வரவர எனக்கு சுதந்திரப் போராட்ட கால வரலாற்றின் மீது ஆர்வம் அதிகரித்துக் கொண்டு வருகிறது. அதுவும் காந்தி, நேரு, படேல், போஸ், ராஜாஜி போன்ற பெருந்தலைகளை விட இரண்டாம் நிலை தலைவர்ககள் – சத்தியமூர்த்தி, ஸ்ரீனிவாச ஐயங்கார், நாரிமன், கிச்லூ, மாளவியா போன்றவர்களின் பங்களிப்பு பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் நிறையவே வந்திருக்கிறது.
டி.எஸ்.எஸ். ராஜனைப் பற்றி எனக்கு அதிகம் தெரியாது. தெரிந்தவர்கள் இன்று மிகக் குறைவாகத்தான் இருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் முப்பது முப்பதைந்து வருஷம் முன்பு அவரது சுயசரிதையைப் பற்றி க.நா.சு. எழுதிய படித்திருக்கிறீர்களா புத்தகத்தில் பார்த்தேன். பிறகு கல்கி அதற்கு எழுதிய முன்னுரையை – எப்படி அவர் இரவு முழுவதும் விழித்திருந்து படித்தார் – மட்டும் படித்தேன். அங்கும் இங்குமாகப் படித்ததில் ராஜன் லண்டனில் சவர்க்கார், வ.வே.சு. ஐயரோடு தங்கிப் படித்தவர், 1920களில் காங்கிரஸில் இரண்டாம் நிலை தலைவர், பிற்காலத்தில் ராஜாஜி மந்திரிசபையில் சுகாதார அமைச்சராக பணி புரிந்தார் என்பது மட்டும் தெரிந்தது.
இணையத்தில் அவரது சுயசரிதையின் – நினைவு அலைகள் – மின்பிரதி கிடைத்தது.
ராஜன் ஏழைக்குடும்பத்தில் 1878-இல் பிறந்தவர். ராஜாஜிக்கு ஓரிரு வயது இளையவர். வ.வே.சு. ஐயரை விட ஓரிரு வயது மூத்தவர். உபகாரச் சம்பளம் வாங்கி மருத்துவப் படிப்பு படித்தார். அப்போதெல்லாம் அப்படி உபகாரச் சம்பளம் வாங்கினால் அரசு வேலை பார்த்து “கடனை” திருப்பி செலுத்த வேண்டும். ராஜன் பர்மாவில் பணியாற்றப் போயிருக்கிறார். அங்கே ஒரு வெள்ளைக்கார மேலதிகாரி இவரை அவமானப்படுத்த, உன்னை விட பெரிய படிப்பு படித்துக் காட்டுகிறேன் என்று ரோஷப்பட்டு லண்டனில் படிக்கப் போயிருக்கிறார். லண்டனில் இவரோடு தங்கி இருந்தவர்களில் வ.வே.சு. ஐயரும் சவர்க்காரும் உண்டு. ஒரு புறம் புரட்சியில் ஆர்வம், ஆனால் நடைமுறை வாழ்க்கையின் பிரச்சினைகள் இவரை கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்க வைத்திருக்கிறது. இந்தியா திரும்பி மருத்துவராக வெற்றிகரமாக தொழில் நடத்தி இருக்கிறார். ஆனால் கடல் கடந்த பிராமணன் என்று ஜாதி விலக்கம், பெண்ணுக்கு திருமணம் செய்து வைப்பதில் பிரச்சினைகளை சந்தித்திருக்கிறார். வேண்டாவெறுப்பாக சில சடங்குகளை செய்து பிராமண ஜாதிக்கு “திரும்பி” இருக்கிறார். பிறகு காங்கிரஸ். ஈ.வெ.ரா.வும் இவரும் காங்கிரஸ் செயலாளர்களாக இருந்த காலம் காங்கிரஸின் பொற்காலம் என்கிறார் வ.ரா. ரௌலட் சட்ட எதிர்ப்பு, சிறை, கிலாஃபத் இயக்கம், உப்பு சத்தியாகிரகம், மீண்டும் சிறை. ராஜாஜியோடு நெருக்கம், பிறகு கொஞ்சம் விலக்கம். மத்திய சட்டசபை அங்கத்தினர். ராஜாஜி இவரை தனது மந்திரிசபையில் இழுத்துப் பிடித்து அமைச்சராக்கி இருக்கிறார். பின்னாளில் தங்குதூரி பிரகாசம் மந்திரிசபையிலும் அமைச்சர்.
உண்மையில் ராஜனின் வாழ்க்கை வரலாற்றில் இருந்து ராஜாஜியைப் பிரிக்க முடியாது. அத்தனை அணுக்க சீடர், அத்தனை நட்பு.
புத்தகத்தின் பலம் உண்மை. இளமைப் பருவத்து ஏழை வாழ்க்கையை மிகைப்படுத்தவும் இல்லை, romanticize செய்யவும் இல்லை. “வாத்தியார் சாகானா, வயிற்றெரிச்சல் தீராதா” என்றுதான் மாணவர்கள் பாடிக் கொண்டிருப்பார்களாம். அரசியல் செலவு பிடித்த விஷயம் என்பதை ஒத்துக் கொள்கிறார். ராஜாஜி மந்திரியாக வா என்று அழைத்தால் சம்பளம் பற்றாது என்று நழுவப் பார்த்திருக்கிறார். (1937-இல் மாதம் 500 ரூபாய் சம்பளம்.) நம்பகத்தன்மை நிறைந்த, சரளமான எழுத்து. மனதில் ஒன்று தோன்றிவிட்டால் நிறைவேற்றாமல் விடமாட்டார் போலிருக்கிறது. சுவாரசியமான ஆளுமை, வாழ்க்கை.
இளமைப் பருவத்தை மிக சுவாரசியமாக விவரிக்கிறார். ஸ்ரீரங்கம் கோவிலில் தோசையும் வடையும் பிரசாதமாக பெறுவதற்காக ஆழ்வார் சிலைகளைத் தூக்கி வரும் பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டது, தனக்குத் திருமணம் என்றதும் தானே போய் ஏற்பாடுகள் எப்படி இருக்கின்றன என்று பார்த்தது, ஏழை கல்யாண ஊர்வலம் என்ற மனக்குறை எல்லாம் மனைவியை பந்தலில் பார்த்ததும் தீர்ந்தது எல்லாம் அருமை.
பர்மாவில் மேலதிகாரியோடு சிறிய கைகலப்பே ஏற்பட்டிருக்கிறது. பிறகு ஒரு நீதிபதி இவர் ஒரு “சின்ன” டாக்டர் என்று ஒரு வழக்கில் குறிப்பிட ரோஷப்பட்டு லண்டனுக்கு மேல்படிப்பு படிக்கப் போயிருக்கிறார். அவருக்கு உதவியவர் வ.வே.சு. ஐயரின் மைத்துனரான பசுபதி ஐயர்.
அவருடைய கப்பல் பயணப் பகுதி எனக்குப் பிடித்தமான ஒன்று. வ.உ.சி.யின் கப்பல் கம்பெனி மூலமாக முதலில் கொழும்பு. சுதேசிக் கப்பலில் வருபவர்கள் எப்படி நடத்தப்பட்டார்கள் என்று போகிறபோக்கில் சொல்கிறார். முற்றிலும் “அன்னியர்கள்” நிறைந்த கப்பலில், பழக்கவழக்கங்கள் தெரியாத இடத்தில் அற்ப விஷயங்கள் தெரியாமல் எத்தனையோ அவஸ்தைகள். அதிலும் சைவ உணவுப் பிரச்சினைகள்.
லண்டனில் ஏற்கனவே பழக்கமான வ.வே.சு. ஐயர் வரவேற்றிருக்கிறார். வந்த இரண்டாம் நாளே ஐயர் விடுதலை, புரட்சி, நான் பாரிஸ்டர் ஆவதும் நீ மருத்துவம் படிப்பதும் வீண் என்றெல்லாம் பேசி இருக்கிறார். ராஜன் ஐயர், சவர்க்காரோடு தங்கினாலும் நடைமுறை வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகளால் புரட்சி பக்கம் போகவில்லை. ஆனால் போலீஸ் கண்காணிப்பு இருந்திருக்கிறது. இந்தியா திரும்பியபோது தன் தொண்டை, மலத்துவாரம் வரைக்கும் சோதனை நடந்தது என்று குறிப்பிடுகிறார்.
ஜாதிப்பிரஷ்டம். வேண்டாவெறுப்பாக சில “பிராயச்சித்தங்களை” செய்திருக்கிறார். காலப்போக்கில் வைதீகத்தின் தூணாகவே இருந்தாராம். ஆனாலும் அவரை எப்போதும் கொஞ்சம் தாழ்வாகத்தான் பார்த்திருக்கிறார்கள்.அன்றைய பிராமணர்கள் பலருக்கும் வைதீகத்தை முழுவதும் விடவும் முடியாமல், அதே நேரத்தில் நியாயத்தின் அழுத்தத்தையும் சமாளிக்க முடியாத நிலை இருந்திருக்கும். அ.ச.ஞா. உள்ளிட்ட பல அபிராமணர்களுடன் தந்தை மாதிரி பழகிய வி.எஸ். ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரியே ஹரிஜன ஆலயப் பிரவேச மசோதாவை எதிர்த்தாராம். இவர் வைதீகத்தை விட இந்த நிகழ்ச்சிகளின் கசப்பும் ஒரு காரணமாக இருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஹரிஜன சேவா சங்கத்தை தமிழ்நாட்டில் முன்னின்று நடத்தும் அளவுக்கு பின்னாளில் மாறி இருக்கிறார்.
1914-இல் காங்கிரஸ் மாநாட்டுக்கு முதல் முறை போயிருக்கிறார். அப்போதெல்லாம் கோழைத்தனத்தால் நான் ஒருவன் தியாகம் செய்து என்ன பயன் என்று சப்பைக்கட்டு கட்டுவேன் என்கிறார். 1916 வாக்கில் காந்தி சென்னை வந்தபோது சந்தித்திருக்கிறார். ஏற்கனவே லண்டனில் சந்தித்திருந்தாலும் காந்தி அவரை மறந்துவிட்டாராம். ராஜாஜியோடு அப்போது பழக்கம் ஆரம்பித்திருக்கிறது.
பிறகு தமிழில் சொற்பொழிவுகள் ஆற்ற ஆரம்பித்திருக்கிறார். அப்போதெல்லாம் பிரமுகர்கள் ஆங்கிலத்தில்தான் பேசுவார்களாம். இவர் விடாக்கண்டர், தமிழில் நிறைய பேசி ஓரளவு பிரபலம் ஆகி இருக்கிறார், உள்ளூர் அளவிலாவது பிரமுகர் ஆகிவிட்டார்.
1916-இல் இன்று ராமஜன்மபூமி என்று அழைக்கப்படும் இடத்துக்கு போயிருக்கிறார். ஒரு மசூதி இருந்தது, அதற்குப் பின் பத்தடிக்கு பத்தடி சதுரமான இடத்தில் பூமிக்கு கீழே சின்ன தளத்தில் ராமர் சிலை இருந்தது என்கிறார்.
அவரது முதல் சிறை அனுபவத்தில் பல பிரச்சினைகளை சந்தித்திருக்கிறார். உயிர் போகும் நிலை இருந்திருக்கிறது. அவரோடு ஏற்கனவே நட்பாயிருந்த வெள்ளைக்கார டாக்டர் அவரை சென்னை ஜெனரல் ஆஸ்பத்திரிக்கு அனுப்பி ரணசிகிச்சை நடந்து அவர் உயிர் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கிறது. கையை வெட்டிவிடும் நிலை இருந்திருக்கிறது. மருத்துவர்கள் கை போனால் இனி இவரால் ரணசிகிச்சை செய்ய முடியுமா என்று கவலைப்பட்டிருக்கிறார்கள். இவர் நான் சமாளித்துக் கொள்வேன், தேவை என்றால் வெட்டுங்கள் என்று சொல்லி இருக்கிறார். நல்ல வேளையாகப் பிழைத்துக் கொண்டார். 1920களிலேயே இத்தனை பிரச்சினை என்றால் வ.உ.சி.யும் சிவாவும் திலகரும் என்ன பாடு பட்டிருப்பார்கள்?
வெளியே வந்த பிறகு கையில் பணமில்லை. அரசியலை மறந்து டாக்டர் தொழிலில் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருக்கிறார். கறாராக பணம் வசூலித்துவிடுவாராம். காந்தி தமிழகம் வந்தால் அவ்வப்போது அவரோடு சுற்றுவாராம்.
உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் சிறை. அப்புறம் 1934-இல் மத்திய சட்டசபை தேர்தலில் நின்றிருக்கிறார். 22000 ரூபாய் செலவாயிற்றாம். அதற்கப்புறம் தொழிலை விட்டுவிட்டு சிம்லா, டெல்லி என்று அலைந்தேன், சம்பாதித்த பணம் எல்லாம் போயிற்று என்கிறார். சத்தியமூர்த்தி சட்டசபை பிஸ்தா, அவர்தான் இந்த விஷயத்தில் என் குரு என்கிறார்.
சில்லறை அரசியல் தகராறு ஒன்றில் – திருச்சி நகராட்சி தேர்தல் – ஒன்றில் ராஜாஜியோடு பிரச்சினை. தன் மீதுதான் தவறு, ராஜாஜியின் மனதைப் புண்படுத்தினேன், என் முரட்டு சுபாவம்தான் காரணம் என்கிறார். நேரு தன்னை நேரடியாக சந்தித்து காங்கிரசுக்கு திரும்பும்போது கேட்டுக் கொண்டும் மறுத்தாராம். காங்கிரசில் இருந்து விலகினாலும் காந்தியின் ராடாரில் இருந்திருக்கிறார். நீ காங்கிரசில் இருந்தாலும் சரி இல்லாவிட்டாலும் சரி உன் பொறுப்புகளை தட்டிக் கழிக்காதே என்று காந்தி அவரிடம் சொல்லி இருக்கிறார்.
ராஜாஜி திருச்சிக்கு வந்தால் ராஜன் வீட்டில்தான் தங்குவாராம். ஓரிரு வருஷம் கழித்து ராஜாஜி 1937 தேர்தலுக்காக திருச்சி வந்தபோது ராஜன் தன் காரை அனுப்பினாராம். ராஜாஜி தங்க வேறு ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தும் ராஜாஜி காரில் ஏறி நேராக ராஜன் வீடு வந்து சேர்ந்தாராம். கடந்த கால கசப்புகள் பற்றி எதுவுமே கேட்கவில்லையாம். அரசியல் பற்றியே பேசவில்லையாம். அதுதான் அவரது பெருந்தன்மை என்கிறார் ராஜன். ராஜன் முரடர், ஆனால் சாதாரணமாக ராஜாஜிக்குக் கட்டுப்படுவார் என்கிறார் வ.ரா. ஏன் கட்டுப்படுகிறார் என்பது புரிகிறது…
ராஜன் 1937 தேர்தலில் இருந்து விலகியே இருந்தார். ஆனால் ராஜாஜி முதல்வர் ஆனதும் அவரை மேல்சபை உறுப்பினர் ஆக்கி சுகாதார அமைச்சர் ஆக்கி இருக்கிறார். ராஜன் படாடோப வாழ்க்கை வாழ்பவர் போலிருக்கிறது. மாதம் 500 ரூபாய் சம்பளம் பற்றவில்லை, இரண்டு வருஷத்தில் கையிலிருந்து 15000 ரூபாய் செலவழித்தேன், டாக்டர் தொழிலின் வரவும் போயிற்று என்கிறார். அந்தக் காலத்திலேயே மாதம் ஆயிரம் ஆயிரத்து இருநூறு ரூபாய் செலவு இருந்திருக்கும் போலிருக்கிறது.
இதில் காந்தி வேறு நடுவில் குட்டையை குழப்பி இருக்கிறார். மாதம் 500 என்பதெல்லாம் ரொம்ப அதிகம், நான் மந்திரிசபை அமைத்தால் 75 ரூபாய்தான் தருவேன் என்றிருக்கிறார். ராஜனின் வார்த்தைகளில்:
சென்னை மாகாண மந்திரிகள் எவ்வளவு எளியவர்களாக இருந்தாலும் மாதம் 75 ரூபாய்க்குள் மந்திரியாக வேலை பார்க்க முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை.
இம்மாதிரி ராஜாஜிக்கு காந்திஜியிடமிருந்தும் பார்லிமெண்டரி போர்டாரிடமிருந்தும் எண்ணற்ற தொல்லைகள் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. என் அபிப்ராயப்படி இதற்கு விமோசனம் ஒன்றேதான்; காந்திஜி அவர்களே ஒரு சிறிய மாகாணத்தை (ஒரிஸ்ஸா போன்றது) தாமே எடுத்துக் கொண்டு நடத்தினாலொழிய வேறு வழி இல்லை.
ராஜாஜிக்கு காந்தியால் தொல்லை என்று ராஜன் எழுதி இருப்பதை மிகவும் ரசித்தேன். கிழவர் தொல்லை பிடித்தவர்தான். மந்திரியாகி 75 ரூபாய் சம்பளம் வாங்கி இருந்தால் பத்து ரூபாய் மிச்சம் பிடித்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன்.
சுகாதார அமைச்சராக இருந்த காலத்தில் உழைத்தது போல எப்போதும் உழைக்கவில்லை என்கிறார். குறிப்பாக தொற்றுநோய் பரவுவதை, தொற்ற்றுநோயை கட்டுப்படுத்த மிகவும் உழைத்திருக்கிறார். தானே மருத்துவர் என்பதால் அதிகாரிகளால் ஓபி அடிக்க முடியவில்லை. ராஜாஜிதான் நிதி மந்திரியாம், பணம் பெயர்வது மகா கஷ்டமாம். அதுவும் “என்ன ராஜன்! வைத்தியம் தேவை வைத்தியர்கள் தேவை, எதற்கு ஆஸ்பத்திரி கட்ட பணம் செலவழிக்க வேண்டும்?” என்பாராம். ராஜாஜி நோயைத் தடுப்பது வைத்தியம் பார்ப்பதை விட உத்தமம் என்பதை உணர்ந்தவராம். குடிநீர் திட்டம் ஒன்றை கொண்டு வர வேண்டும் என்ற பொறுப்பை ராஜனிடம் தந்தாராம்.
1940-இல் மீண்டும் சிறை. ஆனால் அதற்கப்புறம் சிறை செல்லுவதில் ராஜாஜிக்கும் ராஜனுக்கும் விருப்பமில்லை. ஒதுங்கிக் கொண்டுவிட்டார்கள். அதற்கப்புறம் விவ்சாயம் செய்ய முயற்சித்திருக்கிறார். செலவுதான் என்று அலுத்துக் கொள்கிறார். ஆனால் செலவைக் கண்டு ஒதுங்கவில்லை, வருஷக்கணக்கில் முயன்று ஓரளவு வெற்றி அடைந்திருக்கிறார்.
1944 வரைதான் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அதற்கப்புறம் பத்து வருஷம் வாழ்ந்திருக்கிறார். 1946-51 காலத்தில் மீண்டும் அமைச்சர். ராஜாஜி 1952-இல் முதல்வராக வந்தபோது ராஜனை மீண்டும் அமைச்சராக்கவில்லை.
ராஜன் வ.வே.சு. ஐயர் பற்றியும் ஒரு நல்ல வாழ்க்கை வரலாறு எழுதி இருக்கிறார்.
உண்மையை சுவாரசியமாக எழுதுவது சுலபமல்ல. ராஜன் அதை அனாயாசமாக செய்திருக்கிறார். புத்தகத்தைப் படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.
தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் அபுனைவுகள்
தொடர்புடைய சுட்டி: நினைவு அலைகள் மின்பிரதி
இன்று நாடார்கள் தமிழகத்தில் ஒரு பெரும் சக்தி. ஜாதி உணர்வை முன்னேற்ற சக்தியாக பயன்படுத்த முடியும் என்பதற்கு நாடார் ஜாதியினரைத்தான் ‘poster boys’ என்று சொல்ல வேண்டும். அவர்கள் ஜாதியால் ஒன்றுபடுவதற்கு குறுக்கே மதம் கூட நிற்பதில்லை. கிறிஸ்துவ நாடார் என்பது தமிழ்நாட்டு சூழலை அறியாதவர்களுக்கு oxymoron ஆக இருக்கலாம். ஆனால் தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை ‘கிறிஸ்துவ நாடார்’ என்பதில் நாடார் என்ற வார்த்தைக்குத்தான் முன்னுரிமை.
நாடார்களின் எழுச்சி பற்றிய இந்தப் புத்தகத்தை – ‘Nadars of Tamil Nadu‘ – ராபர்ட் எல். ஹார்ட்க்ரேவ் எழுதி இருக்கிறார். பெர்க்லி பல்கலைக்கழகம் பதித்திருக்கிறது. ஹார்ட்க்ரேவ் உண்மையான ஆய்வாளர். இந்தப் புத்தகத்தில் commentary என்பது கிடையாது. தான் படித்து, பேட்டி கண்டு, நேரில் சென்று அறிந்த உண்மைகளை மட்டுமே தொகுத்திருக்கிறார்.
