ம.பொ.சி. எழுதிய “கப்பலோட்டிய தமிழன்”

இன்று வ.உ.சி.யின் பிறந்த நாள். (செப்டம்பர் 5). அதனால் மீள்பதித்திருக்கிறேன். புத்தகத்தின் மின்பிரதி இங்கே.

வ.உ. சிதம்பரம் பிள்ளை தீவிரமாக இயங்கிய 1905-1908 காலத்துக்குப் பிறகு அவரை தமிழர்கள் மறந்தே போனார்கள். மறக்காதவர் ம.பொ.சி.

ம.பொ.சி.க்கு வ.உ.சி. மீது பக்தியே இருந்திருக்கிறது. சிதம்பரத்தின் தியாகங்களை இந்தியாவும் தமிழகமும் மறந்துவிடக் கூடாது என்று அவர் படாதபாடு பட்டிருக்கிறார். அன்றைய காங்கிரசாருக்கு – ராஜாஜி, சத்தியமூர்த்தி உட்பட – இதில் பெரிதாக அக்கறை இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும் ராஜாஜி வ.உ.சி.யோடு பழக்கம் உள்ளவர். சூரத் காங்கிரசுக்கு அவரோடும் பாரதியோடும் சென்றிருக்கிறார். ஆனால் முப்பதுகளின் இறுதியில் காங்கிரஸ் அலுவலகத்தில் சிதம்பரத்தின் சிலை வைக்க வேண்டுமென்று ம.பொ.சி. முயன்றதற்கு எதிர்ப்பு இருந்திருக்கிறது. ஒரு பத்து பதினைந்து வருஷத்தில் இந்த நிலை மாறி இருக்கிறது. அதற்கு ம.பொ.சி.தான் காரணம்.

ம.பொ.சி. ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். பெரிய படிப்பு எல்லாம் கிடையாது. பிராமணர்களுக்கு இருக்கக் கூடிய நெட்வொர்க்கும் இல்லை. ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு நாற்பதுகளில் இந்த புத்தகத்தின் (வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் புத்தகமும் கூட) முதல் பதிப்பைக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். புத்தகம் விற்கவில்லை.

இரண்டு மூன்று வருஷம் கழித்து சின்ன அண்ணாமலை என்ற காங்கிரஸ்காரரைப் போய்ப் பார்த்திருக்கிறார். சி. அண்ணாமலை ஒரு பதிப்பகம் நடத்தி வந்திருக்கிறார். சி. அண்ணாமலை சாணி நிற காகிதத்தில் மோசமான முறையில் அச்சிடப்பட்ட புத்தகத்தைப் பார்த்திருக்கிறார். புத்தகத்தை நல்ல முறையில் பதித்து பெரிதாக விளம்பரம் செய்திருக்கிறார். புத்தகம் விற்றது, கப்பலோட்டிய தமிழன் என்ற பெயர் நிலைத்துவிட்டது. சிதம்பரம் பிள்ளையை மறக்க முடியாது என்ற நிலை உருவாகிவிட்டது. (கட்டபொம்மன் புத்தகமும் பிரபலமானது.)

முக்கியமான புத்தகம், ஆனால் நல்ல biography இல்லை. ம.பொ.சி.க்கு சிதம்பரம் பிள்ளை ஏறக்குறைய தெய்வம். தெய்வத்தைப் பற்றி பாரபட்சமில்லாமல் எங்கே எழுதுவது? அதுவும் இது ஒரு propaganda புத்தகம், சிதம்பரம் பிள்ளையைப் பற்றி எல்லாரும் நல்லபடியாக நினைக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் எழுதப்பட்ட புத்தகம். இதில் குறை காண்பது என்ற பேச்சே கிடையாது. சுருக்கமாக பிறப்பு, வக்கீல் தொழில், ஹார்வி (கோரல்) மில் ஸ்ட்ரைக், கப்பல் கம்பெனி, தூத்துக்குடி+திருநெல்வேலி வட்டாரத்தில் அவர் இட்டதே சட்டம் என்ற நிலை, மக்கள் ஆதரவு, கலெக்டர் வின்ச், கொடூரமான ஜெயில் தண்டனை, ஜெயிலிருந்து திரும்பிய பிறகு பட்ட கஷ்டங்கள் என்று எழுதி இருக்கிறார்.

பிள்ளையை ஒழித்து விடவேண்டும் என்று ஆங்கில அரசு முனைந்தது தெரிந்த விஷயம். உதாரணமாக சுப்ரமணிய சிவாவுக்கு பத்து வருஷமோ என்னவோ சிறைத்தண்டனை. அவருக்கு உதவியதற்காக பிள்ளைக்கு இருபது வருஷம் சிறைத்தண்டனை. குற்றம் செய்தவனை விட உதவி செய்தவனுக்கு அதிக தண்டனை என்ற விசித்திரம் எல்லாம் நடந்தது. பிள்ளையின் சொத்து சுகம் எல்லாம் போனது. ஜெயிலிலிருந்து வந்ததும் அடுத்த 24 வருஷம் கஷ்ட ஜீவனம்தான். அரசியலில் தீவிரமாக ஈடுபடமுடியாத நிலை. மீண்டும் ஜெயிலுக்குப் போக வேண்டும் என்றால் நிச்சயமாக பயந்திருப்பார். காந்தி வந்து எல்லாரும் ஜெயிலுக்குப் போகலாம் என்றால் பிள்ளை என்ன சந்தோஷத்தில் குதித்திருப்பாரா? ம.பொ.சி. இதை காந்தியின் வழியை வ.உ.சி. நிராகரித்தார் என்று நாசூக்காக சொல்ல முயற்சிக்கிறார்.

ஜெயிலிலிருந்து திரும்பி வந்ததும் நெருங்கிய நண்பர்களாக இருந்த பிள்ளையும் பாரதியும் ஒருவரை ஒருவர் தொடர்பு கொள்ளவே இல்லையா? (தொடர்பு கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று வ.உ.சி.யே தகவல் தருகிறார்.) ஜெயிலில் தனக்கு பிள்ளை அல்லது பிராமண ஜாதியை சேர்ந்த ஒருவனே சமைக்க வேண்டும் என்று அவர் போராடியது உண்மையா? (ம.பொ.சி. அவர் ஜாதி வித்தியாசம் பார்ப்பதில்லை என்பதற்கு சில உதாரணங்கள் தருகிறார், ஆனால் இதுவும் உண்மையே.) ஈ.வே.ரா.வின் தி.க. இயக்கத்தை – குறிப்பாக பிராமண எதிர்ப்பு நிலையை – அவர் ஆதரித்தாரா? (ம.பொ.சி. இல்லை என்கிறார், ஆனால் சில சுயமரியாதை இயக்க மாநாடுகளில் கலந்து கொண்டிருக்கிறார்.) இதற்கெல்லாம் நீங்கள் இங்கே விடை பெற முடியாது.

சின்ன புத்தகம். ஆனால் முக்கியமான ஆவணம். ம.பொ.சி.யின் பக்தி வலிமையாக வெளிப்படுகிறது. கட்டாயமாக படியுங்கள் என்று சிபாரிசு செய்கிறேன்.

மயிலாப்பூர் பூங்கொடி பதிப்பகத்தில் கிடைக்கிறது. (இது கபாலீஸ்வரர் கோவில் அருகில் இருக்கிறது)

ஆதாரங்கள்: சின்ன அண்ணாமலையின் memoirs – சொன்னால் நம்பமாட்டீர்கள்!

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் non-fiction

தொடர்புடைய பதிவுகள்:
ம.பொ.சி. – ஒரு மதிப்பீடு
கப்பலோட்டிய தமிழன் திரைப்படம் – ஆர்வியின் விமர்சனம்

அ. மார்க்ஸ்

(மீள்பதிவு, முதல் பதிவு 2014-இல்)

அ. மார்க்ஸ் எல்லாம் எனக்கு வெறும் பேர்தான். அவரது சில புத்தகங்களை சமீபத்தில் படித்தேன். மார்க்ஸைப் பற்றிய என் எண்ணங்கள் எல்லாம் இந்தப் புத்தகங்கள் மூலம் உருவானவையே. மூன்று புத்தகங்கள் அவரை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளப் போதாமல் இருக்கலாம், ஆனால் அதற்கு மேல் படிக்க எனக்குப் பொறுமை இல்லை. அரசியல் சித்தாந்த விளக்கம் எல்லாம் படிக்க நிறையவே பொறுமை வேண்டும்.

அ. மார்க்ஸ் கம்யூனிச சார்புடைய பெரியாரிஸ்ட் என்று தெரிகிறது. கம்யூனிசம் வேலைக்காகாது என்று நினைப்பவர்களில் நானும் ஒருவன். ஈ.வெ.ரா. மீது எனக்கு கடுமையான விமர்சனங்கள் இருந்தாலும், திராவிட இயக்கமும், அவரது சித்தாந்தங்களும் தோல்வி அடைந்துவிட்டன என்று நினைத்தாலும் அவர் ஒரு காலகட்டத்தின் தேவை, தமிழகத்தில் ஜாதியின் தாக்கம் வட மாநிலங்களை விட குறைவாக இருக்க ஈ.வெ.ரா. ஒரு முக்கிய காரணம் என்றும் கருதுகிறேன். அதாவது எனக்கும் சில முன்முடிவுகள் இருக்கின்றன.

ஒவ்வொன்றுக்குப் பின்னாலும் ஒரு அரசியல் என்ற ஒரு புத்தகமே மார்க்ஸைப் புரிந்துக் கொள்ளப் போதும் என்று நினைக்கிறேன். இவை எல்லாம் 2004-2008 காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்ட கட்டுரைகள். மார்க்ஸ் இடதுசாரி பெரியாரிஸ்ட் சட்டகத்தின் மூலமே எந்தப் பிரச்சினையையும் அணுகினாலும், கம்யூனிச, திராவிடக் கட்சிகளையும் விமரிசிக்கிறார் – மென்மையான விமர்சனம்தான், ஆனால் அதையே நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒரு இடதுசாரி சார்புடையவர் லெனின், ஸ்டாலினின் தவறுகள் பற்றி வாயைத் திறந்திருப்பதே எனக்கு ஆச்சரியம்தான். மேற்கு வங்க கம்யூனிச அரசை நந்திகிராமம் பிரச்சினைக்காக கண்டிக்கிறார். அமெரிக்க எதிர்ப்பு எப்போதும் உள்ளாடுகிறது. கருணாநிதிக்கு மறைமுகமான ஆதரவு. (புத்தகம் வெளிவந்த பிறகு நிலை மாறி இருக்கலாம்.) ஜெயலலிதாவிடம் எத்தனையோ குறைகள் இருக்கின்றன, ஆனால் இவருக்குத் தெரியும் ஒரே குறை அவர் பிராமணர் என்பதுதான். அதை ஈ.வெ.ரா. மாதிரி நேரடியாக சொல்லவும் தைரியம் கிடையாது, நாமேதான் between the lines படித்துக் கொள்ள வேண்டும். சில பல இடங்களில் ஊரோடு ஒத்து ஊதாமல் சில கருத்துகளை முன்வைத்திருக்கிறார். (குஷ்புவின் safe sex கருத்துக்கு ஆதரவு, மும்பை நடன பார்களை மூடுவதற்கு எதிர்ப்பு இத்யாதி)

சில ஸ்டேட்மெண்டுகள் சிரிக்கவும் வைக்கின்றன – “திராவிட” என்று அடைமொழி வைத்துக் கொண்டதால் inclusive nationalism-த்தை திராவிடக் கட்சிகள் நடைமுறைப்படுத்துகின்றனவாம்! 2G, 3G என்று வந்தால்தான் inclusive nationalism எல்லாம் மேடைக்கு வருகிறது என்று எல்லாருக்கும் தெரிந்திருந்தும் இப்படி அடித்துவிடும் வாத்யாரே, நீ மேதை!

நான் புரிந்து கொண்ட நபிகள் மாதிரி ஒரு சப்பைக்கட்டை நான் பார்த்ததே இல்லை. முகமதின் சர்ச்சைக்குரிய செயல்கள் (மருமகள் உறவுள்ளவளை மணந்தது, சிறு குழந்தைகள் உட்பட்ட யூதர் குழுக்களை முழுமையாக வெட்டிச் சாய்த்தது…) எல்லாம் அவருக்கு வேறு வழியில்லாததால் செய்யப்பட்டவை என்று சுலபமாக முடித்துவிடுகிறார். என்னதான் நடந்திருந்தாலும் சால்ஜாப்பு சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்.பெரியாரிஸ்ட் எப்படி ஒரு மதத்தை தூக்கிப் பிடிக்கிறார் என்றே புரியவில்லை. ஆனால் ஈ.வெ.ரா.வே அப்படி இஸ்லாமை புகழ்ந்து பேசினார் என்று அவர் காட்டுகிற மேற்கோள்களைப் பார்த்தபோது புரிந்தது.

ஈழத்தமிழ் சமூக உறவுகளும் அரசியல் தீர்வும் ஓரளவு சமநிலையோடு எழுதப்பட்ட கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இன்றைய சூழ்நிலையில் ராஜபக்சேயின் ஒத்துழைப்பு இல்லாமல் முன்னேற்றமோ, தீர்வோ இல்லை என்பதை உணர்ந்திருக்கிறார். புலிகளின் ஃபாசிச அணுகுமுறையை சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

எதையும் சுயமாக சிந்தியுங்கள் என்று சொன்ன ஈ.வெ.ரா.வை கண்மூடித்தனமாக பின்பற்றுபவர்கள் அவரது raison d’etre-யே கேலிக்கூத்தாக்கிவிடுகிறார்கள். மார்க்ஸ் அப்படி முழுமையாக ஜோதியில் ஐக்கியமாகிவிடவில்லை. அதே நேரத்தில் ஈ.வெ.ரா. என்னதான் சொல்ல் வந்தார் என்பதையும் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார். அதுதான் அவரது முக்கியத்துவம் என்று நினைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் அபுனைவுகள்

நாடார்கள் பற்றி ஆய்வு

(மீள்பதிவு)

இன்று நாடார்கள் தமிழகத்தில் ஒரு பெரும் சக்தி. ஜாதி உணர்வை முன்னேற்ற சக்தியாக பயன்படுத்த முடியும் என்பதற்கு நாடார் ஜாதியினரைத்தான் ‘poster boys’ என்று சொல்ல வேண்டும். அவர்கள் ஜாதியால் ஒன்றுபடுவதற்கு குறுக்கே மதம் கூட நிற்பதில்லை. கிறிஸ்துவ நாடார் என்பது தமிழ்நாட்டு சூழலை அறியாதவர்களுக்கு oxymoron ஆக இருக்கலாம். ஆனால் தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை ‘கிறிஸ்துவ நாடார்’ என்பதில் நாடார் என்ற வார்த்தைக்குத்தான் முன்னுரிமை.

நாடார்களின் எழுச்சி பற்றிய இந்தப் புத்தகத்தை – ‘Nadars of Tamil Nadu‘ – ராபர்ட் எல். ஹார்ட்க்ரேவ் எழுதி இருக்கிறார். பெர்க்லி பல்கலைக்கழகம் பதித்திருக்கிறது. ஹார்ட்க்ரேவ் உண்மையான ஆய்வாளர். இந்தப் புத்தகத்தில் commentary என்பது கிடையாது. தான் படித்து, பேட்டி கண்டு, நேரில் சென்று அறிந்த உண்மைகளை மட்டுமே தொகுத்திருக்கிறார்.

நாடார்கள் 19-ஆம் நூற்றாண்டிலும் 20-ஆம் நூற்றாண்டிலும் ஒன்றாகத் திரண்டு ஒரு சக்தியாக உருவெடுத்த வரலாறு மிகவும் சுவாரசியமானது. இந்தப் புத்தகமோ ஆய்வுப் புத்தகம். வரலாற்று நிகழ்ச்சிகளைத் தொகுக்கும் புத்தகம். கொஞ்சம் dry ஆகத்தான் இருக்கிறது. இருந்தாலும் விவரிக்கப்படும் நிகழ்ச்சிகளின் சுவாரசியம் இதை என்னைப் பொறுத்த வரையில் unputdowanable புத்தகமாகத்தான் ஆக்குகிறது.

நாடார்கள் தென்கிழக்குத் தமிழகத்தில் – குறிப்பாக திருச்செந்தூர் பகுதிகளில் – பனைமரத்தை நம்பிய வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். அப்போது அவர்களை சாணார் என்றுதான் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள். அனேக கிராமங்கள் நாடார்/சாணார் மட்டுமே வசித்த கிராமங்களாகத்தான் இருந்திருக்கின்றன. ஐந்து குடும்பங்கள் – அதில் ஒன்று இன்றும் பிரபலமாக இருக்கும் ஆதித்தன் குடும்பம் – முக்கால்வாசி நிலத்தை வைத்திருந்திருக்கிறது. அவர்கள்தான் நாடான்கள் – நாடார்கள் அல்ல, நாடான்கள் என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். நாடார்/சாணார்களுக்குள் அவர்கள்தான் உயர்ந்த உள்ஜாதி. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தேங்கிக் கிடந்திருக்கிறார்கள்.

நாடார்/சாணார்கள் சூத்திரர்களுக்குக் கீழே ஆனால் தலித்களுக்கு மேலே உள்ள ஒரு ஜாதியினராக மதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். நாடார்களின் நிலை உயர்ந்த பின்னர் பிற்காலத்தில் தாங்கள் ஒரிஜினலாக க்ஷத்ரியர்கள்தான் என்று நிறுவ படாதபாடு பட்டிருக்கிறார்கள்.

மிஷனரிகளின் வரவுதான் நாடார்/சாணார் எழுச்சிக்கு உந்துவிசையாக இருந்திருக்கிறது. பல இடங்களில் முழு கிராமமே கிறிஸ்துவ மதத்துக்கு மாறி இருக்கிறது. எல்லாருமே கிறிஸ்துவர், ஆனால் எல்லாருமே ஒரே ஜாதி என்னும்போது பெரிதாக ஜாதி மத டென்ஷன்கள் உருவாகவில்லை. பெரிதாக எதிர்ப்பு இல்லை. கிறிஸ்துவ நாடார்கள் ஏறக்குறைய ஒரு உபஜாதியினராகத்தான் கருதப்பட்டிருக்கிறார்கள். திருமணங்கள் நடைபெற்றிருக்கின்றன. உயர்ந்த உள்ஜாதியினரான ஐந்து நாடான் குடும்பங்கள்தான் கொஞ்சம் எதிர்த்திருக்கின்றன. பின்னாளில் கால்ட்வெல் போன்றவர்கள் பெரிய தாக்கமாக இருந்திருக்கிறார்கள். (கால்ட்வெல்லின் ஆவண முயற்சிகளை மறுத்தும் புத்தகங்கள் வந்திருக்கின்றன)

கிறிஸ்துவ நாடார்கள் கிராமங்களுக்கு வெளியே செல்ல ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். பனை வெல்லத்தை வைத்து வியாபாரம் ஆரம்பித்திருக்கிறது. மெல்ல மெல்ல நிலை மாற ஆரம்பித்திருக்கிறது. வியாபாரம் வளர்ந்ததும் ஆறு ஊர்கள் – சிவகாசி, விருதுப்பட்டி, திருமங்கலம், சாத்தான்குடி, பாளையம்பேட்டை, அருப்புக்கோட்டை – நாடார்களின் மையங்களாக உருவாகி வந்திருக்கின்றன. உறவின்முறை என்ற அமைப்பு அவர்களை ஒன்றுபடுத்தி வைத்திருந்தது. நடுவில் மறவர்களோடு மட்டும் கொஞ்சம் தகராறு. மறவர்கள் சிவகாசி மீது 1899-இல் ஏறக்குறைய படையே எடுத்திருக்கிறார்கள். அதுவும் நாடார்கள் மறவனுக்குப் பிறந்திருந்தால் எப்போது வந்து தாக்குவாய் என்று சொல்லிவிட்டு தாக்கு, குறவனுக்குப் பிறந்திருந்தால் சொல்லாமல் தாக்கு என்று சவால் விட, இந்த தேதியில் இந்த நேரத்தில் வருவேன் என்று 5000 மறவர்கள் வந்திருக்கிறார்கள்.

நாடார் மஹாஜன சபை உருவாகி இருக்கிறது. மேலும் மேலும் பள்ளிகள் கட்டப்பட்டிருக்கின்றன. பொருளாதாரம் உயர்ந்தததும் தாங்களும் ‘உயர்ந்த ஜாதியினரே’ என்று நிறுவ முயற்சிகள். சாணார்கள் என்ற பெயரை ஒதுக்கி நாடார் என்ற பெயருக்கு மாறி இருக்கிறார்கள். கோவில் பிரவேசத்துக்கான முயற்சிகள். ஆனால் இவை எல்லாம் தாங்கள் இடைநிலை ஜாதியினர் என்று நிறுவத்தான், தங்களுக்குக் கீழே உள்ள தலித்களைப் பற்றி எல்லாம் கவலை இல்லை.

தோள்சீலைக் கலகம் பற்றியும் எழுதி இருக்கிறார். ஆனால் அது நாயர்-நாடார் தகராறு, தமிழக நாடார் பெண்கள் போலவே அன்றைய திருவாங்கூர் நாடார் பெண்களும் மார்புத்துணி அணிய ஆரம்பித்தார்களாம். அந்தத் துணி எந்த வடிவத்தில் இருக்க வேண்டும் என்பதில்தான் பிரச்சினை ஆரம்பித்திருக்கிறது.

சுயமரியாதை இயக்கம் நாடார்களை ஈர்த்திருக்கிறது. டபிள்யூ. பி. ஏ. சௌந்தரபாண்டியன் முக்கியத் தலைவர். ஆனால் காமராஜ் முதல்வர் ஆனதும் எல்லாம் நம்ம ஜாதிக்காரன் முதல்வர் என்ற பெருமையில் எல்லாம் அடித்துக் கொண்டு போய்விட்டது. இத்தனைக்கும் காமராஜ் தன் ஜாதிக்காரன் என்று ஒரு துரும்பைக் கூட அசைத்திருக்க மாட்டார்.

தி.மு.க.வும் அவர்களை ஈர்க்க ஆரம்பித்துவிட்டது என்று முடித்திருக்கிறார். புத்தகம் 1969-இல் எழுதப்பட்டது.

மிஷனரிகளையும் மத மாற்ற முயற்சிகளையும் எத்தனையோ விமர்சிக்கிறோம். ஆனால் நாடார்களைப் பொறுத்த வரையில் கிறிஸ்துவம்தான் அவர்கள் எழுச்சிக்கு உந்துவிசை. மதம் மாறினாலும் ஜாதி அவர்களது வேர்களை இன்னும் பத்திரமாகத்தான் வைத்திருக்கிறது.

படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன். புத்தகம் கிடைப்பது கஷ்டமாக இருக்கலாம். இந்தத் தளத்தில் பதிவு செய்தால் இரவலாக மின்பிரதி கிடைக்கிறது.

பின்குறிப்பு: இந்தப் பதிவுக்கு ஒரே ஒரு பின்னூட்டம் வந்தது. நாடார் மேட்ரிமனிக்கான விளம்பரம்!

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: அபுனைவுகள்

கம்பனின் ராமாயணம் அண்ணாதுரைக்கு காமாயணம்

(மீள்பதிவு)

அண்ணாவின் “கம்பரசம்” புத்தகத்துக்கு கொஞ்சம் notoriety உண்டு. “கெட்ட” புத்தகம் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அதனாலேயே அது கிடைக்குமா என்று பதின்ம வயதில் தேடி இருக்கிறேன். தி.மு.க./அண்ணா தி.மு.க. ஆட்சியில் இருந்த காலத்தில் கூட அது நூலகங்களில் கிடைக்கவில்லை. அப்புறம் கவிதை அலர்ஜி வேறு பெரிதாக டெவலப் ஆகிவிட்டதால் இதைத் தேடும் முயற்சியையே கைவிட்டுவிட்டேன்.

ஜடாயு சமீபத்தில் கம்பர் பாடல்களைப் பற்றி விளக்கினார். இன்னும் கற்பூர வாசனை தெரியவில்லை என்றாலும் வேறு எந்தக் கவிதையை படிக்கிறோமோ இல்லையோ கம்பர் பாட்டையாவது படித்துப் பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றி இருக்கிறது. அப்போது இந்தப் புத்தகம் தற்செயலாக கண்ணில் பட்டது.

ரொம்ப சிம்பிளாக சொல்ல வேண்டுமென்றால் அண்ணாவுக்கு முலை, அல்குல் என்பதெல்லாம் கெட்ட வார்த்தை. அப்படி ஏதாவது வந்திருக்கிறதா என்று கண்ணில் விளக்கெண்ணெய் விட்டுக் கொண்டு தேடி இருக்கிறார். கிடைத்தவைகளை வைத்துக் கொண்டு கம்பன் எழுதியது ராமாயணம் இல்லை காமாயணம் என்று டிபிகல் திராவிட எழுத்துப் பாணியில் நீட்டி முழக்கி எழுதி இருக்கிறார்.

ராமனுக்கு கல்யாணம், அல்லது பட்டாபிஷேகம் என்றால் பெண்களும் மது அருந்தி, மேலாடையைப் பணயம் வைத்து சூதாடி, காமத்தில் திளைக்கிறார்கள், பக்தி இலக்கியத்தில் இப்படி எல்லாம் எழுதலாமா என்று அங்கலாய்க்கிறார். விக்டோரியன் விழுமியங்கள்!

ஆனால் அவரையும் குறை சொல்வதற்கில்லை. அப்போது பரவலாக இருந்த விழுமியங்கள் அவைதான். அந்தக் காலத்தில் பிரபலமாக இருந்த திரு.வி.க., ராஜாஜி, கம்பன் அடிப்பொடி சா. கணேசன், டி.கே.சி. போன்றவர்கள் வேறு விதமாக நினைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

இன்று படிக்கும்போது இரண்டு இடங்கள்தான் கொஞ்சம் யோசிக்க வைக்கின்றன. ஒன்று

இயல்வுறு செயல்வி நாவாய் இரு கையும் எயினர் தூண்டத்
துயழ்வான துடுப்பு வீசித் துவலை கண் மகளிர் மென்றூ
கயல்வுறு பரவவ யல்குலொளி புறத்தளிப்ப வுள்ளத்
தயர்வுறு மதுகை மைந்தர்க்கயா உயிர்ப்பளித்ததம்மா!

ராமனை மீண்டும் நாட்டுக்குக் கூட்டி வர பரதன் தலைமையில் கூட்டம் கூட்டமாக ஜனம் போகிறது. எல்லாரும் பயங்கர துக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். கங்கையை படகில் கடக்கிறார்கள். அப்போது துடுப்புகள் தண்ணீரை வாரி அடித்து பெண்களின் ஆடை நனைந்து அல்குல் தெரிந்ததாம், அதைப் பார்த்து துக்கத்தில் ஆழ்ந்து கிடக்கும் ஆண்களுக்கு மறுபடியும் உயிர் வந்ததாம், உற்சாகம் பிறந்ததாம்! இந்த நேரத்திலும் அல்குல் சிந்தனைதானா, கம்பனுக்கு சான்ஸ் கிடைத்தால் இப்படித்தான், சீச்சீ என்கிறார் அண்ணா.

அந்தக் காலத்தில் இதற்கு கம்பனின் ரசிகர்கள் கொஞ்சம் சப்பைக்கட்டு கட்ட முயற்சித்திருக்கிறார்கள். முன்புறம் இல்லை, கம்பர் சொன்னது பின்புறம் தெரிவதைத்தான் என்றெல்லாம் “மழுப்பி” இருக்கிறார்கள். கம்பர் செக்ஸ் மேனியாக் என்று அண்ணாதுரை வாதிடுவதை முன்புறமா பின்புறமா என்று மயிர் பிளப்பது எப்படி மாற்றும் என்று எனக்குப் புரியவில்லை!

ஒரு ஜோக் உண்டு. மனைவி கணவனிடம் நான் நேற்றைக்குப் படித்தேன், ஆண்கள் ஒரு நாளில் எட்டு மணி நேரம் செக்ஸைப் பற்றித்தான் யோசிப்பார்களாமே, இது உண்மையா என்பாளாம். கணவன் மிச்ச நேரம் எல்லாம் எதைப் பற்றி யோசிப்பார்களாம் என்று கேட்பான். கம்பர் மனித இயல்பைத்தான் சொல்லி இருக்கிறார் என்றுதான் எனக்குத் தோன்றுகிறது.

ஆனால் கம்பனின் சிந்தனை இந்தப் பாடலில் எனக்குக் கொஞ்சமும் புரியவில்லை.

வாராழி கலசக் கொங்கை வஞ்சிபோல் மருங்குவாள்தான்
தாராழிக் கலைசார் அல்குல் தடங்கடற்கு உவமை தக்கோய்
பாராழி பிடரில் தாங்கும் பாந்தழும் பணி வென்றோங்கும்
ஓராளித் தேரும் கண்ட உனக்கு நான் உரைப்பதென்ன?

அனுமனுக்கு சீதையின் அங்க அடையாளத்தைச் சொல்லும் ராமன் கொங்கையையும் அல்குலையும் எதற்கு விவரிக்கிறான்? சரி கொங்கையையாவது ஒத்துக் கொள்ளலாம், அல்குல்? அனுமன் என்ன பார்க்கும் பெண்களின் ஆடையை விலக்கி அல்குலை வைத்தா அடையாளம் காணப் போகிறான்? என்ன நினைத்து இதை கம்பர் எழுதி இருப்பார்?

ஓய்வு பெற்ற தமிழ் பேராசிரியை எம்.ஏ. சுசீலா “இடை,அதற்குக் கீழ் மறைந்திருக்கும் பகுதிகள் என அனைத்தையும் ஒருசேர அந்தந்தப் பாடலின் இடம்-பொருள்-ஏவலுக்கேற்பப் பொருள் கொள்ளுமாறு அமைந்த பொதுச்சொல் அல்குல்” என்று விளக்கினார். இங்கே இடை என்று வைத்துக் கொண்டால் பொருத்தமாக இருக்கும்.

நல்ல புத்தகம் என்று சொல்லமாட்டேன். ஆனால் ஒரு காலகட்டத்தின் சிந்தனை முறையை நமக்குக் கொஞ்சம் புரிய வைக்கும் புத்தகம். படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:
மின்னூல்
அண்ணாதுரையின் படைப்புகள்
வேலைக்காரி நாடகம்

மலர்மன்னனின் “தி.மு.க. உருவானது ஏன்?“

உலகம் சுற்றிய தமிழன் – ஏ.கே. செட்டியார்

செட்டியார் பல ஊர் சுற்றியவர். ‘உலகம் சுற்றிய தமிழன்‘ என்று அவரை செல்லமாக அழைப்பார்கள். தனது அனுபவங்களை வெகு சுவாரசியமாக், இன்றும் படிக்கக் கூடிய விதத்தில் நிறைய எழுதி இருக்கிறார். எனக்கு மிகவும் பிடித்த புத்தகம் ‘உலகம் சுற்றும் தமிழன்‘. இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன் ஜப்பான், ஐரோப்பா, அமெரிக்கா, தென்னாப்பிரிக்கா, இந்தியாவில் பல இடங்கள் என்று சுற்றிய அனுபவங்களை இன்றும் படிக்கக் கூடிய முறையில் எழுதி இருக்கிறார்.

காந்தியைப் பற்றி ஒரு டாக்குமெண்டரி எடுத்திருக்கிறாராம், இப்போது கிடைக்கிறதா என்று தெரியவில்லை.

தமிழில் பிரயாணக் கட்டுரை என்ற sub-genre அவ்வளவு சுகப்படுவதில்லை. மணியனின் இதயம் பேசுகிறது நான் சிறுவனாக இருந்த காலத்தில் பிரபலமாக இருந்தது. ஆனால் அப்போதே போரடித்தது. பாஸ்கரத் தொண்டைமான், பரணீதரன் (மெரினா) தி.ஜா., தேவன் ஓரளவு பரவாயில்லை என்ற அளவில் எழுதி இருக்கிறார்கள். ஆனால் அனேகமாக ஷேத்ராடனம் போன அனுபவங்கள் போலத்தான் இருக்கும். இன்றைய காலகட்டத்தில் ஜெயமோகனின் அனுபவங்கள் படிக்கக் கூடியவையே. இவை எல்லாவற்றையும் விட செட்டியாரின் கட்டுரைகள் நன்றாக இருக்கின்றன என்று நான் கருதுகிறேன். இவரது தரத்தில் இருப்பதாக எனக்கு நினைவிருப்பது ஒரே புத்தகம்தான் – விட்டல்ராவின் தமிழகக் கோட்டைகளைப் பரிந்துரைக்கிறேன்.

கிடைத்த சில மின்புத்தகங்களை இணைத்திருக்கிறேன் – பிரயாணக் கட்டுரைகள், பிரயாண நினைவுகள். காப்பிரைட் பிரச்சினை வந்தால் எடுத்துவிடுவேன். பிரயாணக் கட்டுரைகளில் அவர் நேபாளம் போன அனுபவங்களை படிக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

ஐரோப்பா வழியாக, ஜப்பான் போன்றவை இன்றும் படிக்கக் கூடிய, சிறந்த புத்தகங்கள். படியுங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

குமரிமலர் என்ற பத்திரிகையை நடத்தி இருக்கிறார்.

சா. கந்தசாமி இவரது வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதி இருக்கிறார்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் அபுனைவுகள்

டி.கே. சண்முகத்தின் “எனது நாடக வாழ்க்கை”

(மீள்பதிவு, முதல் பதிவு நவம்பர் 2014-இல்)

முதல் பதிவு வசந்தபாலன் இயக்கி, ஜெயமோகன் வசனம் எழுதி, சித்தார்த், பிருத்விராஜ், வேதிகா, நாசர் நடித்த காவியத் தலைவன் திரைப்படம் வெளியான தருணத்தில் எழுதப்பட்டது. படம் ஓடவில்லை என்று நினைவு. திரைப்படத்தின் களன் 1940களின் நாடக உலகம்.

எனக்குத் தெரிந்த வரையில் அந்தச் சூழலைப் பற்றிய மிகச் சிறந்த புத்தகம் டி.கே. ஷண்முகம் எழுதிய “எனது நாடக வாழ்க்கை“தான். பழைய பதிவை இங்கே மீள்பதித்திருக்கிறேன். மின்னூலுக்கும் சுட்டி இருக்கிறது, படித்துப் பாருங்களேன்!

டி.கே. சண்முகம் யாரென்று தெரியாதவர்களுக்கு: தமிழ் நாடகத்தின் முக்கியமான ஆளுமைகளில் ஒருவர். அவர் நடித்த அவ்வையார் போன்ற நாடகங்கள் பெரும் வெற்றி பெற்றன. நாடக பாரம்பரியம் உள்ள குடும்பம். அப்பா, இரண்டு அண்ணன்கள், ஒரு தம்பி எல்லாருமே நாடக நடிகர்கள், பாடகர்கள், நிர்வாகிகள் இத்யாதிதான். சினிமாவிலும் இவரும் தம்பி டி.கே. பகவதியும் நடித்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக கப்பலோட்டிய தமிழன் திரைப்படத்தில் சுப்பிரமணிய சிவாவாக நடித்தார். எம்.எல்.சி.யாக இருந்திருக்கிறார். கமலஹாசன் இவரை கவுரவப்படுத்தத்தான் ஒரு திரைப்படத்துக்கு “அவ்வை ஷண்முகி” என்று பேர் வைத்தார். சென்னையில் ஒரு காலத்தில் லாயிட்ஸ் ரோட் என்று அழைக்கப்பட்ட சாலை இன்று அவ்வை சண்முகம் சாலை என்று அழைக்கப்படுகிறது.

எனது நாடக வாழ்க்கை சமீபத்தில் ஜெயமோகன் பரிந்துரைத்த தமிழ் தன் வரலாறுகளில் ஒன்று.

புத்தகம் ஒரு லூப் மாதிரி போகிறது. முதல் பக்கத்திலிருந்து கடைசி பக்கம் வரை

• சண்முகம் நடிக்கும் ஒரு நாடகக் குழு ஒரு ஊருக்குப் போகும்.
• நாடகத்துக்கு துட்டு வரும்/வராது.
• அடுத்த ஊர்

அவ்வளவுதான் புத்தகம். டி.கே.எஸ். மீண்டும் மீண்டும் இதையேதான் எழுதுகிறார்.

பிறகு எதற்காகப் படிக்க வேண்டும் என்கிறீர்களா? நிகழ்ச்சிகள் முக்கியமே இல்லை. அந்த நிகழ்ச்சிகள் வழியாக சித்தரிக்கப்படும் அன்றைய நாடகச் சூழல்; மற்றும் சில ஆளுமைகள் மட்டுமே புத்தகத்தில் முக்கியமானவை.

அன்றைய நாடகச் சூழல் இன்றைய சினிமா சூழலை ஓரளவு ஒத்திருக்கிறது. நாடகத்தை எழுதுபவர்கள், பாடி நடிக்கும் ஸ்டார்கள் ஆகியவர்களுக்குத் தேவை இருந்திருக்கிறது. நாடகம் தயாரிக்க, நாடகக் குழு நடத்த நிறைய முதலீடு தேவைப்பட்டிருக்கிறது. ரிஸ்க் அதிகம், ஆனால் நல்ல லாபம் வரலாம். நடிகர்களைச் சுற்றி கொஞ்சம் ஒளி வட்டம் இருந்திருக்கிறது. ஸ்டார்களை ஒரு சபையிலிருந்து இன்னொரு சபைக்குக் ஹைஜாக் செய்ய முயற்சிகள் எப்போதும் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. நிர்வாகிகள் நினைத்தால் ஏமாற்றலாம், ஏமாற்றுகிறார்கள். ஆசிரியர்/ஸ்டார்களின் ஈகோ எப்போதும் பிரச்சினை. (ஜே.ஆர். ரங்கராஜு ராயல்டி விஷயத்தில் பயங்கர கறாராக இருக்கிறார்) எவ்வளவு பெரிய ஸ்டாராக இருந்தாலும் திடீரென்று வசூல் ஆகாமல் போகலாம், சாப்பாட்டுக்கே திண்டாடலாம். புராணக் கதைகள், பாட்டுகளுக்குக்கு கொடுக்கப்பட்ட முக்கியத்துவம் குறைந்து கொண்டே போய் சமூக நாடகங்கள் முக்கியத்துவம் பெறுவது, சினிமா அலையில் நாடகம் அழியத் தொடங்குவது ஆகியவையும் சொல்லப்படுகின்றன. இந்த சூழலை genuine ஆக சித்தரித்திருக்கிறார். பழைய சினிமா ரசிகர்கள் பல நடிகர்களின் பேர்களை – எம்.கே. ராதா, ஃப்ரென்ட் ராமசாமி, புளிமூட்டை ராமசாமி, எம்.ஆர். சாமிநாதன், எம்.ஆர். ராதா, எஸ்.எஸ்.ஆர்., கே.ஆர். ராமசாமி, எஸ்.வி. சஹஸ்ரநாமம், பி.டி. சம்பந்தம் இத்யாதி – இங்கே recognize செய்யலாம். பொதுவாக எல்லாரும் சினிமாவுக்குப் போக முயற்சித்திருக்கிறார்கள்.

பல ஆளுமைகளைப் பற்றி பேசினாலும் தனியாக நிற்பது இரண்டு. ஒன்று சங்கரதாஸ் சுவாமிகள். சுவாமிகள் அபார திறமை உள்ளவர். அனேகமாக எல்லா நடிகர்களிடமும் அவரது தாக்கம் உண்டு. கடைசி காலத்தில் வாத நோயால் பாதிக்கப்பட்டு பேசக் கூட முடியாமல் கஷ்டப்பட்டிருக்கிறார். பாட்டும் வசனமும் எழுதுவதும் சொல்லித் தருவதுமே வாழ்க்கையாக இருந்தவர் பேச, எழுத முடியாமல் கடைசி நாட்களைக் கழித்தது சோகம்தான். இரண்டு என்.எஸ்.கிருஷ்ணன். என்.எஸ்.கே. எவ்வளவோ உயர்ந்த நிலைக்குப் போன பின்னும் இவர்கள் கம்பெனியைத்தான் தன கம்பெனியாக கருதி இருக்கிறார், கடைசி வரை நட்போடு இருந்திருக்கிறார். அவரது விசுவாசம் மிக அருமையாக வெளிப்பட்டிருக்கிறது.

இது முதல் பகுதியே. 1950-களின் முற்பாதி வரை cover செய்திருக்கிறார். அதற்கப்புறமும் இருபது வருஷம் இருந்திருக்கிறார். அந்தக் கால கட்டத்தைப் பற்றி இரண்டாம் பகுதி எழுதத் திட்டம் இருந்திருக்கிறது, அதைப் பற்றி பல இடங்களில் சொல்லவும் சொல்கிறார். ஆனால் எழுதுவதற்கு முன் இறந்துவிட்டார்.

புத்தகம் உடுமலை தளத்தில் கிடைக்கிறது. விலை 250 ரூபாய்.

இதைத் தவிரவும் நாடகக் கலை, நாடகச் சிந்தனைகள், சங்கரதாஸ் சுவாமிகளின் வாழ்க்கை வரலாறு ஆகிய புத்தகங்கள் கிடைக்கின்றன. விஷயங்கள் இவற்றில் ஓரளவு ரிபீட் ஆகின்றன. எல்லா புத்தகங்களும் தமிழ் Virtual பல்கலைகழகத்தில் (Tamil Virtual University) மின் புத்தகங்களாகக் கிடைக்கிறன.

படிக்கலாம் என்ற அளவில்தான் மதிப்பிடுவேன். Genuineness, ஒரு தொழில் சூழலின் சித்தரிப்பு இரண்டும்தான் இதன் பலம்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் நாடகங்கள்

டிங்கினானே – உ.வே.சா.வின் நினைவுகள்

(மீள்பதிப்பு)

உ.வே.சா. எழுதிய நான் கண்டதும் கேட்டதும் நூலிலிருந்து ஒரு excerpt:

மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளையிடம் உ.வே. சாமிநாதையர் மாணவராய்த் தங்கிப் பல நூல்களைப் பாடம் கேட்டு வந்தார். அப்பொழுது சவேரிநாத பிள்ளை என்ற கிறித்தவரும் உடனிருந்து பாடம் கேட்டு வந்தார்.

ஒரு நாள் பிற்பகலில் பிள்ளையவர்கள் சவேரிநாத பிள்ளையை ஒரு காரியமாக மாயவரத்தில் முனிசீப்பாக இருந்த வேதநாயகம் பிள்ளையிடம் அனுப்பினார்கள். அங்குச் சென்ற சவேரிநாத பிள்ளை இரவு 12 மணியாகியும் திரும்பி வரவில்லை. பிறகு 2 மணிக்கு வந்தார். வந்தவரை “ஏன் இவ்வளவு காலதாமதம்” என்று பிள்ளை வினவினார். அதற்குப் பின்வருமாறு சவேரிநாதர் பதில் கூறினார்:

நான் இரண்டு மணிக்கு வந்ததே பெரும் பிரயாசையாகி விட்டது. முனிசீப் வீட்டிற்கு வருகையில் இரவு 9 மணியாகிவிட்டது. அவர்களோடு பேச வேண்டிய காரியத்தைப் பேசிவிட்டுத் திரும்பும் போது இரவு மணி பதினொன்று. எங்கும் மையிருட்டாய் இருந்தது.

அங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சிறிது தூரம் வந்தேன், பெரிய மைதானத்துக்கு அருகில் வந்த போது திடீரென்று காலில் ஏதோ தட்டியது. கட்டையாக இருக்கலாமென்று எண்ணி நான் சிறிது ஒதுங்கி வர ஆரம்பித்தேன். அந்த இடத்திலும் என் காலில் ஒன்று இடித்தது. இருட்டு மிகுதியாய் இருந்ததால் எனக்குப் பயம் ஏற்பட்டது. மனத்தைத் திடப்படுத்திக் கொண்டு அந்த இடத்தை ஊன்றிக் கவனித்தேன்.

என்ன ஆச்சரியம்! அங்கே வழி நெடுக அநேக ஜனங்கள் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் சிறிதேனும் சத்தம் செய்யவில்லை. மெல்லக் குனிந்து ஒருவரைத் தடவித் தொட்டுப் பார்த்து வழிவிட வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டேன். அதற்குள், மற்றொருவர் எழுந்து என் காதில், ‘முட்டாளே, பேசாதே! பாரதக்கதை நடக்குது’ என்று சொல்லிவிட்டு என் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கீழே உட்கார வைத்துவிட்டார். நாம் நினைத்தபடி அவ்வளவு அபாயம் இல்லை என்று எனக்கு ஆறுதல் உண்டாயிற்று. பெருமூச்சு விட்டேன். எங்கே பாரதம் நடக்கிறது என்று கவனித்தேன்.

ஏதோ பாட்டுப் போன்ற ஒரு தொனி காதில் விழுந்தது. அதனொடு இடையிடையே ஆமாமா! என்ற சத்தமும், உடுக்கையொலியும் பம்பையின் முழக்கமும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாய்க் கேட்டன. என்ன கூறப்படுகின்றன என்று காதை நிமிர்த்திக் கொண்டு கேட்டேன்.

‘பீமசேன மவராசா, மவராசா, மவராசா!’ என்றார் முதல்வர். ‘ஆமாமா!’ என்றார் பின்பாட்டுக்காரர். ‘மரத்தேப்பூ’, ‘மரத்தேப்பூ’ என்று உற்சாகத்தோடு கைகளைக் கீழும் மேலும் அசைத்துக்கொண்டு கர்ச்சனை செய்தார் பிரசங்கியார். பின்பாட்டுக்காரர் ‘ஆமாமா’ என்று மூன்று முறை முழங்கினார். அப்பால் உடுக்கையின் ஓசையும் பம்பையின் முழக்கமும் எழுந்தன. இப்படிச் சில நிமிஷம் முழங்கியபின் உடுக்கைக்காரர்,

‘டிங்கினானே, டிங்கினானே, டிங்கினானே’ என்று சொல்லி ஆலாபனம் செய்யத் தொடங்கிவிட்டார். ஜனங்கள் எல்லாரும் சந்தோஷ ஆரவாரம் செய்தனர். அவ்வளவு பெரிய கூட்டத்தில் நான் மட்டும் அந்த ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கக் கொடுத்து வைக்கவில்லை. மேடையில் நடந்த கதை ‘பாரதம்’ என்பதை பீமசேன மவராசா என்ற சத்தத்தால் அறிந்தேன். அதற்கு மேல் நான் கேட்ட முழக்கங்களின் பொருள் எனக்கு விளங்கவில்லை.

வரும்பொழுது ஒருவரோடு ஒருவர் பேசி வருகையில் பிரசங்கியார் சொன்ன வாக்கியம் ஒரு யானையை அடிப்பதற்குப் பீமசேனன் மரத்தைப் பிடுங்கினான் என்பதென்று தெரிய வந்தது. இந்த ‘டிங்கினானே’ வரலாற்றைப் பிள்ளையவர்கள் அங்கே வருபவர்களுக்கெல்லாம் சவேரிநாத பிள்ளையைக் கொண்டு சொல்லிக் காட்டி வந்தார்கள்.

நான் கண்டதும் கேட்டதும் பல நிகழ்ச்சிகளின் தொகுப்பு. டிங்கினானே-தான் இவற்றுள் மிகவும் சுவாரசியமானது என்று கருதுகிறேன். இதைத் தவிர உ.வே.சா.வுக்கு மணிமேகலை பிரதி தந்துதவிய அழகிய சிற்றம்பலக் கவிராயரின் முன்னோருக்கு மிதிலைப்பட்டி என்ற கிராமத்தையே மானியமாகத் தந்த வெங்களப்ப நாயக்கரின் வாரிசு ஒருவரே அவருக்கு வண்டி ஓட்டி வந்ததும் கவிராயரின் வரலாறு தெரிந்ததும் என் முன்னோர் கொடுத்த தானத்திலிருந்து நான் கூலி வாங்க மாட்டேன் என்று சொல்லி சென்றுவிட்ட நிகழ்ச்சியையும் குறிப்பிட வேண்டும்.

இதே பாணியில் – தான் கண்ட, கேட்ட நிகழ்ச்சிகள், பாரம்பரியக் கதைகள் – என்று பலவற்றை நினைவு மஞ்சரி என்று எழுதி இருக்கிறார். சீவக சிந்தாமணியில் ஒரு வரிக்கு (கள்ளராற் புலியை வேறு காணிய காவல் மன்னன்) அர்த்தம் தெரியாமல் தவித்ததும், அதே வரியை (கள்ளா, வா புலியைக் குத்து!) பழமொழியாக ஒரு கிழவர் சொல்லும்போது அவரைக் கேட்டு அது என்ன என்று புரிந்து கொண்டதும் குறிப்பிட வேண்டியது. அவருடைய தேடல் முழுமையாக வெளிப்படும் நிகழ்ச்சி.

உ.வே.சா. பரம வைதிகர் என்பது தெரிந்ததே. ஆனால் அவர் குறிப்பிடும், பழகிய அறிஞர்கள் பல ஜாதியினர். (ஜாதிப் பெயரை தவிர்க்கும் வழக்கம் அவர் காலத்தில் இல்லை, அதனால் தெளிவாகத் தெரிகிறது). அவரது ஆசான் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை. அவருடைய சக மாணவர்கள் சவேரிநாதப் பிள்ளை, தியாகராஜச் செட்டியார் என்று பலர். பூண்டி அரங்கநாத முதலியார், மழவை மகாலிங்கையர், சாமிக்கண்ணு பிள்ளை (பிரசிடென்சி கல்லூரி லத்தீன் பேராசிரியராம்!), தொழுவூர் வேலாயுத முதலியார் என்று பல பேர்கள் போகிற போக்கில் குறிப்பிடப்படுகின்றன. வ.உ.சி. சிறையில் இருக்கும்போது இவருக்கு கடிதம் எழுதி திருக்குறள் பற்றி சந்தேகம் கேட்டிருக்கிறார். இந்தப் புத்தகங்களில் பேர் வரவில்லை என்றாலும் சி.வை. தாமோதரம் பிள்ளைக்கும் இவருக்கும் ஆரோக்கியமான போட்டி இருந்தது என்பார்கள். மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளையிடம் உ.வே.சா.வுக்கு இருந்த பக்தி உலகறிந்தது. தியாகராச செட்டியாரிடம் நட்பும் மரியாதையும் நிறைய இருந்தது. உ.வே.சா.வை பதிப்புப் பணிக்கு திருப்பியவர் சேலம் ராமசாமி முதலியார்.

உ.வே.சா. தனது ஆசான் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளையின் வரலாற்றையும் எழுதி இருக்கிறார். அது அத்தனை சுவாரசியமாக இல்லைதான், ஆனால் அது முக்கியமான ஆவணம். அன்றையத் தமிழ் புலவர்களின் வாழ்க்கை நிலையை சிறப்பாகக் காட்டுகிறது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் தலை சிறந்த புலவர் என்று பிள்ளை அவர்களைத்தான் சொல்ல வேண்டும். ஆனால் லௌகீக வாழ்க்கையின் சிரமங்கள் அவருக்கும் இருந்திருக்கிறது. கந்தசஷ்டி கவசம் எழுதிய தேவராய ஸ்வாமிகள் கூட பிள்ளை அவர்களின் மாணவர்தான். தேவராய ஸ்வாமிகள் பெரும் செல்வந்தர் போலிருக்கிறது. அன்று அவரை பெங்களூருக்கு அழைத்துச் சென்று பல மாதங்கள் உபசரித்து தமிழ் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறார். பிள்ளையை ஊருக்கு அனுப்பும்போது அவருக்கு ஐயாயிரம் ரூபாய் தட்சிணையாகத் தந்திருக்கிறார்! அன்றைய 5000 ரூபாய் இன்றைக்கு 5 கோடி பெறும் என்று நினைக்கிறேன்!

உ.வே.சா. அன்றைய் சங்கீத வித்வான்களின் வரலாற்றையும் எழுதி இருக்கிறார் – நந்தனார் சரித்திரம் எழுதிய கோபலகிருஷ்ண பாரதியார், கனம் கிருஷ்ணையர், மஹா வைத்யநாதையர் – இன்று இவற்றுக்கு ஆவண முக்கியத்துவம் தவிர வேறு எதுவுமில்லை.

உ.வே.சா.வின் சுயசரிதத்தையும் எப்போதோ படித்திருக்கிறேன். சுவாரசியமான, முக்கியமான ஆவணம். அவர் கண்ட, கேட்ட சம்பவங்களை எல்லாம் புதியதும் பழையதும் என்றும் தொகுத்திருக்கிறார்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் அபுனைவுகள்

தி.மு.க.வின் இரண்டாவது ஆண்டு மலர்

இணையத்தில் கிடைத்ததை இணைத்திருக்கிறேன்.

தி.மு.க. 1949-ஆம் ஆண்டு தோன்றியது என்று நினைவு. அப்படி என்றால் இந்த மலர் 1951-52 வாக்கில் வெளிவந்திருக்க வேண்டும். தலையங்கம் இப்படி ஆரம்பிக்கிறது.

ஆண்டுகள் இரண்டு உருண்டு ஓடி மறைந்துவிட்டன. கிடந்து, தவழ்ந்து, எழுந்து, தளர்நடை நடந்து, இட்டுந் தொட்டும், உழந்தும் பிசைந்தும் மகிழும் குழவி போல, தி.மு.க. திராவிடத்தின் மடி மீதும் தோள் மீதும் விளையாடுகிறது

ஆரம்பிக்கப்பட்ட காலத்தில் கழகத்தின் செயல்கள் மூலம் தமிழகத்தை – இல்லை இல்லை திராவிடத்தை – உய்த்துவிட்டுத்தான் மறுவேலை என்று பலரும் உண்மையிலேயே நினைத்திருப்பார்கள் என்றுதான் தோன்றுகிறது.

48 பக்கம். விலை எட்டணா. தம்பிடி, அணா என்றெல்லாம் கேள்விப்பட்டிருக்க முடியாத இன்றைய தலைமுறைக்காக – இன்றைய கணக்கில் ஐம்பது காசு. முதல் பக்கத்தில் மெடல் மாதிரி இருக்கிறது, அதில் தமிழகம், கேரளா, கர்நாடகம், ஆந்திரா உள்ளிட்ட திராவிட நாட்டின் வரைபடம் இருக்கிறது. படத்தைப் பார்த்தால் ஒரிஸ்ஸா வரைக்கும் கூட போகும் போலிருக்கிறது.

இரண்டாவது பக்கத்தில் ‘மணமகள்‘ திரைப்பட விளம்பரம். என்.எஸ். கிருஷ்ணன் விளம்பரம் மூலமாக பணம் கொடுத்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். என்எஸ்கே பெயரை விட கொட்டை எழுத்தில் ‘திரைக்கதை வசனம் மு. கருணாநிதி‘ என்று போட்டிருக்கிறது. பின் அட்டையில் ‘சொர்க்கவாசல்‘ திரைப்பட விளம்பரம். அதில் ‘கதை வசனம் அண்ணாதுரை‘ என்று இருக்கிறது, ஆனால் கொட்டை எழுத்தில் இல்லை. கருணாநிதி அப்போதே தான் தனியாகத் தெரிய வேண்டும் என்று ஆரம்பித்துவிட்டார் போல.

அண்ணாதுரையே ஒரு நாடகம் எழுதி இருக்கிறார் – ‘நன்கொடை’.

இதைத் தவிர வாணிதாசன் ஒரு கவிதை, கா. அப்பாத்துரை ஒரு கட்டுரை, ‘நாவலர்’ நெடுஞ்செழியன் ஒரு கட்டுரை. எதுவும் படிக்க லாயக்கில்லை.

இதைத் தவிர இரண்டு சிறுகதைகள். ஒன்றில் பிராமண வெறுப்பு வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. (‘உன் இனத்திலே உன்னைப் போன்ற நல்லவர்கள் பிறப்பது அபூர்வமே’, இனத்திற்கேற்ற குணம் அவனிடத்திலே பரிபூரணமாகவே இருந்தது, ஆரியப் பதஞ்சலி செய்யும் சதிகளும் கொலைகளும் இத்யாதி)

மேலும் ஒரு நாடகம். யார் எழுதியது என்ற விவரம் இல்லை.

தனித்துத் தெரிவது அன்றைய தி.மு.க.வின் செயலூக்கம்தான். விடாமல் ஏதாவது செய்து கொண்டே இருந்திருக்கிறார்கள். கூட்டம், நாடகம், கறுப்புக் கொடி, வழக்கு ஏதாவது ஒன்று நடந்து கொண்டே இருக்கிறது. அன்று பெரிய நிதி வசதி எல்லாம் இருந்திருக்காது. ஆனால் விடாமல் தங்கள் குரல் மக்களிடையே கேட்டே ஆக வேண்டும் என்று முயன்று கொண்டே இருந்திருக்கிறார்கள். அறிக்கையாவது விட்டிருக்கிறார்கள். காலெண்டர் என்ற தலைப்பில் அத்தனையையும் பட்டியலும் போட்டிருக்கிறார்கள்.

ஆவண முக்கியத்துவம் உள்ள மலர். இணைத்திருக்கிறேன். படித்துப் பார்க்காவிட்டாலும் புரட்டியாவது பாருங்கள் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தமிழ் அபுனைவுகள்

கல்கியின் நகைச்சுவை கட்டுரைகள் – “ஏட்டிக்கு போட்டி”

(மீள்பதிப்பு)

நீங்கள் ஒரு முப்பது வருஷத்துக்கு முன் ப்ளஸ் டூ, கலைக் கல்லூரிகளில் படித்தவரா? ஜெரோம் கே ஜெரோம், ஈ.வி. லூகாஸ், ஸ்டீஃபன் லீகாக் போன்றவர்களின் எழுத்துகளை அப்போது பாடமாக படித்திருக்கலாம். சில சமயங்களில் புன்னகை செய்யலாம். டைம் பாஸ் எழுத்துதான், ஆனால் லீகாக்கின் சில கட்டுரைகள் இலக்கியத்துக்கு அருகிலாவது வரும். ஜெரோமின் Three Men in a Boat ஒரு க்ளாசிக் என்று கருதப்படுகிறது.

கல்கி, தேவன், எஸ்.வி.வி., நாடோடி, துமிலன், சாவி மாதிரி சிலர் அந்த மாதிரி எழுத முயற்சித்திருக்கிறார்கள். என் கண்களில் வெற்றி பெற்றவர்கள் கல்கியும், எஸ்விவியும், தேவனும் மட்டுமே.

ஏட்டிக்குப் போட்டி அவர் விகடனில் எழுதிய கட்டுரைகளின் தொகுப்பு என்று நினைக்கிறேன். அவரது எல்லா படைப்புகளிலும் இழையோடும் மெல்லிய நகைச்சுவை இங்கு நன்றாகவே வெளிப்படுகிறது. அதுவும் “பூரி யாத்திரை” என்ற கட்டுரையில் பூரியின் பண்டா ஒருவர் இவர் கோஷ்டியிடம் பணம் வாங்க படாத பாடு படுகிறார். என்னவெல்லாமோ சொல்லிப் பார்க்கிறார். இவர்கள் கோஷ்டியில் இருக்கும் பந்துலு லேது லேது என்றே சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார். பண்டா கடைசியில் ஒரு புரோ நோட்டில் கையெழுத்து போட்டு கொடுக்க சொல்கிறார். யாருக்கு புரோ நோட்டு? பூரி ஜகன்னாதருக்கு! கையில் பணம் இல்லை என்றால் பரவாயில்லை, ஊருக்கு போய் இருபது ரூபாய் அனுப்புகிறேன் என்று பூரி ஜகன்னாதரிடம் கடன் சொல்லு என்கிறார் பண்டா. பார்த்தார் பந்துலு. பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு ராவை முன்னால் தள்ளி இவரிடம் பணம் திருட்டு போய்விட்டது, நீங்கள் ரயில் செலவுக்கு உதவமுடியுமா என்று பண்டாவை பணம் கேட்கிறார்! பண்டா பிடித்தார் ஓட்டம்!

வாழ்க்கையின் அபத்தங்கள் அவருக்கு கண்ணில் நன்றாக படுகிறது – கண்ணகி நாடகத்தில் அங்க தேச பந்து சித்தரஞ்சன் தாஸ் இறந்து போனதைப் பற்றி கோவலன் பாட வேண்டி இருக்கிறது!

சமயத்தில் கல்கி ஜெரோம் கே. ஜெரோம் போன்றவர்களை காப்பியே அடிப்பார் என்று டோண்டு ராகவன் எழுதுகிறார். இந்த தொகுப்பில் அவர் சொன்ன கட்டுரையைத் தவிர வேறு ஏதாவது காப்பி கீப்பி உண்டா தெரியாது.

இன்றே படிக்க முடிகிறது என்றால் கட்டுரைகள் வந்த 1930-களில் இவை பெருவெற்றி பெற்றிருக்கும். பூரி யாத்திரை கட்டுரையை இணைத்திருக்கிறேன். பத்து பக்கம்தான். முழு புத்தகத்தையும் இங்கே தரவிறக்கிக் கொள்ளலாம். (ஒரத்தநாடு கார்த்திக்குக்கு நன்றி!) கல்கியின் படைப்புகள் நாட்டுடமை ஆக்கப்பட்டிருப்பதால் எந்த விதமான சட்டப் பிரச்சினையும் இல்லை. கட்டாயம் படியுங்கள்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: கல்கி பக்கம்

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:

கல்கி – ஒரு மதிப்பீடு

கல்கி காப்பி அடித்தது

வ.உ.சி., திரு.வி.க., ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரியார், பங்காரு அடிகள்… – அ.ச. ஞானசம்பந்தன் கண்ட பெரியவர்கள்

(மீள்பதிப்பு) – சமீபத்தில் இந்தப் புத்தகத்தை மீண்டும் புரட்டிப் பார்த்தேன், அதனால் மீள்பதித்திருக்கிறேன்.

இந்தப் புத்தகத்தைப் படிப்பதற்கு முன்னால் நான் அ.ச.ஞா. என்ற பேரை மட்டுமே கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். யார், எவர் என்று எந்த விவரமும் தெரியாது. ஏதோ கல்லூரிப் பேராசிரியராக இருக்கலாம், அவ்வப்போது காப்பியம், தேவாரம், திருவாசகம், கம்பன் என்று சொற்பொழிவு செய்வாராக்கும் என்று யூகித்திருப்பேன்.

இந்தப் புத்தகத்தைப் படிப்பதற்கும் காரணம் இதில் வ.உ.சி., திரு.வி.க. என்றெல்லாம் இருந்த பேர்கள்தான். என்னை fascinate செய்யும் தலைவர்கள் லிஸ்டில் இவர்கள் இருவரும் உண்டு. சரி என்னதான் எழுதி இருக்கிறார் என்று பார்க்கலாம் என்றுதான் ஆரம்பித்தேன்.

அ.ச.ஞா.வுக்கு கம்பன் – ஒரு புதிய பார்வை என்ற புத்தகத்துக்காக 1985-இல் சாஹித்ய அகாடமி விருது கிடைத்திருக்கிறது. நிறைவாழ்வு வாழ்ந்திருக்கிறார். 1916-இல் பிறந்தவர் 85 வயதில் 2002-இல் இறந்திருக்கிறார். பச்சையப்பன் கல்லூரி பேராசிரியர், வானொலியில் பதவி, தமிழ்த்துறையில் பதவி வகித்திருக்கிறார்.

அ.ச.ஞா.வின் அப்பா சரவண முதலியார் சைவப் பாரம்பரியத்தில் வந்த தமிழறிஞர். சின்ன வயதிலேயே அ.ச.ஞா.வும் மேடைகளில் பேச ஆரம்பித்துவிட்டார். அப்படித்தான் சிறுவனாக இருந்தபோது சொற்பொழிவாற்ற ஏதோ ஒரு ஊருக்குப் போன வேளையில் வ.உ.சி. வீட்டில்தான் தங்கி இருக்கிறார். அப்போது வ.உ.சி. பொருளாதார ரீதியாக நொடிந்து போயிருந்திருக்கிறார், ஆனால் சமூகத்தில் மிகவும் மதிப்பிற்குரியவராகத்தான் இருந்தாராம்.

பிறகு அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தில் இயற்பியல் படிக்கப் போயிருக்கிறார். சோமசுந்தர பாரதியார் சரவண முதலியார் பையனே தமிழ் படிக்கவில்லை என்றால் எப்படி என்று இவரைக் கட்டாயப்படுத்தி தமிழில் சேர்த்திருக்கிறார். இவர் வெறும் மாணவர் – ஆனால் கண்டிஷன் போட்டிருக்கிறார். ரா. ராகவையங்கார் பாடம் நடத்தினால் நான் தமிழில் சேர்கிறேன் என்று. அவரும் ஒத்துக் கொண்டு பாடம் எடுத்திருக்கிறார்! சரவண முதலியாரின் கீர்த்தி அப்படி! துணைவேந்தராக இருந்த வி.எஸ். ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரியார் இவருக்கு முழு சப்போர்ட். சாஸ்திரியார் இவருக்கு சமயத்தில் ஃபீஸ் கட்டி இருக்கிறார்.

வேற்று ஜாதிப் பெண்ணைக் காதலித்து, அப்பாவை எதிர்த்து (சாஸ்திரியாரின் ஆதரவில்) திருமணம். பிறகு திரு.வி.க.வுடன் நெருக்கம். பிள்ளைகள் இல்லாத திரு.வி.க. விருப்பப்படியே இவரும் மு.வ.வும் சேர்ந்துதான் கொள்ளியே போட்டிருக்கிறார்கள். தெ.பொ. மீனாட்சிசுந்தரம்தான் தமிழைப் பொறுத்த வரையில் தனக்கு குருநாதர் என்கிறார். பச்சையப்பா கல்லூரியில் பேராசிரியர், பிறகு வானொலி, பிறகு தமிழ்த்துறை என்று பதவிகள். சொற்பொழிவு, இலக்கிய விமர்சனம், சைவம் (வைணவமும் விலக்கு இல்லை) இவைதான் முக்கியமாக இருந்திருக்கிறது. மேல்மருவத்தூர் பங்காரு அடிகளுடன் நெருக்கம் இருந்திருக்கிறது.

சில பல அதிசயங்களை விவரித்திருக்கிறார். அதுவும் ஒரு இலங்கைச் சாமியார் இரண்டு இடங்களில் இருந்ததை தானே பார்த்ததாக எல்லாம் சொல்கிறார். நம்ப முடியாத சம்பவங்கள்தான், ஆனால் அவரது எழுத்து முறை இப்படியும் நடந்திருக்குமோ என்று யோசிக்க வைக்கிறது.

என்னை மிகவும் கவர்ந்த பகுதி அவரது அண்ணாமலைப் பல்கலைகழக வாழ்க்கைதான். உண்மையிலேயே நல்ல மாணவன், புத்திசாலியான மாணவன் வேண்டுமென்று பெரிய பெரிய மனிதர்கள் எல்லாம் அலைந்திருக்கிறார்கள். இளைஞர்களுக்கே உரிய வேகத்தோடு பரிமேலழகர் கண்றாவியாக உரை எழுதி இருக்கிறார் என்று ராகவையங்கார் முதன்முதலாக எடுத்த தமிழ் வகுப்பில் இவர் நீட்டி முழக்கி பேசி இருக்கிறார். ஐயங்காருக்கோ பரிமேலழகர் மேல் அபார மரியாதை. ஆனால் இவர் இப்படி எடுத்தெறிந்து பேசுவதைக் கேட்டு, புத்திசாலிப் பையன்தான், நான் பாடம் எடுக்க சம்மதிக்கிறேன் என்று சொல்லி இருக்கிறார். மாணவர் சபையின் தலைவராக இருந்தபோது துணைவேந்தர் சாஸ்திரியார் பார்வையாளர் வரிசையில் உட்கார்ந்துகொண்டு மற்ற மாணவர்களை அப்படி கேள் இப்படி கேள் என்று சொல்லிக் கொடுத்து குறும்பு செய்வாராம். ஒரு முறை இங்கே இரண்டு மின்விசிறி சுழலவில்லையே, தலைவர் கவனிக்க வேண்டாமா என்று ஒரு மாணவனைத் தூண்டிவிட்டு கேள்வி கேட்க செய்தாராம். அ.ச.ஞா.வின் பதில் – “இந்த அற்ப வேலைகளை கவனிப்பது இந்த மாபெரும் மன்றத் தலைவரின் பணியன்று. இதற்கெனவே பெருந்தொகையைச் சம்பளமாகக் கொடுத்து, துணைவேந்தர் என்ற பெயரையும் கொடுத்து ஒருவரை நியமித்துள்ளார்கள். அவருக்குத் தகவல் அனுப்பி இவற்றை கவனிக்குமாறு செய்கிறேன்.” இந்த நக்கல் பேச்சைக் கேட்டு எல்லாரையும் விட விழுந்து விழுந்து சிரித்தது சாஸ்திரியார்தானாம்.

அ.ச.ஞா.வின் வார்த்தைகளிலேயே ராகவையங்கார், சாஸ்திரியார் இருவரோடும் ஒரு நாள்: (சுவாமிகள் என்று அவர் குறிப்பிடுவது ராகவையங்காரை)

தினந்தோறும் மாலை நான்கரை மணிக்குத் தன் தடிக் கம்பை ஊன்றிக் கொண்டு சுவாமிகள் வருவதை, அந்தக் கைத்தடி சிமெண்டுத் தரையில் பட்டு டொக் டொக் என்று ஒலி எழுப்புவதை வைத்தே அறியமுடியும். ஒரு நாள் நான்கரை மணியாகியும் சுவாமிகள் வரவில்லை. அவர் காலம் தாழ்த்தி வரக் கூடும் என்று நினைத்த நான் ஆசிரியருக்குரிய நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டு பெருங்குரலில் “சின்னக் கவலைகள் தின்னத் தகாதென்று நின்னைச் சரணடைந்தேன்” என்ற பாட்டைப் பாடிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று சுவாமிகள் வகுப்பினுள் நுழைந்துவிட்டார். டொக் டொக் சத்தம் கேட்காததால் ஏமாந்துவிட்டோம். காரணத்தைப் பின்னர் அறிந்தோம். அவர் பயன்படுத்தும் கைத்தடியின் அடியில் ரப்பர் வைத்துக் கட்டிவிட்டதால் சத்தம் எழவில்லை. அவரைக் கண்டவுடன் பதைபதைப்புடன் எழுந்து பயபக்தியுடன் நின்று கொண்டிருந்தோம். என் குரலை நன்கு அறிந்திருந்த சுவாமிகள் “முதலியார் மகனே! யார் பாட்டுடா அது?” என்று கேட்டார். அது பாரதியாருடைய பாடல் என்று விடையிறுத்தேன். சுவாமிகள் “ஏண்டா! அரசாங்கத்துக்கு விரோதமா நாட்டுப் பாடல்கள்தான் பாடியிருக்கிறான் பாரதின்னு நினைச்சேன், இப்படிக் கூடப் பாடியிருக்கிறானா? இன்னும் சில பாடல்களைச் சொல்லு” என்றார். நான் மேலும் பாடிக் கொண்டிருந்தேன். “என்று தணியும் இந்த சுதந்திர தாகம்” என்று தொடங்கும் பாடலில் வரும்

“பஞ்சமும் நோயும் நின் மெய்யடியார்க்கோ?
பாரினில் மேன்மைகள் வேறினி யார்க்கோ?
தஞ்ச மடைந்தபின் கைவிடலாமோ?
தாயும் தன் குழந்தையைத் தள்ளிடப் போமோ?”

என்ற பகுதியைப் பாடும்போது கண்ணீர் வடிக்கத் தொடங்கிய சுவாமிகள், கண்ணீரும் கம்பலையுமாகவே கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். பாட்டை நிறுத்தியவுடன் “அடேய்! நம்மாழ்வார் பாட்டு தெரியுமா உனக்கு!

“நண்ணாதார் முறுவலிப்ப நள்ளூற்றார் கரைந்து ஏங்க
எண்ணாராத் துயர் விளைக்கும் இவையன்ன உலகியற்கை” (2502)

என்ற பாடல்தான் ‘பஞ்சமும் நோயும்’ என்ற சொற்களில் வெளிப்படுகிறது” என்றார்.

“காக்கைச் சிறகினிலே நந்தலாலா – நின்றன்
கரியநிறம் தோன்றுதடா நந்தலாலா
தீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா – நின்னைத்
தீண்டும் இன்பம் தோன்றுதடா நந்தலாலா”

என்ற பகுதியைப் பாடியவுடன், “இதே கருத்தை நம்மாழ்வார் ஒரு பாடலில் பாடியுள்ளார்” என்று கூறிவிட்டு அந்த அடிகளையும் எடுத்துச் சொன்னார். அவை:

“மண்ணையிருந்து துழாவி வாமனன் மண்ணிது என்னும்
விண்ணைத் தொழுதவன் மேவு வைகுந்த மென்றுகை காட்டும் – (நம். 2447)

“அறியும் செந்தீயைத் தழுவி அச்சுதன் என்னும் மெய் வேவாள்” – (நம் 2449)

சைவக் குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்த எனக்கு நம்மாழ்வரைப் பற்றியோ அவர்கள் பாடல்கள் பற்றியோ ஒன்றும் தெரியாது.

அதன் பின்னர் அன்றிரவு துணை வேந்தரின் கார் மாணவர் விடுதிக்கு வந்து அ.ச.ஞா.வை அழைப்பதாகக் கூறி கார் டிரைவர் அழைத்துச் சென்றார். அப்போது:

துணைவேந்தர் எனக்கு மிகவும் பழக்கமானவர். ‘அடே! கம்மனாட்டி’ என்றுதான் என்னை அழைப்பார். உள்ளே நுழைந்தவுடன் இந்தச் செல்லப் பெயரில் என்னை அழைத்து “நீ சுவாமிகளுக்கு ஏதோ பாரதி பாட்டுப் பாடிக் காட்டினாயாமே! அதைக் கேட்டுச் சுவாமிகள் மிகவும் உருகிப் போய்விட்டார். எங்கே அதைத் திரும்பிப் பாடு” என்றார். எதிரே அமர்ந்து பாடினேன். எதிரே இருந்த இருவரும் பெருமூப்படைந்தவர்கள். ஆனாலும் என்ன! இருவர் கண்களிலிருந்தும் கண்ணீர் தாரையாகப் பொழிந்து கொண்டிருந்தது. ஒருவர் தமிழறிஞர். உலகம் தலை மேல் வைத்துக் கொண்டாடும் மூதறிஞர்; மற்றொருவர் உலகம் முழுவதும் போற்றும் மாபெரும் அரசியல்வாதி, துணைவேந்தர் மகாகனம் வி.எஸ்.சீனிவாச சாஸ்திரியார் அவர்கள் – இந்த இரண்டு மேதைகளும் கண்ணீர் பெருகப் பாரதியின் பாடல்களைக் கேட்டது எனக்கு வியப்பைத் தந்தது.

1938இல் பாரதியின் நாட்டுப் பாடல்கள் மட்டும்தான் மக்களால் ஓரளவு அறியப் பெற்றிருந்தன. ஏனைய பாடல்கள் சிறுசிறு நூல்களாக வந்திருந்த போதிலும் அவற்றை யாரும் விரும்பிப் படிப்பதில்லை. அன்றியும் அன்றைய தமிழ்ப் புலவர்கள் பாரதியை ஒரு கவிஞனாக நினைத்ததேயில்லை. மரபுக் கவிதைகளைத் தவிரப் பிறவற்றை அவர்கள் கண்ணெடுத்தும் பார்த்ததில்லை. இந்தச் சூழ்நிலையில் இப்பெருமக்கள் இருவரும் பாரதியின் பாடல்களை வழிந்தோடும் கண்ணீருடன் கேட்டது பெருவியப்பை தந்தது. இரண்டு மாமனிதர்களைச் சந்தித்ததாக அன்று நான் புரிந்துகொள்ளவில்லை. அறுபது ஆண்டுகள் கழித்து இப்போது அதனை உணர்கிறேன்.

ஓப்பன் ரீடிங் ரூம் தளத்தில்தான் நான் இந்தப் புத்தகத்தைப் படித்தேன். தளத்தையே இப்போது காணோம். நல்ல வேளையாக இங்கே அவரது பல புத்தகங்கள் கிடைக்கின்றன.

தம்பியர் இருவர் என்ற புத்தகத்தை கொஞ்சம் முயற்சி செய்து படித்தேன். அ.ச.ஞா. கம்பனை ஆராய்வது மட்டுமில்லை அனுபவிக்கவும் செய்கிறார். கம்பன் கவிதை புரிகிறதோ இல்லையோ அவர் ரசிக்கிறார், அனுபவிக்கிறார் என்பது மிகத் தெளிவாகப் புரிந்தது. இந்தப் புத்தகம் ஒரு சிறந்த மேடைப் பேச்சாக இருக்கும். ராவணன் மாட்சியும் வீழ்ச்சியும் புத்தகமும் இப்படிப்பட்ட உணர்வைத்தான் ஏற்படுத்தியது. இன்று இப்படி சிறப்பாக உரையாற்றக் கூடியவர்கள் இருக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் சாகித்ய அகாடமி விருது பெற்ற கம்பன் – ஒரு புதிய பார்வை புத்தகத்தை என்னால் படிக்க முடியவே இல்லை. முதலில் கம்பனைப் படித்துவிட்டுத்தான் இதை எல்லாம் படிக்க வேண்டும். இதைப் போலத்தான் பெரிய புராணம் – ஓர் ஆய்வு என்ற புத்தகமும். பெரிய புராணத்தை கரைத்துக் குடித்திருக்கிறார், நானெல்லாம் ஆரம்பிக்கவே பல வருஷம் ஆகும்.

மற்ற புத்தகங்களில் திருவிக என்ற புத்தகம் அவரது சொற்பொழிவுகளின் தொகுப்பு. பேச்சாக இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும். தமிழ் நாடக வரலாறும் சங்கரதாஸ் சுவாமிகளும் என்ற புத்தகம் எனக்கு கொஞ்சம் போரடித்தது. .

மிகவும் சுவாரசியமான memoirs. கட்டாயம் படியுங்கள் என்று சிபாரிசு செய்கிறேன்.

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:
நான் கண்ட பெரியவர்கள் மின்னூல்
விக்கி குறிப்பு