Kurunthokai 8

Continuing my translations for my daughter, Sreya…

Reiterating that these poems usually feature very few players, repeat very few actions. There is the hero, heroine (wife or lover), friend of the heroine, mother of the heroine and sometimes the “other” woman, a courtesan. How many interactions are possible between these? Kurunthokai brilliantly comes with endless varieties…

The verses are usually categorized by the landscape where it takes place. There are 5 categories – hilly landscape, grazing pasture, agrarian landscape, seashore and desert. Among these, the courtesan, the “other” woman is a recurring motif in the agrarian landscape.

The courtesan says:

He who owns the fields where the fish catch the ripe mangoes
Speaks big, trying to impress me
But like a puppet that moves its arms and legs as the puppeteer moves the strings
Always obeys the mother of his son

By Alangudi Vanganar, Agrarian Landscape (Marutham)

Obviously, it is the “other” woman, the courtesan, who speaks these words. Her contempt for the man comes out brilliantly. The images evoked by this verse makes me smile. The fish that catches ripe mangoes = mangoes are that low on the tree or the fishes just jump up and catch falling mangoes; the wife, nay, the mother of his children as the puppeteer!

Why the fish image? At first, it feels like there is no connection between the courtesan’s irritation and the fish. First if there are fishes in the fields, the hero must own very fertile fields which are well irrigated. And if mangoes are easily available to fish and nobody is actually plucking them, then the hero must be rich, making him attractive for courtesan. And the courtesan is irritated that such a good “catch” is under the thumb of his wife, and his promises turn out empty…

பரத்தை கூற்று:

கழனி மாஅத்து விளைந்துகு தீம்பழம்
பழன வாளை கதூஉ மூரன்
எம்மிற் பெருமொழி கூறித் தம்மிற்
கையும் காலுந் தூக்கத் தூக்கும்
ஆடியல் பாவை போல
மேவன செய்யுந்தன் புதல்வன் றாய்க்கே

— ஆலங்குடி வங்கனார், மருதத்திணை

தண்ணீரில் விழும் மாம்பழத்தை உண்டு மகிழும் வாளை மீன்கள் நிறைந்த வயல்களை உடைய தலைவன் ஆகாயத்தைக் கொண்டு வருவேன் என்று பெரிதாக நிறைய பேசுவான்; ஆனால் அவன் மகனின் தாய் ஆட்டுவிக்கும் படி கைகாலைத் தூக்கி ஆடும் பொம்மைதான் அவன்!

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: குறுந்தொகை பக்கம் (Kurunthokai)

குறுந்தொகை 7

(Reblogged, original post here)

Continuing “my” translation efforts of Kurunthokai for my daughter, Sreya. Another lucky instance though, A.K. Ramanujan’s translation is available for this.

Let me start by conceding that this is not an A grade poem for me. If I ever publish a poetry anthology, this won’t find a place in it. But this is another timeless poem. A morphed version of this poem can be still observed. It is not set in a desert any more, we have to check airports and railway stations and shopping malls, especially foreign ones.

The poem depicts a woman in a new, unfamiliar place. The woman knows nobody but the man accompanying her. The place may be unfamiliar for the man as well, but he still has to act as if he knows the mores of the place well. You can easily imagine a young Indian couple, who have married/eloped against the wishes of their parents; originally from a village, now getting down at a big city’s e.g. Mumbai railway station/bus stand. The success of this poem lies in creating such a vivid backstory in our mind.

A.K. Ramanujan’s Translation:

This bowman has a warriors band
on the ankle;
the girl with the bracelet on her arm
has a virgin’s anklets
on her tender feet
They look like good people
In these places
the winds beat
upon the vakai tree
like drums for acrobats
dancing on the tightropes

Poor things, who could they be?
and what makes them walk
with all the others
through these desert ways
so filled with bamboos?

Writer: Perum Padmanar, Category: Paalai (Desert)

<hr>

உண்மையை ஒத்துக் கொள்கிறேன். எனக்கு இந்தக் கவிதை முதல் வரிசையில் இல்லை, நான் என்றாவது எனக்குப் பிடித்த கவிதைகள் என்று ஒரு தொகுப்பு போட்டால் அதில் இடம் பெறாது. ஆனால் இந்தக் கவிதையும் இன்றும் நாம் காணக் கூடிய காட்சிதான். பழக்க்கப்பட்ட காட்சிதான். என்ன, பாலைவனத்தில் அல்ல, வெளிநாட்டு விமான நிலையங்களிலும், ரயில்வே ஸ்டேஷன்களிலும் ஷாப்பிங் மால்களிலும் பார்க்கிறோம், அவ்வளவுதான்.

இந்தக் கவிதை காட்டும் காட்சி புது இடத்தில், பழக்கப்படாத இடத்தில், துணையாக வரும் ஆணைத் தவிர வேறு யாரையும் அறியாத பெண்; தனக்கு புது இடமோ இல்லையோ பழகிய இடம் மாதிரி கொஞ்சம் பந்தா காண்பிக்கும் ஆண். இன்னும் கொஞ்சம் யோசித்தால் பெற்றோரை எதிர்த்து வீட்டை விட்டு வெளியேறிய காதலர்கள். கவிதையைப் படிக்கும்போது அப்படி ஒரு backstory தோன்றுவதுதான் இந்தக் கவிதையின் வெற்றி.

பாடலை எழுதியவர்: பெரும்பதுமனார் திணை: பாலை

தமிழில் கவிதை:

கண்டோர் கூற்று:

வில்லோன் காலன கழலே தொடியோள்
மெல்லடி மேலவும் சிலம்பே நல்லோர்
யார்கொல் அளியர் தாமே யாரியர்
கயிறாடு பறையிற் கால்பொரக் கலங்கி
வாகை வெண்ணெற்றொலிக்கும்
வேய்பயிலழுவ முன்னியோரே.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: குறுந்தொகை

குறுந்தொகை 6

மேம்படுத்தப்பட்ட மீள்பதிவு. ஒரிஜினல் பதிவு இங்கே.

I started translating Kurunthokai for my daughter Sreya and like several other projects, forgot about it. Obviously, these posts will be mostly in English. Restarting…

This is an often encountered motif in Kurunthokai. All the world is sleeping without a care, and I can’t sleep as I am pining for my love. It has almost become a cliche in Indian poetry. It is repeated even today in film songs. But despite being a familiar cliche, still the poem has something in it.

Luckily, there is a translation by A.K.Ramanujan, you all don’t have to suffer through mine.

இதுவும் சர்வசாதாரணமான விஷயம்தான். ஏறக்குறைய தேய்வழக்காகவே ஆகிவிட்ட விஷயம்தான். பல சினிமாப் பாடல்களில் கேட்டிருப்போம். உதாரணமாக வாலி படகோட்டி திரைப்படத்துக்காக ரத்தினச் சுருக்கமாக ‘ஊரெங்கும் தூங்கையிலே, நான் உள்மூச்சு வாங்கையிலே’ என்று எழுதி இருக்கிறார். ஹிந்தியில் கூட ஒரு பாட்டு நினைவுக்கு வருகிறது – ஸோ கயா யே ஜஹான் (திரைப்படம்: தேசாப்). ஆனாலும் அதில் ஏதோ இருக்கிறது.

பாடலை எழுதியவர்: பதுமனார் திணை: நெய்தல்

A.K. Ramanujan’s Translation:

What She said:

The still drone of the time
past midnight.
All words put out,
men are sunk into the sweetness
of sleep. Even the far-flung world
has put aside its rages
for sleep.

Only I
am awake.

Writer: Padman, Category: Sea-Related (Neidhal)

ஒரிஜினல் கவிதை:

தலைவி கூற்று:

நள்ளென்றன்றே யாமஞ் சொல்லவிந்து
இனிதடங்கினரே மாக்கண் முனிவின்று
நனந்தலை உலகமும் துஞ்சும்
ஓர்யான் மன்ற துஞ்சாதேனே.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: குறுந்தொகை

குறுந்தொகை 5

அதுகொ றோழி காம நோயே
வதிகுருகுறங்கு மின்னிழற் புன்னை
உடைதிரைத் திவலை அரும்பும் தீநீர்
மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தெனப்
பல்லிதழுண்கண் பாடொல்லாவே

– நரி வெருவூத்தலையார், நெய்தல் திணை

It is poetry like this that makes me strongly feel the inadequacies of my translation skills! Anyway, here goes…

My friend,
He is the lord of the narrow beach.
The waves on that beach are breaking into a spray against the sweet Punnai tree.
Egrets are sleeping under the shade offered by tree.
But my lotus shaped eyes don’t close and I cannot sleep as the lord is parted from me

IMO, Kurunthokai 4 is not great poetry. I am including that for the sake of completion only. But the phrase “tears that singe the eyelashes” is brilliant. It is even better in Tamil “இமை தீய்ப்பன்ன கண்ணீர்” – until you get a better translator, you will have to live with my translation 🙂

நோம்என் நெஞ்சே நோம்என் நெஞ்சே
இமை தீய்ப்பன்ன கண்ணீர் தாங்கி
அமைதற்கு அமைந்த நம் காதலர்
அமைவிலர் ஆகுதல் நோம்என் நெஞ்சே

– காமஞ்சேர் குளத்தார், நெய்தல் திணை

My translation:

My heart, don’t hurt; my heart, don’t hurt
I know; the one who loves us isn’t there
To wipe the tears that singe the eyelashes.
My heart, don’t hurt.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: குறுந்தொகை

குறுந்தொகை 3

குறுந்தொகை 2 பிரபலமான “கொங்குதேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி“. சிவனே மதுரை கோவிலில் இருந்து இறங்கி வந்து பெண்ணின் கூந்தலுக்கு இயற்கையிலேயே மணம் உண்டு என்று பாடி பாண்டியனின் சந்தேகத்தை தீர்த்து வைத்தாராம். நக்கீரர் சிவன் சொல்வது தவறு என்று வாதாடினாராம். எனக்கு இது கவிதையாகவே தெரிவதில்லை. சின்ன வயதில் கூட. பள்ளிப் பருவத்தில் சிவன் இப்படி ஒரு கவிதையை எழுதியதற்கு பதிலாக கர்ப்பகிரகத்திலேயே இருந்திருக்கலாம் என்று நக்கலடிப்பேன்.

முழுமைக்காக கீழே கொடுத்திருக்கிறேன்.

கொங்குதேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி
காமம் செப்பாது கண்டது மொழிமோ
பயிலியது கெழீஇய நட்பின் மயிலியற்
செறி எயிற்று அரிவை கூந்தலின்
நறியவும் உளவோ நீ அறியும் பூவே

– இறையனார், குறிஞ்சித்திணை.

எனக்கு அடுத்தபடி பிடித்த கவிதையான குறுந்தொகை 3க்கு போய்விடுகிறேன்.

தலைவி கூற்று:

நிலத்தினும் பெரிதே வானினும் உயர்ந்தன்று
நீரினும் ஆரளவின்றே – சாரல்
கருங்கோற் குறிஞ்சிப் பூக் கொண்டு
பெருந்தேன் இழைக்கும் நாடனொடு நட்பே.

ஏ.கே. ராமானுஜனின் மொழிபெயர்ப்பு (Interior Landscape புத்தகத்திலிருந்து)

What She said:

Bigger than earth, certainly,
Higher than the sky,
More unfathomable than the waters
Is this love for this man

Of the mountain slopes
Where bees make rich honey
From the flowers of the Kurinji
That has such black stalks

– தேவகுலத்தார், குறிஞ்சித் திணை.

ஐந்து வரியில் ஒரு microcosm-த்தையே காட்டிவிடுகிறார்.

சாதாரண விஷயம். என் காதல் இவ்வளவு பெரியது என்று தலைவி இரண்டு கைகளையும் எத்தனை தூரம் விரிக்க முடியுமோ அதற்கு மேலும் கொஞ்சம் விரித்துக் காட்டுவது போன்ற ஒரு கவிதை. அப்படி எல்லாம் சிந்திக்கும் நாயகிக்கு என்ன வயதிருக்கும்? வாலிபத்தின் காதலாகத்தான் இருக்க முடியும். இளைஞர்களின் காதல் காதலிக்கும் இளைஞர்களை மட்டுமல்ல, பார்ப்பவர்களையும் (அவர்கள் பெற்றோர்களாக இல்லாத பட்சத்தில்) புன்னகைக்க வைக்கும். அப்படிப்பட்ட ஒரு கணத்தைத்தான் கவிஞர் காட்டுகிறார்.

இரண்டாம் பகுதியாக நாயகன் எந்த ஊர்க்காரன் என்று சொல்வதுதான் எனக்கு இந்தக் கவிதையை இன்னும் உயர்த்துகிறது. கவிதையின் நம்பகத்தன்மையை அதிகரிக்கிறது.

ராமானுஜன் ‘நிலத்தினும் பெரிதே’ என்பதை ‘Bigger than earth’ என்று மொழிபெயர்த்திருந்தால் அது சாதாரணமாக இருந்திருக்கும். ‘Bigger than earth, certainly,’ என்று மொழிபெயர்த்திருப்பது அபாரமாக இருக்கிறது. அதை நாயகி எப்படி சொல்லி இருப்பாள்? ‘Bigger than earth’ என்று ஆரம்பித்துவிட்டு, ஒரு நொடி அது உண்மைதானா, இல்லை மிகைப்படுத்திச் சொல்கிறோமா என்று யோசித்துவிட்டு, ‘certainly’ என்று தொடர்ந்திருக்க வேண்டும். ராமானுஜன் கவிதையை உள்வாங்கி அதைக் கவிதையாகவே மொழிபெயர்க்கிறார்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: கவிதைகள்

குறுந்தொகை 1

செங்களம் படக்கொன்று அவுணர் தேய்த்த
செங்கோல் அம்பின், செங்கோட்டு யானை,
கழல் தொடி சேஎய் குன்றம்
குருதிப் பூவின் குலைக் காந்தட்டே

– திப்புத்தோளார், குறிஞ்சித்திணை

ரத்தம் வழியும் தந்தங்களை உடைய யானையின் மீது ரத்தம் தோய்ந்த செந்நிற வேலுடனும் அம்புகளுடனும் அரக்கர்களின் ரத்தம் ஊறி செங்களமாகவே மாறிய போர்க்களத்திலிருந்து திரும்பி வரும் முருகன் ஆளும் எங்கள் குன்றும் காந்தள் மலரால் நிறைந்திருக்கிறது.

Riding on the elephant with blood dripping tusks
With blood reddened spear and arrows that had killed the demons
Returning from the blood soaked red battlefield
This hill our fiery Murugan rules
Is full of the the blood flower blooms

– என் மொழிபெயர்ப்பு

காந்தள் மலரை முதன்முதலாகப் பார்த்தபோது எனக்கு பத்து பனிரண்டு வயது இருக்கும். நாங்கள் வசித்த மானாம்பதி கிராமத்திலிருந்து இரண்டு இரண்டரை கிலோமீட்டர் தூரத்தில் ஒரு சிறிய குன்று உண்டு. நெடுங்கல் என்று பேர். வரண்ட நிலப்பரப்பு. ஓணானும் அரணையும் சில சமயம் உடும்பும் ஓடிக் கொண்டிருக்கும். அப்போதெல்லாம் எனக்கு அந்தக் குன்றுப் பக்கம் தனியாக நடக்கப் பிடிக்கும். ஒரு நாள் போகும் வழியில் சிவந்த, விரல்கள் போன்று தெரிந்த இந்தப் பூவைக் கண்டேன். கொடி, இரும்பு வேலி மீது படர்ந்திருந்தது. சாலையிலிருந்து கீழே இறங்கிப் போய் தண்ணீர் இல்லாத வாய்க்காலைத் தாண்டி அந்தப் பூவை அருகிலே பார்த்தது ஒரு அற்புதத் தருணம். காந்தள், காந்தள் என்று படித்திருக்கிறோமே, அது இந்தப் பூதான் என்று உணர்ந்தது இன்னொரு அற்புதத் தருணம். அந்தப் பூவைப் பறித்துக் கொண்டு திரும்பிவிட்டேன். அம்மாவிடம், அப்பாவிடம், தங்கைகளிடம், நண்பர்களிடம் காட்டி ஒரே பீற்றல். அதன் தாவரவியல் பெயர் Gloriosa Lily என்று கண்டுபிடித்தேன். ஆனால் எந்தக் கவிதை வரிகளிலிருந்து இதுதான் காந்தள் மலர் என்று கண்டடைந்தேனோ, அந்த வரிகள் நினைவு வர மாட்டேன் என்கிறது.

இந்தக் கவிதையைப் படிக்கும்போது கண் முன்னால் அந்த சிவப்பு நிறம் விரிகிறது. காந்தள்; அதுவும் குன்று நிறைய பூத்துக் குலுங்கும் காந்தள். நினைக்கும்போதே பரவசமாக இருக்கிறது.

திப்புத்தோளார் சிறந்த உத்தியைப் பயன்படுத்துகிறார். செங்களம்; செங்கோல்; செந்நிற அம்பு; செங்கோட்டு யானை; தழல்; இதற்கப்புறம் குன்று முழுவதும் காந்தள். நிறத்தை வைத்து சும்மா புகுந்து விளையாடுகிறார்.

கவிதையின் பொருளே இரண்டாம் பட்சமாகிவிடுகிறது. இதை உரையாசிரியர்கள் தலைவன் தலைவியை மடக்க அவளுக்கு அழகிய காந்தள் மலரைத் தருவதாகவும், ஆ, எங்க ஊர்லியும் நிறைய இருக்கு என்று தலைவி மறுப்பதாகவோ, அல்லது பிகு பண்ணிக் கொள்வதாகவோ விளக்குகிறார்கள். நான் வேறு வகையாகப் புரிந்து கொள்கிறேன். நீ உன் காதலை ஒரு காந்தள் பூவைக் கொடுத்து குறிப்புணர்த்துகிறாய், ஆனால் என் மனதில் இருப்பதோ குன்றளவு கா(ந்)தள்(ல்) என்று தலைவி சொல்வதாகப் புரிந்து கொள்கிறேன். அதுதான் இன்னும் அழகாக இருக்கிறது.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: குறுந்தொகை