டிய புத்தகம் இல்லை.

நியூ புக்லாண்ட்சில் புத்தகம் கிடைக்கிறது. விலை நாற்பது ரூபாய்.

ஓலைப்பட்டாசு சிறுகதையை கீழே கொடுத்திருக்கிறேன். காப்பிரைட் பிரச்சினை வராமல் இருக்கட்டும்!

ஓலைப்பட்டாசு

அந்த தீபாவளி, என் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாதது. அதைப் பற்றி சொல்வதற்குள் தேவைப்பட்ட அளவுக்கு மட்டும் சுயபுராணம். என் பெயர் எதற்கு? நான். அவ்வளவுதான். மற்றவர் பெயர்கள் முக்கியம். அது சந்தானம் ஐயங்கார், பெருந்தேவி, சின்னா இவர்களின் பெயர்கள் இந்த கதைக்கு என்னிலிருந்து அவர்களை அந்நியப்படுத்துவதற்கு முக்கியம்.

பார்த்தீர்களா… ஆரம்பித்த விஷயத்தை விட்டு அலைகிறேனே. காரணம் – என் வயசு இன்றைக்கு எழுபது. பார்த்த மரணங்கள் ஆறு. இரண்டு மனைவிகள். ஒரு தேசிய விருது. ஒரு நாள் ஜெயில். ஒரு ப்ராஸ்டேட் ஆபரேஷன். கராஜில் நெருக்கமாக மூன்று கார்கள். உறவினரின் துரோகங்கள். தென் ஆப்பிரிக்கா டர்பனில் இரண்டு வருஷம் இவ்வாறு அதிகம் சேதப்படாமல் எழுபதை அடைந்து விட்ட ஒருவன் இறந்துபோனால் ஹிந்துவில் எட்டாம் பக்கத்தில் நான்கு வரிகளில் எழுபது வருஷமும் அடங்கி போகும்.

சொல்ல வந்தது, அந்த ஒரு தீபாவளி பற்றி. சீரங்கத்தில் என் பன்னிரண்டாவது வயதில் என் பாட்டியின் கண்காணிப்பில் வாழ்ந்தேன். அதனால் கொஞ்சம் பணத்தட்டுப்பாடு. அந்த தீபாவளிக்கு பட்டாசு வாங்க மொத்தம் ஐந்து ரூபாய்தான் தந்தாள். இப்போது என் வீட்டில ஐந்து ரூபாய் தாளை, தரையில் விழுந்தால் வேலைக்காரர்கள் கூட பொறுக்கமாட்டார்கள். அப்போது குறைவான பொருளாதாரத்தில் ஐந்து ரூபாயில் அதிகப்படியாக சந்தோஷம் கிடைக்க… கொள்ளிடக் கரையருகில் ஓலைப்பட்டாசு சல்லிசாக விற்பார்கள். பனையோலையில் சின்னதாக வெடிமருந்தை வைத்து முடிச்சுப் போட்டு மிகச் சின்னதாக திரியுடன், பனையோலை வாலுடன் பிரமாதமாக வெடிக்கும். ஆனால், ரொம்ப உஷாராக இருக்க வேண்டும். பற்ற வைப்பதற்குள்ளே வெடித்து கையை உதறவேண்டி வரும். மேலும் ஒரு வாரம் வெயிலில் காயப்போட்டே ஆகவேண்டும். பாட்டி கொடுக்கும் காசில் ஓலைப்பட்டாசு பாதப் பணத்துக்கு வாங்கிக்கொண்டு, மிச்சத்தில் கொல்லன் பட்டறைக்கு போய் ஒரு வேட்டுக் குழாயும் கந்தகப் பொடியும் வாங்கிக் கொண்டேன். இது ஒரு மாதிரி மினி வேட்டுக்குழாய். நீண்ட கம்பியின் இறுதியில் ஒரு குழலும் போல்ட்டும் இருக்கும். குழலில் மஞ்சளான கந்கத்தை கெட்டித்து அதனுள் போல்ட்டை செருகி சுவரில் மடேர் என்று ஒரு அறை அறைந்தால் கேட்கும் வெடிச் சத்தம், நம் காதில் விண்ண்ண்ண் என்று அலறும். வெடியை விட திண்ணையில் சுதேசமித்திரன் படித்து கொண்டிருக்கும் தாத்தாக்களின் பின்பக்கம் மெள்ள நழுவி, ஒரு டமால் அடித்துவிட்டு, கோரதமுட்டியை நோக்கி ஓடுவதில் உள்ள உற்சாகம்தான் மிக சுத்தமானது.

அந்த தீபாவளி ஓலைப் பட்டாசு காயப் போட மாடிக்கு சென்ற போது, பக்கத்து வீட்டு “எடுத்துக்கட்டி”யின் மேல் செருப்பு வைத்திருந்தது. அதில் ஏறினேன். பின்னால் யாரோ கஷ்டப்பட்டு முனகுவது போல் சத்தம் கேட்டது. உதவி தேவையோ என்று நான் சுவர் எகிறி குதித்து அந்தப் பக்கம் போய் பார்த்தபோது சந்தானமையங்கார் தலையில் முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு, சின்னவை பல இடங்களில் தடவிக் கொடுத்து சிகிச்சை மாதிரி என்னவோ செய்து கொண்டிருந்தார். சந்தானமையங்கார் அடுத்த வீட்டுக்காரர். எங்களையெல்லாம் ஓட ஓட விரட்டுபவர். கிரிக்கெட் பால் உள்ளே போனால் திருப்பி தரமாட்டார். கண்டபடி திட்டுவார். அவர் வீட்டு சுந்தர் எங்களுடன் விளையாட வரமாட்டான். அவர்கள் எந்த விதத்திலோ பணக்காரர்களாம். கொலுவுக்கு சில்க் ஜமக்காளங்கள் போட்டு, பெட்ரோமாக்ஸ் வைப்பார்கள். சின்னா அவர் வீட்டு சமையல்காரி. ரவிக்கை முந்தானையில் அவள் சேகரித்து இருந்த கொய்யாக் காய்கள் சிதறிக் கிடந்தன. தரை எல்லாம் வியர்வையால் ஈரமாக இருந்தது. சந்தானயைங்காரின் செருப்புதான் ‘எடுத்துக்கட்டி’யில் மேல் வைத்திருந்தது. “என்ன மாமா பண்றீங்க “என்று கேட்டபோது அவர் திடுக்கிட்டு “இவளுக்கு உடம்பு சரியா இல்லை. மூச்சு வாங்கறதுன்னா… அதனால, தசமூலாரிஷ்டம் கொடுத்து சரி பண்றேன். போடா போடா… நீ எங்க இங்க வந்து தொலைச்சே… ஓடிப் போ” என்றார்.

“பட்டாசு காயப் போட வந்தேன். மாமியை கூப்பிடட்டுமா” என்றேன்.

“மாமி பெட்டவாத்தலை போயிருக்கா. சுவரேறி குதிச்செல்லாம் வரக்கூடாது. போலீஸ்காரன் புடிச்சுப்பான்” என்றார்.

இதையெல்லாம் கேட்காதது போல், சின்னா ஒரு மாதிரி மயக்கத்தில் கண் மூடிக்கொண்டு சற்றே நெற்றியை சுருக்கிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

நான் வீரராகவனிடம் சொன்னேன். வீரராகவன் எங்கள் கிரிக்கெட் காப்டன். “பாவம்டா அவ. மேல்மூச்சு வாங்கிண்டிருந்தது. சந்தான மாமா தடவிக் கொடுத்தார். இல்லைன்னா ரொம்ப கஷ்டப்பட்டிருப்பா” என்றேன்.

அவன் அதைக் கேட்டு கைகொட்டி கண்ணீர் வரச் சிரித்தான். “நீ கொக்கோகப் படம் எதும் பார்த்ததே இல்லையா? மார்கழி மாதம் உற்சவத்தில் விக்குமே?”

“இல்லை…”

அவன் “வா” என்று உள்ளே சென்று பரண் மேல் கத்யத்ரயம் திவ்யபிரபந்தசாரம் போன்ற புத்தகங்களின் நடுவே செருகியிருந்த பழுப்பான புத்தகத்தை எடுத்து பிரித்துக் காட்டினான்.

“ஆமாண்டா, இப்படித்தாண்டா சந்தான மாமாவும் சின்னாவும் இருந்தா…”

அவன் ஒரு வக்கீல் போல பல கேள்விகள் கேட்டு “இது தெரிந்ததா?”, “அது புரிந்ததா?” என்றெல்லாம் கேட்டு, அவவப்போது குபீர் குபீரென்று சிரித்து, “அடிச்சடா லக்கி ப்ரைஸ்” என்று சொன்னது எனக்கு விளங்கவில்லை. அவ்வப்போது என் நண்பர்கள் என்னை மரியாதையுடன் பார்த்தார்கள். மீண்டும் மீண்டும் அந்த காட்சியை விவரிக்க சொல்லியே வதைத்தார்கள்.

“எனக்கு எல்லாம் புரியறது. ஆனா எதுக்குடா தலைல முண்டாசு?” என்றான் பாச்சு.

“அதாண்டா ட்ரிக்கு. அதை கட்டிண்டா அடையாளம் தெரியாதாம். வேற யாரோனு நினைச்சுண்டுருவோமாம்” என்று வீரு விளக்கியது புரிந்தும் புரியாமலும் இருந்ததை அவன் என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்து, “நீ ஒண்ணு பண்ணு. அவர்கிட்ட போய் ‘மாமா மொட்டை மாடில ஓலைப்பட்டாசு காயப்போட போயிருந்த போது உங்களையும் சின்னாவையும் பார்த்துட்டேனே. மாமி பெட்டவாத்தலைலேர்ந்து வந்தாச்சா’ன்னு… அவாள்லாம் சீட்டாடிண்டிருப்பா… அங்க போய்க் கேட்டு பாரு…”

“ஐயோ… போடா… தோலை உரிச்சுருவார்…”

“அதான் இல்லை. பாரேன் நடக்கிறதை. எதுக்கும் ஓடத் தயாராவே இரு. ஓரமா நின்னு கேட்டுட்டு வந்துரு. நடக்கிறதைப் பாரேன்.”

அவர்கள் மிகவும் கட்டாயப்படுத்த நான் மெள்ள தைரியம் பெற்று பக்கத்து வீட்டு திண்ணைக்கு நழுவி ஓரத்தில் உட்கார்ந்தேன். வெள்ளி செம்பில் காபியும், பத்தமடை பாயுமாக “ஆஸ்” ஆடிக் கொண்டிருந்தார்கள். புகையிலையை துப்பிவிட்டு வாய் கொப்பளிக்க வரும்போது என்னை பார்த்து சந்தானமையங்கர் திடுக்கிட்டு “என்னடா?” என்றார்.

“மாமா, மாடில ஓலைப் பட்டாசு பெருந்தேவி மாமி வந்தாச்சா பெட்டவாத்தலைலருந்து?” இவ்வாறு ஆரம்பித்தவுடன் “வாடா” என்று என்னை அப்படியே அலாக்காகத் தூக்கி உள்ளே செலுத்தி, என் வாயில் கல்கண்டு, அரிசி பப்ரமுட்டு, லேக்கா உருண்டை என்று இனிப்பான வஸ்துக்களை திணித்துவிட்டு “என்ன பார்த்தே, சொல்லு…”

“நீங்க சின்னாவுக்கு சிகிச்சை எதும் பண்ணலை” என்றேன்.

“பின்ன என்னவாம் அது?”

“வீரு சொல்றான் கொக்கோகமாம் அது…”

“மாமிகிட்ட சொல்லாதே, சொல்லாம இருந்தா உனக்கு என்ன வேணும் சொல்லு? சொல்லுடா கண்ணு…”

நான் யோசித்து “எனக்கு சிங்க மார்க் பட்டாசு ஒரு சரம், ஒத்தை வெடி ஒரு டஜன், ரெட்டை வெடி ஒரு டஜன், கேப்பு துப்பாக்கி, குதிரைவால், தரைச்சக்கரம், ஊசிப்பட்டாசு, ராக்கெட், ஏரோப்ளேன், விஷ்ணு சக்கரம், லட்சுமி வெடி அப்புறம் பத்த வெக்க மட்டிப்பால் வத்தி” என்று என் சக்திக்கேற்ப ஒரு பட்டியல் சொல்லிப் பார்த்தேன்.

அவர் எழுந்து அலமாரிக்குச் சென்று ஒரு காகிதத்தில் எழுதி “இதைக் கொண்டு போய் டி.பி.ஜி. கடையில கொடு. உனக்கு வேணுங்கறதை வாங்கிக்கோ. ஆனால மாடில என்ன பார்த்தே?”

“ஓலைப் பட்டாசு காயப் போடறப்ப உங்களையும் சின்னாவையும்.”

“ஏய்… யாரும் கேட்டா அங்க ஏதும் பார்க்கலைன்னு சொல்லணும்… அப்பத்தான் பட்டாசு.”

“சரி மாமா” என்றேன்.

“சரி மாமா” என்று என் தலையில் நெத்தினார்.

அந்த தீபாவளிக்கு நானும் வீரராகவனும் ஆசை தீர பட்டாசு வெடித்ததும் அல்லாமல், கார்த்திகைக்கும் நிறைய பாக்கி வைத்தோம். பாட்டி “ஏதுரா இத்தனை பட்டாசு?” என்றதற்கு “நாங்கள்லாம் சேர்ந்து சந்தா கட்டி வாங்கினோம் பாட்டி” என்று புளுகினேன்.

அடுத்த தினங்களில் நான எப்போது சந்தானமையங்காரை பார்த்தாலும் “இங்க வாடா” என்று உள்ளே பரிவுடன் அழைத்து “சர்க்கரைப் பொங்கல் சாப்பிடறியா? வறுத்த பாதாம் பருப்பு வேணுமா? அரவணை வேணுமா?” என்று தின்னக் கொடுத்துக் கொண்டேயிருந்தார்.

சில நாட்களில் தைரியம் பெற்று, “மாமா தெற்கு வாசல்ல புதுசா ஒரு பம்பரம் வந்திருக்கு. கோல் எடுத்தா கைல அப்படியே பூனைக்குட்டி மாதிரி தூங்கறது மாமா” என்றால்

“உடனே போய் ரெண்டு பம்பரமா வாங்கிக்கோ. தலையாரில குத்து பட்டா மாத்து பம்பரம் வேணுமோ இல்லையோ?” என்பார். அப்புறம் மேலும் தைரியம் பெற்று நிஜ கிரிக்கெட் பந்து, ஸ்டம்ப் எல்லாம் கேட்டுக் கூடக் கொடுத்துவிட்டார்.

பெருந்தேவி மாமி “என்ன இப்படி இந்தப் பிள்ளைக்குச் செல்லம் கொடுக்கறீங்க?” என்று கேட்டதற்கு “பையன் நன்னா படிக்கறான். அதுக்கு ஒத்தாசை பண்ணலாம்னு” என்றார் என்னைப் பார்த்து கண் சிமிட்டி.

இவ்வாறு இனிதாகக் கழிந்து கொண்டிருந்த தினங்கள் அதிகம் நீடிக்கவில்லை. வீரு “ஒரு பார்க்கர் பேனா கேட்டுப் பார்” என்று சொல்ல சந்தானமையங்கார் வீட்டுக்குள் சுதந்திரமாக நான் நுழைய மரவேலைப்பாடுகள் நிறைந்த கறுப்பு மேசை கண்ணாடியில் தெரிய விறுவிறுப்பாக தன்னை விசிறிக்கொண்டு சந்தானமையங்கார் குறுக்கும், நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருக்க, பக்கத்தில் அவர் மனைவி பெருந்தேவி கோபத்துடன் அழுதுகொண்டிருக்க, அருகே ஓரத்தில் சின்னா வாயை முந்தானையால் பொத்தி அவளும் அழுது கொண்டிருந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும் மாமி “வாடா… இந்த பிராமணன் செய்த அநியாயத்தை பார்த்தாயோ… மொட்டை மாடில சின்னாவை கூட்டி வெச்சுண்டு…”

“ஏய் நீ போடா…”

“ஏண்டி அந்த பிராமணன்தான் துப்புக்கெட்டு போய் உன் கையை புடிச்சான்னா உன் புத்தி எங்கடி போச்சு? இடுப்பொடிஞ்ச சக்களத்தி, நீ நல்ல பாம்புக்குட்டி, சக்கை திங்க வந்தவளே” அதன் பின் “உனக்கு குளிர் காய்ச்சல் வர… உனக்கு பாடை கட்ட” என்று பலமாக திட்டியதில் சின்னா, “கிணற்றில் விழப் போகிறேன்” என்று புறப்பட எனக்கு அழுகை வந்து விட… “பாருங்கோ…. இந்த பிள்ளை கூட வருத்தப்படறது. உங்களுக்கு வெக்கமா இல்லை… ஓசிச் சிறுக்கி.”

நான் அழுதது அதற்காக இல்லை. சந்தானமையங்காரிடம் என் ப்ளாக்மெயில் இப்படி திடீரென்று மதிப்பிழந்து போய் விட்டதே என்றுதான்!

அடுத்த தீபாவளிக்கு பழையபடி ஐந்து ரூபாய்க்கு ஓலைப்பட்டாசு, வேட்டுக் குழாய்தான்.

அந்த தீபாவளியை மறக்க முடியாது தான். அந்த வயசிலேயே எனக்கு கொஞ்சம் அவசரப்பட்டுக் கிடைத்த சில சில ஞானங்களால் அறியாச் சிறுவன் அறிந்த சிறுவனாகிவிட்டேன். அது என் பிற்கால வாழ்க்கையை எவ்வளவு தூரம் மாற்றிவிட்டது! என் பிழைப்பே இந்த மாதிரி மற்றவர் பற்றி தகவல் அவதூறு சேகரித்து விலை பேசுவதாகி, அதைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு பணம் சேர்ப்பதாகி விட்டது. எத்தனையோ பேரை என் நளின மூர்க்கங்களில் பயமுறுத்தி நிறையவே காசு சேர்த்து விட்டேன். இப்போது தீபாவளிக்கு என் இரண்டு மனைவியருக்கும் எட்டாயிரம் ரூபாயில் புடவை எடுக்கிறேன். என் பிள்ளைகள் தொடர்ந்து அறுபது நிமிஷம் வெடிக்கும் ஆயிரம் ரூபாய் சரமெல்லாம் வெடிக்கிறார்கள்.

நான் பண்ணையில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு, என் நாய்களுடன் பேசுகிறேன். “சீஸர், ரீட்டா… அந்த தீபாவளியன்று சந்தானமையங்காரை மாடியில் பார்த்திராவிட்டால், நான் எங்காவது பி.காம். படித்து விட்டு ரயில்வே கிளார்க்காக நிம்மதியாக இருந்திருப்பேனே!”

ஆம்! என் முதல் பொய், முதல் பெண் தரிசனம், முதல் பணம் பிடுங்கும் வழி எல்லாமே அந்த தீபாவளியில்தான் துவங்கி திருத்த முடியாமல் விகாரப்படுத்தப்பட்டேன்.

காரணம் – ஓலைப் பட்டாசு!