க.நா.சு. எழுதிய அசுரகணம் குறுநாவல் பற்றி நண்பர் கேசவமணிஎழுதியதைப் படித்ததிலிருந்து இதைப் படிக்க வேண்டும் என்று ஆசை. கேசவமணி, ரெங்கசுப்ரமணி, வெறும் சுப்ரமணி (நாந்தேன்) மூவருக்கும் ஏறக்குறைய ஒத்த ரசனை. பற்றாக்குறைக்கு தமிழ் ஸ்டுடியோ அருண் எழுதிய கட்டுரை வேறு இன்னும் ஆர்வத்தைத் தூண்டியது.
ஆனால் முதல் வாசிப்பில் ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. என்னதான் பிரச்சினை கதாநாயகன் ராமனுக்கு? சுய பச்சாதாபத்தில் காரணமே இல்லாமல் ஆழ்ந்து கிடக்கும் self-centered மனிதனாகத்தான் எனக்குத் தெரிகிறான். அவனுடைய மன ஓட்டங்கள், எண்ணங்கள், பகல் கனவுகள் எதுவும் சுவாரசியப்படவில்லை.
குறுநாவலை சிலாகிக்கும் கேசவமணியே
கதையில் விவரணத்திலும் மட்டுமே அப்போதைய நாவல்கள் கவனம் செலுத்தின. இதுவோ முழுக்க முழுக்க மனதின் ஓட்டங்களைப் பிரதிபலிக்கும் நாவல்… அந்தக் காலகட்டத்தில் இந்த நாவல் புதுமையானதாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் இன்று அப்படி நினைக்கக் காரணமில்லை
என்று ஒத்துக் கொள்கிறார். முன்னோடி முயற்சி என்பது சரியாக இருக்கலாம். ஆனால் காலாவதியாகிவிட்ட முன்னோடி முயற்சி என்றுதான் தீர்ப்பு சொல்ல வேண்டி இருக்கிறது.
ஆனால் பொய்த்தேவு நாவலைப் பற்றி நான் இப்படி எழுதி இருந்தேன்.
ஒரு கோணத்தில் பார்த்தால் இதில் ஒன்றுமே இல்லை. பெரிய சிக்கல்கள் இல்லை, பிரமாதமான கதைப் பின்னல் இல்லை. இதில் என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டால் விவரிப்பது கஷ்டம். ஒன்று உங்களுக்கு இதில் ஒரு தரிசனம் கிடைக்கும் இல்லாவிட்டால் போரடிக்கும். இரண்டுக்கும் நடுவில் ஒரு ஸ்டேஜ் இல்லை.
இந்த குறுநாவலும் அப்படித்தானோ என்று தோன்றுகிறது. கேசவமணிக்கு தரிசனம் கிடைத்திருக்கிறது, எனக்குத்தான் எட்டவில்லையோ என்னவோ. மீண்டும் ஒரு முறை வாசித்துப் பார்க்க வேண்டும்…
மீள்பதிப்பு (முதல் பதிவு, செப்டம்பர் 14, 2008 அன்று). க.நா.சு.வின் குறுநாவல்கள் பற்றி எழுதியதும் இதை மீண்டும் பதிக்கலாமே என்று தோன்றியது.
ரொம்ப நாட்களாக க.நா.சு. எழுதிய இந்த புத்தகத்தை படிக்க வேண்டும் என்று ஆசை. யார் யாரோ படிக்க வேண்டிய புத்தகம் என்று சொல்லி இருக்கிறார்கள். முதல் பதிப்பு 1946இல் வெளிவந்தது. ஜெயமோகனின்டாப் டென் லிஸ்டில் இதற்கு ஆறாம் இடம். என்னுடைய டாப் டென் லிஸ்டில் இடம் பெறாது. ஆனால் நான் படித்த சிறந்த புத்தகங்களில் ஒன்று.
எனக்கு ஒரு முட்டாள்தனமான பழக்கம். சில புஸ்தகங்கள் எனது ரசனைக்கு ஒத்து வரும் என்று தெரியும். ஆனால் அதை படிக்க சரியான நேரம் வர வேண்டும் என்று காத்திருப்பேன். என்னுடைய முழு கவனத்தையும் செலுத்தி படிக்க வேண்டும் என்றும் வேலை டென்ஷன் இருந்தால் படிக்க முடியாது என்றெல்லாம் நினைத்து நல்ல முகூர்த்தம் வரக் காத்திருப்பேன். முகூர்த்தம் வர வருஷங்கள் ஆகலாம். உதாரணமாக விஷ்ணுபுரம் வாங்கி 4 வருஷம் கழித்துத்தான் படித்தேன். பொய்த்தேவு எப்போது வாங்கினேன் என்று கூட தெரியாது, இரண்டு காப்பிகள் இருந்தன. (ஆனால் காலச்சுவடு அருமையாக பதிப்பித்திருக்கிறது) கொஞ்ச நாட்கள் முன்னால்தான் முதல் முப்பது நாற்பது பக்கம் படித்தேன். உடனே தெரிந்துவிட்டது, இது ஒரு அருமையான புத்தகம் என்றும், படிக்க சுலபமான புத்தகம் என்றும். (விஷ்ணுபுரம், பின் தொடரும் நிழலின் குரல் இரண்டும் சுலபமான புத்தகங்கள் அல்ல) சுலபமான புத்தகம் என்றால் மிக விரைவாக படிக்க முடியும். கதை ஒரு நேர் கோட்டில் செல்லும். முன்னால் என்ன சொல்லப்பட்டது என்று திருப்பி திருப்பி பார்க்க வேண்டியதில்லை. ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் கதைகள் சுலபமாக படிக்க முடியும். One Hundred Years of Solitude படிக்க நேரமாகும். ஆனால் ஏனோ பிடிக்கும் என்று தெரிந்தும், சுலபம் என்று தெரிந்தும் இந்த புத்தகத்தை ஒரு ஓரமாக வைத்துவிட்டேன். அப்புறம் ஒரு நாள் திருப்பி எடுத்து ஒரே மூச்சில் படித்து முடித்தேன்.
பொய்த்தேவு என்றால் என்ன என்று கூட முன்னால் தெரியாது. தேவு என்றால் தெய்வம் என்று பொருள் இதை படித்துத்தான் தெரிந்து கொண்டேன்.
படித்து முடித்ததும் மனதில் விவரிக்க முடியாத ஒரு நிறைவு.
இதற்கு கதைச்சுருக்கம் எல்லாம் எழுத முடியாது. ஆனால் இந்த கதையை பல தளங்களில் பார்க்கலாம். ஏழை மேட்டுத்தெரு சோமு சோமசுந்தர முதலியாராக மாறி சோமுப் பண்டாரமாக முடிகிறார். அவரது ஆசைகள், பார்த்ததற்கெல்லாம் ஆசைப்படும் குணம், அவரது தெய்வங்கள், அவரது ஆதர்ச மனிதர்கள் என்று பார்க்கலாம். என்னை பாதித்தது வேறு ஒரு தளம். வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிலையிலும் நாம் தேடும் விஷயங்கள் வேறு. இந்த தேடலுக்கு உண்மையிலேயே ஏதாவது அர்த்தம் இருக்கிறதா? காமம் எல்லா உயிர்களுக்கும் உள்ள அடிப்படை தேடல் என்று வைத்துக்கொள்ளலாம், அதற்கு பொருள் தேடுவது அர்த்தம் இல்லாத செயல். பணம்? புகழ்? குடும்பம்? இவை எல்லாம் நமக்கு ஏன் முக்கியம் என்று நாம் யோசிப்பதே இல்லை. குறைந்தபட்சம் நான் யோசித்தது இல்லை. அப்படி ஒரு நிமிஷமாவது யோசிக்க வைத்ததுதான் இந்த நாவலின் வெற்றி.
எங்கோ அமெரிக்காவில் உட்கார்ந்து இருந்தாலும், எனது வேர்கள் இந்தியாவில்தான் இருக்கின்றன. எனது அப்பா, அம்மா, அத்தை(கள்), பெரியப்பா, பெரியம்மா, அத்தான்கள், அத்தங்காள்கள், காலேஜ் நண்பர்கள் இவற்றை சுற்றிதான் என் எண்ணங்கள் சுழல்கின்றன. முதலியாரின் வேர்கள் மேட்டுத்தெருவில் இருப்பது போல. அவரது கைவிலங்குகள் ராயர் குடும்பத்தில் இருப்பது போல.
கடைசி அவதாரமான சோமுப் பண்டாரமாக மாறுவதைப் பற்றி இன்னும் விவரித்திருக்கலாம்.
ஆனால் இந்தப் புத்தகம் எல்லாருக்கும் பிடிக்கும் என்று சொல்வதற்கில்லை. ஒரு கோணத்தில் பார்த்தால் இதில் ஒன்றுமே இல்லை. பெரிய சிக்கல்கள் இல்லை, பிரமாதமான கதைப் பின்னல் இல்லை. இதில் என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டால் விவரிப்பது கஷ்டம். ஒன்று உங்களுக்கு இதில் ஒரு தரிசனம் கிடைக்கும் இல்லாவிட்டால் போரடிக்கும். இரண்டுக்கும் நடுவில் ஒரு ஸ்டேஜ் இல்லை.
பொய்த்தேவு —— க. நா. சுப்பிரமணியம்.
தமிழின் முதல் நாவல் என்று ஐயமின்றி கூறலாம். நாவல் என்ற விசேஷ வடிவத்தைப் பற்றிய பிரக்ஞையுடன் எழுதப்பட்ட முதல் படைப்பு. சோமு முதலி என்ற கதாபாத்திரத்தின் முழுவாழ்க்கையை முன்வைத்து வாழ்வின் சாரமான பொருளென்ன என்று தேடும் படைப்பு ஒரு காலை வேதாந்தத்திலும் மறுகாலை இருத்தலியத்திலும் ஊன்றி நிற்கும் காத்திரமான ஆக்கம் சோமுவை சிறுவயது முதல் தொடரும் அந்த மணியோசை நாவலில் கவித்துவத்தின் அபாரசத்தியங்களைப் பற்றி தமிழுக்கு கற்பித்தது.
க.நா.சு.வின் நான்கு குறுநாவல்கள் ஒரு புத்தகமாகக் கிடைத்தது. இந்த நாலில் எனக்குப் பிடித்தது நளினி. வாழ்ந்தவர் கெட்டால் குறுநாவலின் ஒரு காட்சிக்காகவே படிக்கலாம். ஆட்கொல்லி குறுநாவலின் denouement எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. பெரிய மனிதன் குறுநாவல் தண்டம். நான்கையும் இணைத்திருக்கிறேன், காப்பிரைட் பிரச்சினைகள் வந்தால் எடுத்துவிடுவேன்.
இந்த நாலும் காட்டும் உலகம் இன்றில்லை – நண்பன் வீட்டில் மாதக் கணக்கில் போய் தங்க முடிகிறது. அக்ரஹாரத்தில் பத்து வயதுப் பெண்ணுக்கு மாப்பிள்ளை தேடும் பிரச்சினை. ஆனால் அந்த உலகம் எனக்கு ரொம்ப அன்னியமாகவும் இல்லை.
இந்தக் குறுநாவல்களப் பற்றிய சிறு குறிப்புகள் கீழே.
நளினி: எனக்குத்தான் சொல்லத் தெரியவில்லை. சாதாரணக் கதை. அந்தக் காலத்து அக்ரஹாரத்தில் சிறு பெண் நளினி. பக்கத்து வீட்டுக்கு வரும் பட்டிணத்து இளைஞனைக் கண்டு கொஞ்சம் ஈர்ப்பு. அவனோ பாங்கில் பணத்தைத் திருடுகிறான், ஆனால் சாமர்த்தியமாக தப்பித்துக் கொள்கிறான். தொழில் ஆரம்பிக்கிறான். பிறகு இந்தப் பெண்தான் வேண்டுமென்று இவளை மணக்கிறான். நீங்கள் திருடினீர்களா என்று கேட்கிறாள். அவன் பதில் சொல்லவில்லை, உங்களோடு வாழ விரும்பவில்லை என்று அவள் விட்டுப் போய்விடுகிறாள். இதே கதையை ஒரு சிவசங்கரியோ ரா.கி. ரங்கராஜனோ எழுதி இருந்தால் குப்பையாகத்தான் இருந்திருக்கும். இவரிடத்தில் என்ன மாயம் இருக்கிறதோ ரொம்பப் பிடித்திருக்கிறது. உண்மையான சித்திரங்களா, நளினியின் மனோதிடமா, எது இந்தக் குறுநாவலை உயர்த்துகிறது? பொய்த்தேவு நாவலையும் இப்படித்தான் உணர்ந்தேன்.
வாழ்ந்தவர் கெட்டால்: ராபர்ட் லூயிஸ் ஸ்டீவன்சனின் பாணியை நினைவுபடுத்தியது. கதையை மறக்க முடியாமல் செய்வது ஒரே ஒரு காட்சிதான். கதைசொல்லியின் நண்பன் வாழ்ந்து கெட்ட ஒரு குடும்பத்து நபர்களை – குறிப்பாக சதாசிவ மம்மேலியாரைத் தவிர்த்துக் கொண்டே இருக்கிறான். கடைசியில் சந்திக்கும்போது நீயெல்லாம் ஏன் உயிரோடு இருக்கிறாய் என்று ஆவேசத்துடன் கத்துகிறான். மம்மேலியார் சரி என்று புன்முறுவல் மாறாமல் அடுத்த கணத்தில் ரயிலில் விழுந்து இறக்கிறார். பிரமாதமாக எழுதப்பட்ட காட்சி.
ஆட்கொல்லி: நாவல் சுமார்தான். ஆனால் நம்பகத்தன்மை நிறைந்த கதாபாத்திரங்கள். நாயகனின் மாமா பேருக்கு பள்ளி ஆசிரியர், ஆனால் வட்டிக்கு கடன் கொடுத்து ஊரார் சொத்தை எல்லாம் கைப்பற்றிக் கொள்கிறார். ஒரே ஒரு பிள்ளை பிறக்கிறது. பிள்ளைக்கு பெரிய இடத்தில் கல்யாணம் நடக்கிறது, ஆனால் மாமா தரப்பில் இருந்து ஒருவரும் வரவில்லை. அந்த denouement இந்தக் காலத்தில் புரியுமா என்று தெரியவில்லை. எனக்குப் பிடித்திருந்தது. நீளத்தைக் குறைத்திருந்தால் நல்ல சிறுகதையாக இருந்திருக்கும்.
எம்.வி.வி.யின் இந்தப் புத்தகம் இணையத்தில் கிடைத்தது. தி.ஜா., க.நா.சு. மௌனி ஆகியோரைப் பற்றி எழுதி இருக்கிறார். சுட்டி கொடுத்த நண்பர் ரமணனுக்கு நன்றி!
தி.ஜா. உயிர் நண்பர். லங்கோட்டி யார். கும்பகோணத்தில் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். எம்விவி நெருக்கடியில் இருந்த காலகட்டத்தில் தி.ஜா. வீட்டில் தங்கி இருக்கிறார். என்னதான் நண்பன் என்றாலும் இன்னொருவர் வீட்டில் மாதக் கணக்கில் தங்குவதில் எம்விவிக்கு சில தயக்கங்கள் இருந்தாலும் தி.ஜா.வுக்கு மனதில் எந்தக் கேள்வியும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. இந்த மாதிரி நட்பு கிடைப்பது அபூர்வம். இந்தப் பகுதி என்னை நெகிழ வைத்தது.
க.நா.சு.வோடு எப்போதும் கருத்துக்களை வைத்து சண்டை. ஆனால் பரஸ்பர மரியாதை நிறைய இருந்திருக்கிறது. அவரிடம் தொடர்கதையை வாங்கிப் போட படாத பாடு பட்டிருக்கிறார். க.நா.சு. தனக்குப் பிறகு பாண்டிச்சேரி பல்கலைக்கழகத்தில் visiting professor ஆக எம்விவி வர வேண்டும் என்று முயன்றிருக்கிறார், இன்னொரு நெகிழ்வான சம்பவம்.
மௌனியின் சிறுகதைகளால் பெரிதும் கவரப்பட்டிருக்கிறார். அவர் மீது வியப்பு கலந்த மரியாதை (admiration tinged with wonder). அவரிடம் கதைகள் வாங்கிப் போட நிறைய முயற்சி செய்திருக்கிறார். எக்கச்சக்கமாக திருத்த வேண்டி இருக்கிறதே என்று வியப்படைந்திருக்கிறார். அதை தற்செயலாக வெளியேவும் சொல்லிவிட, மௌனி புண்பட்டு அதை மறுக்க, இன்னொரு குடுமிப்பிடி சச்சரவு. இந்த தொடர்பு வட்டாரத்தில் இருபது பேர் இருந்தால் அதிகம், ஆனால் இரண்டாயிரம் சச்சரவு! மௌனி பகுதி புன்னகைக்க வைத்தது.
ஆனால் இந்தப் புத்தகத்தின் முக்கியத்துவம் தி.ஜா., க.நா.சு. மௌனி என்ற ஆளுமைகள் அல்ல. ஒரு காலகட்டத்தில் இலக்கியத்தைப் பற்றி இந்த முக்கியமான படைப்பாளிகள் என்னென்ன கனவ கண்டார்கள், அவற்றை நனவாக்குவதில் எத்தனை நடைமுறை சிரமங்கள் இருந்தன, லௌகீகப் பிரச்சினைகள் அவர்களை எப்படி எல்லாம் அலைக்கழித்தன என்பதற்கான ஒரு புரிதல் கிடைப்பதற்குத்தான். அவற்றில் ஆர்வம் உள்ளவர்கள் கட்டாயம் படிக்க வேண்டிய புத்தகம்.
போன பதிவில் க.நா.சு.வின் விமர்சன அணுகுமுறையைப் பற்றி கொஞ்சம் எழுதி இருந்தேன். என்னை விட ஜெயமோகன் பிரமாதமாக அவரது அணுகுமுறையை பற்றி க.நா.சு.வின் தட்டச்சுப் பொறி என்ற கட்டுரையில் எழுதி இருக்கிறார். அவரது வார்த்தைகளில்:
அவரது துல்லியமான இலக்கிய ரசனை நாம் அறிந்ததுதான். திட்டவட்டமாக இலக்கிய ஆக்கங்களை ஒப்பிட்டுத் தரப்படுத்தி மதிப்பிட அவரால் முடியும். அவ்வாறு அடையப் பெற்ற தன் முடிவுகளை எந்தவித ஐயமும் மழுப்பலும் இல்லாமல் அவர் முன்வைப்பார். ஆனால் க.நா.சு தன்னுடைய ரசனையை அல்லது முடிவை முன்வைத்து வாதிடுவதில்லை. ‘என் வாசிப்பிலே இப்டி தோண்றது. நீங்க வாசிச்சுப் பாருங்கோ’ என்ற அளவுக்கு மேல் அவரது இலக்கிய விவாதம் நீள்வதில்லை. அங்கும் அதைத்தான் அவர் சொன்னார்.
அவருக்கு இலக்கிய ரசனையை விவாதம் மூலம் வளர்க்கமுடியும் என்பதில் நம்பிக்கை இல்லை. இலக்கிய ரசனை என்பது அந்தரங்கமான ஓர் அனுபவம் என அவர் நம்பினார். ஒவ்வொருவருக்கும் அது ஒவ்வொரு தளத்தில் நிகழ்கிறது. வாசகனின் வாழ்வனுபவங்கள், அவன் அகம் உருவாகி வந்த விதம், அவனுடைய உணர்ச்சி நிலை ஆகியவற்றுடன் பிணைந்தது அது. ஆகவே வாசக அனுபவத்தைப் பரிமாறிக் கொள்ள முடியாது. இலக்கிய ரசனையை வளர்க்க இலக்கியங்களை வாசிப்பது மட்டுமே ஒரே வழி. அதற்கு நல்ல இலக்கியங்களை சுட்டிக் காட்டினால் மட்டுமே போதுமானது.
க.நா.சு தமிழின் தலைசிறந்த விமர்சகர் என்று சொல்லப்படுகிறார். ஆனால் அவர் இலக்கிய விமர்சனம் என்று சொல்ல அதிகமாக ஏதும் எழுதியதில்லை. அவருக்கு இலக்கியக் கோட்பாடுகளில் நம்பிக்கை இல்லை. இலக்கியத்தை வகைப்படுத்துவதிலும் ஆர்வமில்லை. ஆக அவரால் செய்யக் கூடுவது இலக்கிய அறிமுகம், இலக்கிய வரலாற்றுக் குறிப்புகள், இலக்கியப் பரிந்துரைகள் ஆகிய மூன்றுமே. மூன்றையும் ஒட்டுமொத்தமாக இலக்கிய இதழியல் எனலாம். அவர் சலிக்காமல் செய்து வந்ததும் அதுவே.
‘விமர்சகன் ஒரு முன்னுதாரண வாசகன்’ என்ற கூற்றுக்கு மிகச் சிறந்த உதாரணம் அவர். அவர் விமர்சகர் அல்ல என்பவர்கள் கூட அவரது காலகட்டத்தின் மிகச் சிறந்த தமிழ் வாசகர் அவரே என்று எண்ணினார்கள். அவரது கருத்துக்களை அறிந்து கொள்ள ஆர்வம் காட்டினார்கள். அவருடன் தொடர்ந்து விவாதித்தார்கள். இலக்கிய ஆக்கங்கள் தேடுவது இத்தகைய மிகச் சிறந்த வாசகர்களையே. எந்த இடத்திலும் நல்ல வாசகர்களை இலக்கியப் படைப்பு கண்டடைகிறது. ஆகவேதான் இலக்கியம் என்ற தொடர்ச்சி நீடிக்க முடிகிறது. எந்த ஒரு நல்ல வாசகனும் உள்ளூர க.நா.சு.வுடன் தன்னை அடையாளம் காண்பான். அவர் சொல்லும் முடிவுகளை அவன் தன் முடிவுகளுடன் ஒப்பிடுவான். அவரை நெருங்கி வருவான். டெல்லியில் நிகழ்ந்தது அதுவே. இலக்கியம் நுண்ணுணர்வு மிக்க மனங்களை நோக்கிப் பேசுகிறது, அந்த மனங்களில் அன்று மிக நுண்மையானது க.நா.சுவின் மனம். ஆகவேதான் அவர் வாசகத் தரப்பின் தலைமைக் குரலாக ஒலித்தார். இலக்கிய விமர்சகராகப் பங்களிப்பாற்றினார். ஒரு வேளை அவர் ஒரு வரிகூட எழுதாமலிருந்தாலும் கூட அவர் இலக்கிய விமர்சகராகவே கருதப்படுவார்.
நான் சிறந்த வாசகன் என்றே நானே சொல்ல மாட்டேன். எனக்குப் பரந்த வாசிப்பு உண்டு, ஆனால் ஆழ்ந்த வாசிப்பு உண்டா என்பது எனக்கே சந்தேகம்தான். ஒரு படைப்பு என்னுள் ஒட்டுமொத்தமாக ஏற்படுத்தும் விளைவுகளை நான் மீண்டும் மீண்டும் ஒற்றைப் புள்ளியில் சுருக்கி விடுகிறேன். விஷ்ணுபுரம் என்றால் புரண்டு படுக்கும் அந்த பிரமாண்டமான கரிய சிலை என்னுள் ஏற்படுத்தும் பிரமிப்புதான். அஜிதனின் தத்துவ விவாதங்களும், சங்கர்ஷணனின் காவியமும் அந்த சிலையால் வெகு தூரம் பின்னால் தள்ளப்பட்டுவிடுகின்றன. To Kill A Mockingbird என்றால் அப்பா-மகள் உறவுதான். அன்றைய கறுப்பர்களின் நிலையோ, நிற வெறி சூழ்நிலையோ, பூ ராட்லியின் சித்திரமோ ரொம்பப் பின்னால்தான் இருக்கின்றன. அப்படி ஒற்றைக் குவியமாக சுருக்குவதை நிறுத்தினால்தான் வாசிப்பின் ஆழம் கூடும், அப்படி ஆழம் கூடினால்தான் க.நா.சு.வின் லெவலை நான் என்றாவது நெருங்க முடியும் என்று தோன்றுகிறது.
அவரிடமிருந்து நான் வேறுபடுவது ஒரு விஷயத்தில் மட்டும்தான் – எனக்கு இலக்கிய ரசனை விவாதத்தின் மூலம் மேம்படும் என்ற நம்பிக்கை உண்டு. கலைந்து கிடக்கும் எண்ணங்களை பேசுவதின் மூலம் சில சமயம் தொகுத்துக் கொள்ள முடிந்திருக்கிறது.
முழுக் கட்டுரையையும் படித்துப் பாருங்கள். முடிந்தால் க.நா.சு.வின். பட்டியல்களைப் பற்றிப் பேசும் இந்தக் கட்டுரையையும் படித்துப் பாருங்கள்.
நீங்கள் எப்படி? உங்களுக்கு இலக்கியக் கோட்பாடுகளில் நம்பிக்கை உண்டா?
இந்தப் பதிவுக்கு காரணம் ஜெயமோகனின் ‘க.நா.சு.வின் தட்டச்சுப் பொறி‘ என்ற கட்டுரைதான். மிகச் சிறப்பான கட்டுரை. இருந்தாலும் இந்த வாரம் வெ.சா.வுக்கு என்று ஒரு முடிவில் இருப்பதால், ஒரு பழைய பதிவைத் தேடி எடுத்தேன். (ஜெயமோகன் கட்டுரையைப் பற்றி பின்னால் எழுதத் திட்டம்) பிறகு வெ.சா. க.நா.சு.வைப் பற்றி என்ன எழுதி இருக்கிறார் என்று விக்கிமூலத்தில் தேடிப் பார்த்தேன். கருத்தும் பகைமையும் என்ற கட்டுரையில் சொல்கிறார்:
க.நா.சு வோடு நிறைய நான் வாதிட்டிருக்கிறேன். ஒரு கட்டத்தில் அவர் “அப்படியும் சொல்லலாம்” என்பார். செல்லப்பாவோடும்தான். அவர் க.நா.சு. போல விட்டுவிட மாட்டார். ஆனால் இந்த காரசார விவாதங்கள் என்றுமே எங்களிடையே பகைமைக்கு இட்டுச் சென்றதில்லை. கருத்துப் பரிமாற்றம் என்பது மிகவும் கொஞ்சப் பேரிடம்தான் சாத்தியமாகியிருக்கிறது. “சாமிநாதன் விஷயத்தை என்னிடம் விட்டு விடு, அதிலெல்லாம் தலையிட வேண்டாம்” என்று க.நா.சு பதில் சொன்னது என் காதில் விழுந்திருக்கிறது. “அவனோடு உங்களுக்கு என்ன பேச்சு?” என்று சொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும். இந்த மனோபாவம்தான் தமிழ் எழுத்தாள சமூகத்தில் பரவலாகவும் ஆழமாகவும் வேரூன்றியிருக்கிறது. தன்னைப் புகழ் மறுக்கிறானா, வாதமிடுகிறானா, அப்போ அவன் தனக்கு எதிரிதான் என்ற மனோபாவம். சகஜமான, சினேகபூர்வமான கருத்துப் பரிமாற்றம் என்பது இங்கு சாத்தியமில்லாது இருக்கிறது. ஒரு முறை வலம்புரி ஜான், க.நாசு.வின் வீட்டில் அவரைச் சந்தித்து முன்னர் அவரைப் பற்றி தன் ‘தாய்” பத்திரிகையில் வசை என்று சொல்லும் தரத்தில் தாக்கியதற்கு மன்னிப்பு கோரியிருக்கிறார். க.நா.சு.வின் வழக்கமான பதில், “அட சர்த்தான்யா, விடும்” என்பதுதான். இது க.நா.சு.வோடு நெருக்கமாகப் பழகியவர்களுக்குத் தெரியும். கருத்துத் தளத்துக்கு வளம் சேர்க்கும் ஆழமான கருத்துக்கள்தான் பயனுடையவை. பரிமாறிக் கொள்ளும் இருவர் ஆளுமையையும் சிறப்பிப்பவை. க.நா.சு வை அறிந்து கொள்ள முயலும் யாரும் இன்று வலம்புரி ஜான் என்ன எழுதியினார் என்று தேடிச் செல்லப் போவதில்லை.
க.நா.சு.வை நினவு கூர்பவர்கள் வெகு சிலரே. அவர்களும் அனேகமாக கிழங்களாக இருப்பது கொஞ்சம் வருத்தம்தான். இங்கே ஒரு சிறப்பான நினைவு கூர்தல். பகுதி 1, 2, 3
சத்தியமான படைப்புக்கும் வாழ்க்கைக்குமான ஒரு மிகச் சிறந்த உதாரணமாக ஒரு சம்பவத்தை நினைவு கூறுகிறார் (தஞ்சை பிரகாஷ்). இந்த நிகழ்ச்சி க.நா.சு., தஞ்சை பிரகாஷ், கருணாநிதி மூன்று பேரின் ஆளுமையையும் கச்சிதமாகக் காட்டுகிறது.
“கலைஞர் கருணாநிதி ஒரு தடவை, “க.நா.சு. மிகப் பெரிய, ஒரு தலை சிறந்த விமர்சகர். அவரைக் குங்குமத்திலே விமர்சனங்கள் எழுதச் சொல்லுங்க. அவரோட நாவல் கூட ரெண்டு மூணு நம்ப குங்குமத்திலே தொடரா போடலாம். அவர தொடர்ந்து குங்குமத்திலே எழுதச் சொல்லுங்க. அவர நாம ஓரளவுக்கு ஊக்கப்படுத்தலாம்” அப்படீன்னு சொல்லச் சொன்னார்.
எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம், என்னடா இது! திடீர்னு க.நா.சு.வை இப்படி கௌரவப்படுத்தறாங்களேன்னு. அவரும் குங்குமத்திலே கிட்டத்தட்ட 64 பேரைப் பத்தி விமர்சனம் எழுதினாரு. ஓராண்டு கழிச்சி கருணாநிதிக்கு 61-ஆவது நிறைவு விழா வருது. ஒரு ரகசியத் தகவல் பாலசுப்ரமணியம் மூலமா, “பிரகாஷைக் கூட்டீட்டு வாங்க”ன்னு எனக்கு செய்தி வருது. நான் போனேன். மாறன் இருந்தாரு அங்க. உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்வாங்க. அத அனுசரிச்சு நீங்க செய்யணும்னு என்னக் கேட்டுக்கிட்டார். பாலசுப்பிரமணியம் என்னை வெளீலே அழைச்சிட்டுப் போய், “ஒண்ணுமில்ல. தொடர்ந்து நாம க.நா.சு.வுக்கு மரியாதை செய்வோம். எந்தப் பத்திரிகையும் தராத அளவுக்கு கௌரவப்படுத்துவோம். தொடர்ந்து ஒவ்வொரு இதழ்லேயும் விமர்சனம் எழுதட்டும்” அப்படீன்னு சொன்னாரு. எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்! அப்பறம் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு, “அடுத்த மலருக்கு க.நா.சு.வோட கட்டுரை வேணும், இலக்கிய சாதனையாளர்கள்னு 60 பேரைப்பத்தி இது வரைக்கும் க.நா.சு. எழுதியிருக்கார். இந்தப் பட்டியல்லே கலைஞர் இல்ல, இந்தப் பட்டியல்ல மு.க.வோட பேரு இருக்கணும்னு ஆசைப்படறாரு. அதோட க.நா.சு. தன்னைப் பத்தி எழுதணும்னு விரும்பறாரு. அதனாலே ஏதாவது ஒரு நாவலப் பத்தி, எதையாவது பத்தி ஒரு இரண்டு பக்கத்துக்கு இருந்தாக் கூடப் போதும். அவர ஒரு சிறந்த நாவலாசிரியர் அப்படின்னு அவர கௌரவிக்கணும்னு நாங்க நினைக்கறோம். அவர் சொல்ல நாங்க விரும்பறோம். க.நா.சு.வோட வால் நீங்க. அதுனால நீங்க சொன்னாக் கேப்பாரு..” அப்படீன்னாரு.
எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல. ஒரு பக்கம் கஷ்டமா இருந்தது. இன்னொரு பக்கம் சிரிப்பா இருந்தது. இவங்க எவ்வளவு தூரம் வெல கொடுத்து வாங்கறாங்கன்னு.
”இதுலே நான் என்ன செய்யணும்னு நினைக்கிறீங்க?”ன்னு நான் கேட்டேன். ‘நீங்க ஒரு கட்டுரை வாங்கிக்கொடுக்கறது உங்க பொறுப்பு. உங்களோட நாவல் கூட ஒண்ணு போட்டுடலாம். உங்களுக்கும் நல்ல சம்பளம் கொடுத்துடலாம். கலைஞர் உங்க பேர்ல நல்ல நம்பிக்கை வச்சிருக்காரு. அதனால அது ஒண்ணும் சிரமமில்லே” அப்படீன்னாங்க.
நான் க.நா.சு. வீட்டுக்குப் போனேன். அப்போ அவருக்கு வயசு எழுபது இருக்கும். மெட்ராசுலே வந்து தங்கியிருக்காரு. அவரு கிட்டே போயி, “ஒரு விஷயம் சொல்லணும். நீங்க ஏன் மு.க. பத்தி இது வர ஒன்னும் எழுதலை?”ன்னு கேட்டேன்.
“இல்லே. நீங்க அவர் படைப்பப் பத்தி ஒரு விமர்சனம் எழுதினா நிறைய பலன் கிடைக்கற மாதிரி தெரியுது. வாரம் 5000-க்கு மேலே வருமானம் வரும் போல இருக்கு. எழுதுங்களேன்”னேன்.
“எழுபது வயசு வரைக்கும் சத்தியத்தத் தவிர வேறு எதையும் எழுதல. இனிப் போய் இந்தக் காரியத்தச் செய்யச் சொல்றியா?”ன்னாரு.
“இல்லே. உங்கள கௌரவப்படுத்தறதாச் சொன்னாங்க” அப்படீன்னேன். என்ன ஒரு மாதிரிப் பாத்தாரு. “இது வரைக்கும் சுத்தமா இருந்துட்டேன். என்னத்த பெரிசா கட்டிக் காத்த? எழுது ஒண்ணும் தப்புல்லேன்னு சொல்லு. நான் எழுதறேன்”னு சொன்னாரு. நான் சுதாரிச்சிட்டேன். ஆகா! நம்ம ஆழம் பாக்கறாருன்னு.
நான் சொன்னேன். “எழுதினா எழுதுங்க. இல்ல எழுதாட்டிப் போங்க. அது உங்க விருப்பம். அவங்க சொல்லச் சொன்னாங்க. நான் சொல்லிட்டேன் அவ்வளவுதான் என் வேலை”ன்னு சொல்லிட்டு கிளம்பிட்டேன். அதுக்கப்பறமா க.நா.சு.-வோட விமர்சனக் கட்டுரைகள் குங்குமத்திலே உடனே நிறுத்தப்பட்டது.
(கூடாரம், இதழ் 3. தபால் முத்திரை தெளிவில்லை. அநேகமாக செப். 2000)
சத்யகாம் என்று ஒரு ஹிந்திப் படம். (தமிழில் பாலசந்தர்புன்னகை என்று எடுத்தார், அதுதான் அவர் இயக்கிய படங்களில் அவருக்கு மிகவும் பிடித்ததாம்.) அதில் யாருக்கும் வளைந்து கொடுக்காத தர்மேந்திரா மரணப் படுக்கையில் இருக்கும்போது அவரது “மனைவி” ஷர்மிளா தாகூர் ஒரு பேப்பரில் கையெழுத்துப் போடு, எனக்குப் பணம் கிடைக்கும், உன் மறைவுக்குப் பிறகு நான் என்ன செய்வேன் என்பார். அந்த காட்சியை நினைவுபடுத்தியது. கீழே உள்ள யூட்யூப் இணைப்பில் கிட்டத்தட்ட 2 மணி பதினைந்து நிமிஷம் கழித்து வரும் காட்சி.
வெ.சா.விடமிருந்து இந்தக் கட்டுரையை வாங்கிப் போட்ட தமிழ் ஹிந்து தளத்துக்கு ஒரு ஜே!
நான் விரும்பிப் படித்த முதல் இலக்கிய விமர்சகர் க.நா.சு.தான். அவரது படித்திருக்கிறீர்களா புத்தகம் என் மனதுக்கு மிகவும் நெருக்கமான ஒன்று. அவரது விமர்சன அடிப்படைகள் – விமர்சனம் கறாராக இருக்க வேண்டும், படைப்பை மதிப்பிட (ஒப்பிட) வேண்டும், ஆனால் இவை அனைத்தும் தனி மனித ரசனையின் மேல் கட்டப்பட்டவை, அதனால் என் மதிப்பீடும் உங்கள் மதிப்பீடும் ஒத்துப் போக வேண்டும் என்று எந்த அவசியமும் இல்லை, படைப்புகளை விவாதிப்பதன் முக்கிய நோக்கமே அவற்றைப் பரிந்துரைப்பதுதான் – என்பவற்றை நான் முழுமையாக ஏற்கிறேன். எனக்கு ரமணி சந்திரன் சகிக்கவில்லை என்பதற்காக நீங்களும் அவரை நிராகரிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. உங்கள் ரசனையும் என் ரசனையும் ஒத்துப் போகவில்லை, உங்கள் பரிந்துரைகள் எனக்கும் என் பரிந்துரைகள் உங்களுக்கு சரிப்படாது, அவ்வளவுதான்.
ஜெயமோகன் க.நா.சு.வின் அணுகுமுறை பற்றி ஒரு அருமையான பதிவு எழுதி இருக்கிறார். படிப்பில் ஆர்வம் உள்ளவர்கள் கட்டாயமாகப் பார்க்க வேண்டிய பதிவு.
ஜெயமோகன் இன்னொரு அணுகுமுறை பற்றி குறிப்பிடுகிறார். சி.சு. செல்லப்பா போன்றவர்கள் ஒரு ஆக்கத்தை எப்படி வகுத்துக் கொள்வது என்பதில் குறியாக இருந்தார்களாம். எனக்கு ஜெயமோகனே கொஞ்சம் அப்படித்தான். ரசனை முக்கியமாக இருந்தாலும் அவரது அணுகுமுறை எப்போதும் வரையறைகள், அந்த வரையறைகளுக்குப் பொருந்தும் படைப்புகள் என்று இருக்கிறது. அந்த அணுகுமுறையை நான் நிராகரிக்கவில்லை, ஆனால் அதை விட எனக்கு ரசனை சார்ந்த அணுகுமுறையே உயர்வானதாகத் தெரிகிறது.
கறாரான மதிப்பீடு பற்றி ஒரு தன்னிலை விளக்கம் கொடுக்க வேண்டும். எல்லாருக்கும் நாஸ்டால்ஜியா உண்டு. முதன் முதலின் வாசிப்பின் சாத்தியங்களைக் காட்டிய சில புத்தகங்கள் மீது எல்லாருக்கும் ஒரு soft corner உண்டு. ஆனால் அவையும் கறாராகவே மதிப்பிடப்பட வேண்டும். நான் எல்லா கணேஷ்-வசந்த் புத்தகங்களையும் படிக்க விரும்புகிறேன் என்றால் நான் எல்லா கணேஷ்-வசந்த் புத்தகங்களையும் பரிந்துரைக்கிறேன் என்று பொருளில்லை. அது என் தனிப்பட்ட விருப்பம், அதற்கு ஆயிரம் காரணங்கள் இருக்கலாம், ஆனால் எல்லா கணேஷ்-வசந்த் புத்தகங்களையும் நான் கறாராகவே மதிப்பிடுவேன், மதிப்பிட வேண்டும். அசோகமித்ரனுக்கு அந்தக் கால எர்ரால் ஃப்ளின் சாகசப் படங்கள், மாண்டிகிறிஸ்டோ, தியாகபூமி போன்ற புத்தகங்கள் பிடித்திருப்பதைப் பார்த்திருக்கலாம். ராஜாம்பாளும்வடுவூரார் புத்தகங்களும் கல்கியின் மனத்தைக் கவர்ந்தவை என்பதை அவர் பதிவு செய்திருக்கிறார். ஆர்.கே. நாராயண்மேரி கோரல்லியின் புத்தகங்களை விரும்பிப் படித்ததை எழுதி இருக்கிறார். ஜெயமோகன் முக்கியமானவை என்று குறிப்பிடும் இலக்கியங்கள் எனக்கு அனேகமாக உன்னதப் படைப்புகளாகத் தெரிந்தாலும், அவர் பரிந்துரைக்கும் (தமிழ்) வணிகப் படைப்புகள் எனக்கு பல சமயம் தேறுவதில்லை. உங்கள் மனதை சிறு வயதில் எப்படியோ தொட்ட புத்தகங்களை தயவு தாட்சணியம் பார்க்காமல் விமர்சிப்பது கஷ்டம்தான், ஆனால் அப்படித்தான் செய்தாக வேண்டும். (எனக்கு தயவு தாட்சணியம் உண்டு. அப்படி இல்லாவிட்டால் என் சிறுகதைகளை நான் பிரசுரித்திருக்கவே மாட்டேன். 🙂 )
க.நா.சு. எழுதிய அசுரகணம் குறுநாவல் பற்றி நண்பர் கேசவமணி எழுதியதைப் படித்ததிலிருந்து இதைப் படிக்க வேண்டும் என்று ஆசை. கேசவமணி, ரெங்கசுப்ரமணி, வெறும் சுப்ரமணி (நாந்தேன்) மூவருக்கும் ஏறக்குறைய ஒத்த ரசனை. பற்றாக்குறைக்கு தமிழ் ஸ்டுடியோ அருண் எழுதிய கட்டுரை வேறு இன்னும் ஆர்வத்தைத் தூண்டியது.
