டா-நெஹிசி கோட்ஸ் எழுதிய Between the World and Me

Between the World and Me 2015-இல் எழுதப்பட்டது. நியூ யார்க் டைம்ஸ் அந்தப் புத்தகத்தை 2015-இன் பத்து சிறந்த புத்தகங்களில் ஒன்றாகத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தது. ஆனால் நான் இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்கக் காரணம் நியூ யார்க் டைம்சின் பரிந்துரை அல்ல, என் மகள் ஸ்ரேயாதான் காரணம்.

ஸ்ரேயா இளைஞி. அவளுக்கு சமூக அநீதிகளைக் காணும்போது கடுங்கோபம் வருகிறது. இந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்க வேண்டும் என்று பேச்சுவாக்கில் ஒரு நாள் சொன்னாள், அவளுக்கு முன்பாக நான் படித்துவிட்டேன்!

American Dream என்பதைத்தான் அமெரிக்கப் பண்பாட்டின் அடிப்படை என்றே சொல்லலாம். உன் உழைப்பால் நீ முன்னேறலாம், நீ அடையும் வெற்றிக்கும் தோல்விக்கும் நீயே முழுக் காரணம், அனைவருக்கும் வாய்ப்பு இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் அமெரிக்க அரசாங்கத்தின் ஒரே தார்மீகத் தேவை என்று சுருக்கமாகச் சொல்லலாம். இன்னும் சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் ‘தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா’, அவ்வளவுதான். ஆனால் அமெரிக்காவின் வெற்றி செவ்விந்தியர்களை ஏமாற்றி, கறுப்பர்களை ஒடுக்கி அடையப்பட்டது. நியாயமாகவே எல்லாம் நடந்திருந்தால் அமெரிக்காவின் வளர்ச்சி இவ்வளவு பெரிதாகக் இருந்திருக்காது.

கோட்ஸ் முன்வைப்பது அமெரிக்கக் கனவின் அடிப்படை முரணை. அமெரிக்கக் கனவு என்பது அனேகக் கறுப்பர்களுக்கு எட்டாக் கனவுதான். ஒவ்வொரு தாயும் தகப்பனும் தன் குழந்தைகளுக்கு நல்ல கல்வி, அடிப்படை வசதிகள் வேண்டுமென்றுதான் முயற்சிக்கிறார்கள். ஆனால் கறுப்பர்களுக்கு – குறிப்பாக நகர்ப்புறங்களில், குற்றச் சூழலில் வாழும் ஏழைக் கறுப்பர்களுக்கு – அந்தக் கனவை அடைவதில் இன்னும் பல நடைமுறைச் சிரமங்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. அவர்களின் நிறம் அவர்களுக்கு (ஏன் பல மாநிலங்களில் பழுப்பு நிற இந்தியர்களுக்குக் கூடத்தான்) பலவீனமாகத்தான் இருக்கிறது. வன்முறை கறுப்பர்களின் வாழ்வில் சகஜமாக இருக்கிறது. இந்த அடிப்படை முரணைத்தான் கோட்ஸ் மேலும் மேலும் வலியுறுத்திச் சொல்கிறார்.

இந்தப் புத்தகம் கோட்ஸ் தன் பதின்ம வயது மகனுக்கு எழுதும் கடிதங்கள் வடிவில் அமைந்திருக்கிறது. அந்தக் கடிதங்களை வடிவமைத்திருப்பதில் கோட்சின் எழுத்துத் திறமை வெளிப்படுகிறது. பல இடங்களில் இவர் சொல்வது நியாயம்தானே என்று தோன்றத்தான் செய்கிறது.

உண்மையை ஒத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும், நான் இந்தப் புத்தகத்தை பெரிதாக ரசிக்கவில்லை. கோட்சின் அடிப்படைக் கருத்து – அமெரிக்காவில் வெள்ளையர்களின் மேலாதிக்கம் ஒரு நாளும் மாறாது, அதனால் கறுப்பர்கள் எல்லாருக்கும் எதுவும் எப்போதும் நடக்கலாம் – எனக்கு ஏற்புடையதல்ல. என் வாழ்நாளிலேயே அபிராமணர்கள் என் உறவினர் வீடுகளில் நடத்தப்படும் விதத்தில் மாற்றங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். அபிராமணர்கள் தண்ணீரை சீப்பிக் குடிக்காமல் தூக்கியே குடித்தாலும் அந்த டம்ளர் தனியாக கழுவி வைக்கப்படுவது ஒரு காலத்தில் என் உறவினர்கள் வீட்டில் சகஜமாக நடந்தது. வீட்டுக்கு வருபவன் என்ன ஜாதி என்று தெரிந்து கொள்ள ஆர்வம் இருக்கும். இன்றோ பெரிதாக யாருக்கும் இதிலெல்லாம் அக்கறையில்லை. (அதற்காக வேற்று ஜாதிப் பெண்ணோடு திருமணம் என்றால் சுலபமாக ஒத்துக் கொண்டுவிடுவார்கள் என்பதில்லை.) எதுவுமே மாறாது என்றால் வாழ்வதிலேயே பொருளில்லை. மாற்றங்கள் வர நிறைய காலம் எடுக்கிறது என்பது மனதைத் தளர வைக்கக் கூடிய விஷயம்தான், ஆனால் அதற்காக எதுவும் நடக்காது என்று சோர்வடைவதில் அர்த்தமில்லை. ஒரு வேளை நான் கறுப்பனாக இருந்திருந்தால் எனக்கு வேறு விதமாகத் தோன்றி இருக்குமோ என்னவோ.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: அபுனைவுகள்

கிரேசி மோகனின் இலக்கிய மதிப்பு

என் மூத்த மகள் ஸ்ரேயா போன வருஷம் அவள் பள்ளியில் King Stag (1762) என்ற நாடகத்தில் பாண்டலோன் (Pantalone) என்ற பாத்திரத்தில் நடித்திருந்தாள். என்னால் நாடகத்துக்குப் போக முடியவில்லை. படிக்கவாவது வேண்டும் என்று தேடிப் பிடித்துப் படித்தேன். சிலிகன் ஷெல்ஃபில் புத்தகத்தைப் பற்றி எழுத ஆரம்பித்தால் குழப்பமாக இருந்தது. என் எண்ணங்களைத் தொகுத்துக் கொள்ள ஏழெட்டு மாதம் ஆகிவிட்டது.

King Stag எல்லாம் படிப்பதற்கான நாடகம் இல்லை, பார்க்க வேண்டிய நாடகம். மைக்கேல் மதன காமராஜன் திரைப்படத்தை எத்தனை முறை பார்த்தாலும் சிரிக்கலாம். படித்தால் புன்னகை கூட வருமா என்று சந்தேகம்தான். அந்த மாதிரிதான்.

King Stag போன்ற நாடகங்களை கிரேசி மோகன் நாடகங்களின் கொஞ்சம் polished ஆன version (கொஞ்சூண்டுதான்) என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். நாடக ஆசிரியர் கார்லோ கோஸ்ஸி (Carlo Gozzi) நாடகத்தின் சாத்தியங்களை உணர்ந்திருக்கிறார், நடிக்க வாய்ப்புள்ள பாத்திரங்களை (மை.ம. காமராஜனின் காமேஸ்வரன், பாட்டி, ஊர்வசி நடிக்கும் பாத்திரம் மாதிரி) உருவாக்கி இருக்கிறார், நாடக உத்திகளை (முகமூடிகள் இத்யாதி) நன்றாக பயன்படுத்தும் வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்தி இருக்கிறார் என்பதுதான் வித்தியாசம். கிரேசி மோகன் இவற்றைப் பற்றி எல்லாம் அலட்டிக் கொள்வதில்லை, அதனால் அவர் எழுதுவது நாடகமே இல்லை என்பது என் கட்சி.

ஆனால் ஒரு காலத்தில் எனக்கு நல்ல நாடகம் என்றால் கிரேசி மோகன் எழுதியதுதான். அந்தக் காலத்தில் அவர் எழுதிய ‘கிரேசி தீவ்ஸ் இன் பாலவாக்கம்’, ‘டெனன்ட் கமாண்ட்மெண்ட்ஸ்’ மாதிரி பல நாடகங்களைப் பார்த்து நான் விழுந்து விழுந்து சிரித்திருக்கிறேன். சோ ராமசாமி, எஸ்.வி. சேகர், காத்தாடி ராமமூர்த்தியின் நாடகங்கள் சக்கைப்போடு போட்டுக் கொண்டிருந்த காலம் அது. இன்று சோ நல்ல நாடக ஆசிரியர், அவர் தனக்காக எழுதிக் கொள்ளும் கோமாளி பாத்திரங்கள்தான் நாடகத்தின் தரத்தைக் குறைத்துவிட்டன என்று கருதுகிறேன், ஆனால் அன்று அந்தக் கோமாளி பாத்திரங்களைத்தான் நானும் பெரிதாக ரசித்தேன்.

கிரேசி மோகனின் நாடகங்களைப் பார்க்காதவர்களும் அவரது கைவண்ணத்தை மை.ம. காமராஜனிலும் காதலா காதலா, வசூல் ராஜா எம்.பி.பி.எஸ். போன்ற திரைப்படங்களில் கட்டாயம் பார்த்திருப்போம். இந்த மாதிரி ஜோக்குகள், ஆள் மாறாட்டம் போன்ற ஃபார்முலாக்கள் ஆகியவற்றை வைத்து நம்மை சிரிக்க வைக்கும் முயற்சிகளுக்கு இலக்கியத்தில் இடம் உண்டா? இப்படி வைத்துக் கொள்வோமே, மை. ம. காமராஜன், தில்லுமுல்லு, காதலா காதலா, பாமா விஜயம் போன்ற திரைப்படங்கள் நாடகமாக எழுதப்பட்டிருந்தால் அவற்றை இலக்கியமாகக் கருத முடியுமா? அட இவற்றை விடுங்கள் சபாபதி பம்மல் சம்பந்த முதலியாரால் நாடகமாகத்தான் எழுதப்பட்டது, அது இலக்கியமா? அவை இலக்கியம் இல்லை என்றால் கார்லோ கோஸ்ஸி மட்டும் என்ன பெரிய நாடக ஆசிரியரா? 250 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எழுதப்பட்ட அவரது நாடகத்துக்கு எப்படி இன்னும் கொஞ்சம் உயிர் இருக்கிறது? சரி கோஸ்ஸியை விடுங்கள், ஷேக்ஸ்பியரின் A Comedy of Errors (ஹிந்தியில் சஞ்சீவ் குமார் நடித்து குல்சாரின் இயக்கத்தில் அங்கூர் என்று திரைப்படமாக வந்தது, பிரமாதமான திரைப்படம், பார்த்ததில்லை என்றால் கட்டாயம் பாருங்கள்) இலக்கியமா?

இன்னும் சிம்பிளாக கேட்கிறேன். சார்லி சாப்ளின் திரைப்படங்கள் நல்ல கலை அனுபவத்தைத் தருகின்றனவா இல்லையா? லாரல் ஹார்டியின் திரைப்படங்கள்? என்னைப் பொறுத்த வரை சாப்ளினின் க்ரேட் டிக்டேடர், மாடர்ன் டைம்ஸ், கோல்ட் ரஷ் மற்றும் திரைப்படக் கலையின் உச்சங்கள். ஏன் கிட் மற்றும் சிடி லைட்ஸ் கூட வலிந்து புகுத்தப்பட்ட மிகை உணர்வுக் காட்சிகள் நிறைந்திருந்தாலும் எனக்கு கலைப்படங்கள்தான். ஆனால் அவரது குறும்படங்கள் எதுவும் எனக்கு கலைப்படங்கள் அல்ல. லாரல்-ஹார்டியின் எந்தத் திரைப்படமும் எனக்கு கலை அல்ல.

சில சமயம் அந்தக் காலத்தில் எழுதப்பட்ட ஒரே காரணத்துக்காக சில படைப்புகள் வலிந்து உயிரோடு வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. என்னைப் பொறுத்த வரையில் கிரேக்க நாடக ஆசிரியர் ஈஸ்கைலசின் படைப்புகள் அப்படித்தான். அவை வரலாற்று வகுப்புகளில் படிக்கப்பட வேண்டும், இலக்கிய வகுப்புகளில் அல்ல. கார்லோ கோஸ்ஸி, மற்றும் King Stag-இன் முக்கியத்துவமும் அவை 250 ஆண்டுகளுக்கு முன் எழுதப்பட்டவை என்பது மட்டும்தானா? இன்னும் 250 ஆண்டுகளுக்குப் பின் கிரேசி மோகனின் நாடகங்களும் தமிழ் இலக்கிய வகுப்புகளில் படிக்கப்படுமா?

எங்கோ ஒரு புள்ளியில் கேளிக்கை எழுத்து இலக்கியமாகிவிடுகிறது, கலையாகிவிடுகிறது. அந்தப் புள்ளி எல்லாருக்கும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை. ஷெர்லக் ஹோம்ஸ் எனக்கும் இலக்கியம், ஜெயமோகனுக்கும் இலக்கியம். பொன்னியின் செல்வன் எனக்கு இலக்கியம், ஜெயமோகனுக்கு அது வணிக எழுத்துதான். எனக்கு சோவின் முகமது பின் துக்ளக், சாத்திரம் சொன்னதில்லை, உண்மையே உன் விலை என்ன, யாருக்கும் வெட்கமில்லை போன்ற சில நாடகங்கள் இலக்கியம், அனேகத் தமிழர்களுக்கு அவை கோமாளிக் கூத்துகள்தான். ஆனால் எல்லாருக்குமே – எத்தனை கறாரான இலக்கிய வாசகராக இருந்தாலும் சரி – ஏதோ சில கேளிக்கை எழுத்துக்களாவது இலக்கியமாகிவிடுகின்றன.

எனக்கு King Stag இலக்கியம்தான். ((கோஸ்ஸியின் இன்னொரு நாடகத்தையும் – Green Bird (1765) – படித்தேன், அது கொஞ்சம் சுமார்தான், அதை நான் கணக்கில் சேர்த்துக் கொள்ளமாட்டேன்.) என்னைப் பொறுத்த வரை கிரேசி மோகனின் இலக்கிய மதிப்பு பூஜ்ஜியம்தான். ஆனால் தொலைக்காட்சியில் மை. ம. காமராஜன், வசூல் ராஜா எம்.பி.பி.எஸ்., காதலா காதலா திரைப்படங்கள் ஓடினால் ஒரு நிமிஷமாவது பார்த்துவிட்டுத்தான் நகர்கிறேன்.

முடிந்தால் King Stag-ஐப் பாருங்கள். முடியாவிட்டால் இணைத்திருக்கிறேன், படிக்கலாம்.

உங்களுக்கு எப்படி? கேளிக்கை எழுத்துதான், ஆனால் எனக்கு இலக்கியம் என்று எந்தப் படைப்பையாவது உணர்ந்திருக்கிறீர்களா? அப்படி இருந்தால் அதைப் பற்றி கட்டாயம் சொல்லுங்கள்!

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: உலக இலக்கியம்

A Trip to the Moon – திரைப்படப் பரிந்துரை

மாறுதலுக்காக இந்த முறை திரைப்படப் பரிந்துரை.

A Trip to the Moon (1902) மௌனத் திரைப்படம். 15 நிமிஷம் ஓடினால் அதிகம். ஜார்ஜ் மெலீஸ் இயக்கி இருக்கிறார். நிலவுக்கு ராக்கெட்டில் செல்லும் விஞ்ஞானிகள், அங்கே அவர்கள் சந்திக்கும் ‘மனிதர்கள்’ என்று கதை. மிகவும் charming ஆன திரைப்படம். கட்டாயம் பாருங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

ஜார்ஜ் மெலீசைப் பற்றியே Hugo என்று ஒரு திரைப்படம் வந்திருக்கிறது. Invention of Hugo Cabret என்ற நாவல் திரைப்படம் ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது. பென் கிங்ஸ்லி மெலீசாக நடித்திருக்கிறார். திரைப்படத்தின் பிரதி தொலைந்தே போய் பிறகு எப்படியோ கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று தெரிகிறது. அதுவும் நல்ல திரைப்படம், பார்க்கலாம்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: திரைப்படங்கள்

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:
A Trip to the Moon பற்றி ஐஎம்டிபி குறிப்பு
A Trip to the Moon பற்றி விக்கி குறிப்பு
ஜார்ஜஸ் மெலீஸ் பற்றி விக்கி குறிப்பு
Invention of Hugo Cabret பற்றி விக்கி குறிப்பு
Hugo பற்றி ஐம்டிபி குறிப்பு

சொல்வனம் – முத்துலிங்கம் சிறப்பிதழ்

இந்த சொல்வனம் இதழ் முத்துலிங்கம் சிறப்பிதழாக வந்திருக்கிறது. குறிப்பாக பாவண்ணனின் கட்டுரை, மற்றும் கேசவமணியின் கட்டுரை மிகச் சிறப்பாக இருக்கிறது. கட்டாயம் படியுங்கள்!

தமிழின் முதல் வரிசை எழுத்தாளர்கள் என்று ஒரு இருபது பேரைச் சொல்லலாம். அந்த வரிசையில் முத்துலிங்கத்துக்கு இடம் உண்டு. அவர் புலம் பெயர்ந்த எழுத்தாளரோ, இலங்கை எழுத்தாளரோ அல்லர். தலை சிறந்த எழுத்தாளர்களில் ஒருவர், அவ்வளவுதான். இதற்கு மேல் நான் வளர்த்துவானேன்? சொல்வனத்தில் நிறைய பேர் வளர்த்தி இருக்கிறார்கள்!

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: முத்துலிங்கம் பக்கம்

தொடர்புடைய சுட்டி: அழியாச்சுடர்கள் தளத்தில் சில முத்துலிங்கம் சிறுகதைகள்

1+1 = ? – ஒரு கணித மேதையின் பிரச்சினைகள்

ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டு என்று தெரியாத குழந்தை கூட கிடையாது. ஆனால் உயர்கணிதத்தில் அது பெரிய பிரச்சினை. ஒன்றும் ஒன்றும் எப்போதும் இரண்டுதானா? டைனோசார்கள் உலவிய நாட்களிலும் ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டுதானா? இன்னும் பல கோடி ஆண்டுகள் கழித்தும் இதே விடைதானா? செவ்வாய் கிரகத்தில் ஒன்றையும் ஒன்றையும் கூட்டினால் இரண்டுதான் விடையா? நாளை இன்னொரு கிரகத்தின் ‘sentient’ ஜீவராசி ஒன்றை சந்திக்கிறோம் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அந்த ஜீவராசியின் கணிதத்திலும் ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டுதானா? அட நாளை நம்மூரிலேயே தேனீக்களும் ‘sentient’ உயிரினம்தான் என்று தெரிய வருகிறது, தேனீ கணிதத்திலும் இது உண்மையாக இருக்குமா?

இது வேலை வெட்டி இல்லாதவர்கள் How many angels can dance on the head of a pin? என்று செய்யும் ஆராய்ச்சி அல்ல. இன்றைய கணினிகளில் 1+1 எப்போதும் இரண்டுதான், ஆனால் 1/3 + 2/3 எப்போதும் ஒன்றுதான் என்று சொல்ல முடியாது. சில வருஷங்களுக்கு முன் pentium bug என்று ஒரு பிரச்சினை நினைவிருக்கலாம். ஏதோ சில (அபூர்வமான) கணக்குகள் தவறாக இருந்தன. ஏன்? எண்களை கணினியில் எப்படி represent செய்ய முடியும் என்ற பிரச்சினை இன்றும் முழுதாகத் தீர்ந்துவிடவில்லை.

பெர்ட்ரண்ட் ரஸ்ஸலை தத்துவ மேதையாகத்தான் அனேகருக்குத் தெரியும். ரஸ்ஸல் கணித மேதையும் கூட. அவரது தத்துவ விசாரங்கள் எல்லாம் அவருடைய கணித ஆராய்ச்சியிலிருந்து உதித்தவைதான். ரஸ்ஸலும் வைட்ஹெடும் இணைந்து எழுதிய பிரின்சிபியா மாதமாடிகா 1+1 = 2 என்பதை 362 பக்கங்களில் – கணித சூத்திரங்கள் (formulae) அடர்த்தியாக நிறைந்திருக்கும் பக்கங்கள் – நிறுவுகிறது.

லாஜிகாமிக்ஸ் ஏறக்குறைய ரஸ்ஸலின் கதைதான். Apostolos Doxiadis மற்றும் Christos Papadimitriou இருவரும் எழுதி இருக்கிறார்கள். எப்படி? காமிக்ஸ் புத்தக வடிவில்! காமிக்ஸ் புத்தக வடிவில் ஓரளவு உயர்கணிதத்தைப் பற்றி எழுதப்பட்டது இதுதான் முதல் முறை ஒரே முறை என்று நினைக்கிறேன்.

யோசித்துப் பாருங்கள், 1+1 = 2 என்பது பெரிய கம்ப சூத்திரமாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் 1 என்ற குறியீட்டின் பொருள் என்ன? +? இப்படியே பொருள் தேடிக் கொண்டே போனால் It is turtles all the way down! என்றுதான் முடியும் இல்லையா? எங்கோ ஓரிடத்தில் வரையறைகளை (axioms) பயன்படுத்த வேண்டி இருக்கிறது, இந்தக் குறியீட்டுக்கு இதுதான் பொருள் என்று வரையறுக்க வேண்டி இருக்கிறது. உதாரணமாக 1 என்பதை ஒரே ஒரு உறுப்பினர் இருக்கும் அனைத்து தொகுப்புகளுக்கும் பொதுவான அடிப்படை குணம் என்று ரஸ்ஸல் வரையறுக்கிறார். ஆங்கிலத்தில் சொன்னால் 1 is the common, basic property of all sets with exactly one element. (விருப்பமுள்ளவர்கள் இந்த வாக்கியத்திலும் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் வரையறுத்துக் கொண்டே போகலாம்.). பிறகு எண்களைப் பற்றி தேற்றங்களை நிறுவுவதற்கு கணிதத்தின் set theory-ஐப் பயன்படுத்தலாம். அப்படித்தான் 1+1 = 2 என்று நிறுவ 362 பக்கம் ஆகி இருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.

ரஸ்ஸல் பிரபு குடும்பத்தில் பிறந்தவர். அவரது தாத்தா ரஸ்ஸல் பிரபு இங்கிலாந்தின் பிரதமராக இருந்தவர். சிறு வயதிலேயே பெற்றோர் இறந்துவிட, கண்டிப்பான பாட்டியின் கண்காணிப்பில் வளர்ந்திருக்கிறார். கணிதத்தின் நிச்சயத்தன்மை (வரையறைகள், வரையறைகளிலிருந்து தேற்றங்கள்…) அவரைக் கவர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் கல்லூரி காலத்திலேயே கணிதத்தின் அஸ்திவாரங்கள் (ஒன்றும் ஒன்றும் எப்போதும் இரண்டுதானா?) கொஞ்சம் பலவீனமானவை என்று உணர்ந்திருக்கிறார். சரியான அடிப்படை விதிகளைக் கொண்டு (தேவைப்பட்டால் இன்னும் சில அடிப்படை விதிகளை சேர்த்துக் கொண்டாவது) எல்லா உண்மையான தேற்றங்களையும் நிறுவும் ஆற்றல் கணிதத்துக்கு உண்டு என்று நிறுவ முயன்றிருக்கிறார்.  அந்த முயற்சிதான் Principia Mathematica.

இந்தக் காலத்தில்தான் அவரது புகழ் பெற்ற நாவிதர் முரண் (Barber Paradox ) உருவாகியது. மிக சிம்பிளாக: ஒரு ஊரில் ஒரு நாவிதர். ஊரில் ஒரு விதி இருக்கிறது. சுயமாக தாடியை சிரைத்துக் கொள்ளாத அனைவரும் நாவிதரிடம்தான் சிரைத்துக் கொள்ள வேண்டும். நாவிதர் தன் தாடியை சிரைத்துக் கொள்ளலாமா? ஆம் என்றால் அவர் தன் தாடியை தானே சிரைத்துக் கொள்கிறார், அதனால் நாவிதர் சிரைக்கக் கூடாது என்று சொல்லலாம். இல்லை என்றால் அவர் தன் தாடியேத் தானே சிரைத்துக் கொள்ளாததால் நாவிதர்தான் சிரைத்துவிட வேண்டும் என்று சொல்லலாம்.

முதல் உலகப் போர் கூடாது என்று பிரச்சாரம் செய்து அதற்காக சிறைப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறார்.

பிற்காலத்தில் தத்துவ மேதை விட்கென்ஸ்டைன் இவரிடம் படித்திருக்கிறார். விட்கென்ஸ்டைன் சுவாரசியமான ஆளுமை, ஆனால் இன்று வரை எனக்கு அவர் என்ன சொல்கிறார் என்று புரிந்ததில்லை, அதனால் வேறு எதுவும் எழுதப் போவதில்லை. விருப்பம் உள்ளவர்கள் விக்கி குறிப்பைப் படித்துக் கொள்ளுங்கள்.

அதற்குப் பிறகு கர்ட் கோடல் ஆட்டத்துக்கு வருகிறார். வரையறைகள், தேற்றங்கள், லாஜிக் என்று இயங்கும் எந்த கணித சிஸ்டமும் முழுமையானது அல்ல என்பதை கணிதத்தை வைத்தே நிறுவுகிறார். ரஸ்ஸலின் முயற்சி தோல்வி என்று தெரிகிறது.

எப்போதுமே நான் காமிக்ஸ் புத்தகங்களை விரும்பிப் படிப்பவன். இதில் சித்திரங்கள் நன்றாக இருக்கின்றன. புத்தகத்தின் நடுவில் ஆசிரியர்கள் அவ்வப்போது தாங்கள் எப்படி எழுதினோம் என்பதைப் பற்றி பேசுகிறார்கள். அந்தப் பகுதிகள் கொஞ்சம் உறுத்தலாக இருந்தாலும் படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

புத்தகம் முழுவதும் சின்னச் சின்ன சுவாரசியமான விஷயங்கள். Principia Mathematica புத்தகத்தை பிழை திருத்தவோ, அதில் தவறுகளை சுட்டிக் காட்டவோ யாரும் முன்வரவில்லை. யாருக்கும் புரியவில்லை! பிழை திருத்தவே ஆளில்லை என்றால் புத்தகத்தை எவன் வாங்குவான்? ரஸ்ஸலும் வைட்ஹெடும் சொந்தச் செலவில் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.

இவரது முன்னோடியான ஃப்ரெகே கணிதத்தில் அஸ்திவாரத்தை பலப்படுத்த set theory-ஐப் பயன்படுத்தி பல வருஷங்களாக ஒரு புத்தகம் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார். தனது புத்தகத்தைப் பதிக்கப் போகும்போது இந்த நாவிதர் முரண் வெளிவந்திருக்கிறது. இந்த முரண் set theory-இன் அடிப்படையையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது, ஃப்ரெகே தனது புத்தகத்தை முதலில் பதிக்க வேண்டாம் என்று சொல்லி இருக்கிறார். பிறகு என் புத்தகத்தின் அடிப்படையையே இந்த முரண் பலவீனப்படுத்துகிறது என்பதை முதல் பக்கத்தில் சொல்லிவிட்டு பிறகுதான் பதித்திருக்கிறார்.

Principia Mathematica புத்தகத்தை முழுவதும் படித்த ஒரே ஆள் கோடல்தானாம்!

உயர் கணிதத்துக்கு நல்ல, படிக்கக் கூடிய அறிமுகம். படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: கணிதம், காமிக்ஸ்

எம்மா டோனக்யூ (Emma Donoghue) எழுதிய ரூம்

Room-ஐ நான் திரைப்படமாகத்தான் முதலில் பார்த்தேன். நல்ல திரைப்படம். திரைப்படத்தில் என்னைக் கவர்ந்த முக்கியமான விஷயம் நாயகியின் ‘சிறை’ அனுபவங்களை விட விடுதலை அடைந்த பிறகு அவள் அனுபவிக்கும் மனச்சிக்கல்கள்தான். கஷ்டமான சூழ்நிலை முடிவுக்கு வரும்போது உடனே வாழ்வு மீண்டும் மலர்ந்துவிடுவதில்லை. காயங்கள் தழும்புகளாக மாற நீண்ட காலம் பிடிப்பது இயல்பான ஒன்றுதான். அப்படி தழும்புகளாக மாறிய பிறகும் கூட சில சமயம் வலிக்கத்தான் செய்யும்.

ஒரு வருஷம் முன்னால் பார்த்த திரைப்படம். அப்போதிலிருந்தே புத்தகத்தைப் படிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன், சமீபத்தில்தான் படிக்க முடிந்தது. புத்தகமும் என்னைக் கவர்ந்தது. ஆனால் புத்தகம் கவர்ந்தது கதை சொல்லப்படும் கோணத்துக்காக. கதை முழுவது ஐந்து வயதுப் பையனின் கோணத்தில்தான் சொல்லப்படுகிறது. அப்படி சொல்லப்படுவது ஆசிரியரின் திறமையைக் காட்டுகிறதுதான். ஆனால் அந்தப் பையன் நானும் நீங்களும் பார்க்கக் கூடிய ஐந்து வயதுப் பையன் அல்லன். சில விஷயங்களில் அதீதமானவனாகவும் சில விஷயங்களில் ஏறக்குறைய சிறு குழந்தையாகவும் இருக்கிறான். அப்படிப்பட்ட ஒரு அசாதாரண சிறுவனை சிருஷ்டித்து அந்தச் சிறுவனின் கோணத்தில் கதையைச் சொல்லி இருப்பதுதான் இந்தப் புத்தகத்தை எனக்கு உயர்த்துகிறது.

அனேகமாக எல்லாரும் பார்த்த திரைப்படம்தான். அதனால் வெகு சுருக்கமாக கதைச் சுருக்கம். ஒரு sexual predator-ஆல் இளம்பெண் கடத்தப்பட்டு போகப்பொருளாக பயன்படுத்தப்படுகிறாள். அவளுக்கு ஒரு பையன் பிறக்கிறான். பையனுக்கு ஐந்து வயதாகும்போது தப்பிவிடுகிறார்கள். ஆனால் மீண்டும் சமூகத்தில் ஒன்றுவது சுலபமாக இல்லை, அவ்வளவுதான் கதை.

பையனுக்கு தான் சிறைப்படுத்தப்பட்டிருப்பதே தெரியாது. அவனுக்குத் தெரிந்த உலகமே அந்த அறைதான். அந்த அறையில் இருக்கும் ஓட்டை டிவியும் உடைந்த நாற்காலியும்தான் அவன் நண்பர்கள். இருக்கும் வெகு சில பொருட்களை வைத்து அம்மாக்காரி வெகு திறமையாக அவனுக்கு கல்வி கற்பித்திருக்கிறாள். இவை அத்தனையும் பிரமாதமாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன.

தப்பிக்க பையன் இறந்துவிட்டான் என்று சொல்லி வில்லனை அவனை அறைக்கு வெளியே எடுத்துப் போக வைக்கிறாள். அதற்காக பையனை தயார்படுத்தும் காட்சிகளும் மிக நன்றாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன.

தப்பித்த பிறகு அம்மாவுக்கு ஏற்படும் பிரச்சினைகள் அவனுக்கு குன்சாகத்தான் புரிகிறது. அப்படி குன்சாகப் புரிகிறது என்பதை நமக்கு புரிய வைப்பதில் எம்மாவின் திறமை வெளிப்படுகிறது.

இது எனக்கு இலக்கியம். ஆனால் த்ரில்லராகவும் படிக்கலாம்.

சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால் எல்லாவற்றுக்கும் ஒரே மூலம்தான். ஐந்து வயது அசாதாரணப் பையன் கண்கள் வழியாக கதை சொல்லப்படுவது. வளர்த்துவானேன்? நான் எம்மா எழுதிய பிற புத்தகங்களையும் படித்துப் பார்ப்பது என்று நினைத்திருக்கிறேன். இந்தப் புத்தகத்தைப் படியுங்கள், திரைப்படத்தைப் பாருங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: உலக நாவல்கள்

தொடர்புடைய சுட்டி: எம்மா டோனக்யூ பற்றிய விக்கி குறிப்பு

டோரதி சேயர்ஸ் எழுதிய ‘Unnatural Death’

ஷெர்லக் ஹோம்ஸுக்கு அடுத்த படியில் யார்? துப்பறியும் கதைகளின் பொற்காலம் என்று பலரும் கருதும் இருபதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இரண்டாம் நிலைக்கு நிறைய போட்டியாளர்கள் இருந்தார்கள். அகதா கிறிஸ்டி இன்றும் நினைவு கூரப்படுகிறார். டோரதி சேயர்ஸும் இந்தப் போட்டியில் அந்தக் காலத்தில் முன்னணியில் இருந்தவர்தான்.

சேயர்சின் துப்பறியும் நிபுணன் பீட்டர் விம்சி. விம்சி பிரபு குடும்பத்தவர். நிறைய பணம் உண்டு. எல்லா லெவலிலும் நண்பர்கள் உண்டு. உதாரணமாக வயதான கிழவி க்ளிம்ப்சன். அவளால் அன்றைய ஜென்டில்மன் குடும்பங்களில் சுலபமாக பழக முடிகிறது. வக்கீல் மர்பிள்ஸ். வசதியாக அவருடைய நெருங்கிய நண்பர் பார்க்கர் காவல்துறை உயர் அதிகாரி. (பிற்காலத்தில் விம்சியின் தங்கையை மணந்து கொள்கிறார்.) சும்மா ஜாலியாக துப்பறிகிறார்.

Unnatural Death (1927) நாவலில் ஒரு டாக்டர் தன்னிடம் வைத்தியம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒரு கிழவி இயற்கையாக இறக்கவில்லை என்று சந்தேகப்பட்ட கதையை சொல்லிக் கொண்டிருப்பதை விம்சியும் பார்க்கரும் தற்செயலாகக் கேட்கிறார்கள். விசாரிக்கும்போது கிழவி பணக்காரி, அந்தப் பணம் எல்லாம் கிழவியை கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் நேரடி வாரிசு இல்லாத கொஞ்சம் தூரத்து உறவுக்காரிக்குத்தான் – மேரி விட்டேக்கருக்கு – போனது, சந்தேகத்தின் பேரில் கிழவியின் பிணத்தை போஸ்ட்மார்ட்டம் செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லி டாக்டர் பிரச்சினையில் மாட்டிக் கொண்டார் என்று தெரிகிறது.

கிழவியைக் கொல்ல என்ன காரணம் இருக்க முடியும்? எப்படியும் சொத்து உறவுக்காரிக்குத்தான் போகப் போகிறது. கிழவியே அதை பல முறை எல்லாரிடமும் சொல்லி இருக்கிறாள். கிழவிக்கு நெருங்கிய உறவும் அவள்தான். போஸ்ட்மார்ட்டத்தில் எந்த விஷமும் தரப்படவில்லை என்று தெரிகிறது. சில சின்ன விஷயங்கள் மட்டுமே இடிக்கிறது.

விம்சி இது கொலைதான், இதுதான் perfect murder என்று உறுதியாக நம்புகிறார். என்னதான் மர்மம்? இதற்கு மேல் எழுதி சஸ்பென்சை உடைத்துவிட முடியாது…

க்ளிம்ப்சனின் கிழவி பாத்திரம் மிகவும் பிரமாதமானது. அவருடைய நிதி நிலைமை கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். வம்பு பேச நன்றாக வரும். விம்சி அவ்வப்போது கிழவியை தனக்கு தகவல் சேகரித்துத் தர எங்காவது அனுப்புவார். இந்த நாவலிலும் அப்படித்தான். க்ளிம்ப்சன் மேரி வசிக்கும் ஊருக்கு செல்கிறார். அங்கே பல குடும்பங்கள் வீட்டில் சென்று தேநீர் அருந்துகிறார். வம்பு பேசி/கேட்டே பல தகவல்களை சேகரித்துத் தருகிறார். அவர் எழுதியதாக வரும் கடிதங்களுக்காகவே படிக்கலாம்.

சேயர்சின் எல்லா நாவல்களும் நன்றாக அமைந்துவிடுவதில்லை. அப்படி அமைந்துவிட்ட நாவல்களில் இது ஒன்று. படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: துப்பறியும் கதைகள்