கம்பன் பாடல்கள் பற்றி ஜடாயு

ஜடாயுவைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். சிறந்த வாசகர், தமிழ் ஹிந்து தளத்தில் நிறைய கட்டுரைகள் எழுதி இருக்கிறார். (அவருடைய அரசியல் கண்ணோட்டத்தில் எனக்கு கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு என்பதையும் பதிவு செய்துவிடுகிறேன்.)

ஊட்டியில் ஜெயமோகன் முன்னின்று நடத்திய காவிய முகாமில் கம்பன் பாடல்கள் பற்றி ஜடாயு பெரிய உரை நிகழ்த்தி இருக்கிறார். அவர் சமீபத்தில் அமெரிக்கா வந்திருந்தபோது இதுதான் சான்ஸ் என்று இங்கேயும் அவரை ஒரு நாள் கம்பன் கவிதைகள் பற்றி பேசுங்களேன் என்று சிலிகான் ஷெல்ஃப் குழுமம் சார்பில் கேட்டோம். அவரும் பிகு பண்ணிக் கொள்ளாமல் சம்மதித்தார். சுந்தர காண்டத்திலிருந்து ஒரு பதினைந்து பாடல்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அவற்றை விளக்கினார்.

என்னதான் எனக்கு கவிதை அலர்ஜி என்றாலும் கவித்துவம் என்று ஒன்று இருக்கத்தான் செய்கிறது. அது என்ன என்று என்னால் வரையறுக்க முடிவதில்லை. நல்ல கவிதை என்றால் என்ன என்றெல்லாம் சொல்ல முடிவதில்லை. சில விஷயங்களை கவிதையாக எழுதினால்தான் ரசிக்க முடிகிறது. அது என்ன விஷயம், எப்போது கவிதை தேவைப்படுகிறது, எப்போது கவிதை பிடிக்கிறது, எப்போது பிடிப்பதில்லை என்றெல்லாம் என்னால் வரையறுக்க முடிவதில்லை.

குகனொடும் ஐவரானோம் என்பதுதான் எனக்கு உயர்ந்த மானிட தரிசனம். அது கவிதையாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன, உரைநடையாக இருந்தால் என்ன குடி முழுகிவிடும் என்று எனக்குப் புரிவதில்லை. அதனால்தானோ என்னவோ, ஒரு கவிதை எனக்குப் பிடிப்பது அபூர்வம். ஆயிரம் கவிதை படித்தால் ஒன்று பிடிக்கலாம். மிச்ச 999 கவிதைகளை ஏன் நிராகரிக்கிறேன் என்று articulate செய்யக் கூடத் தெரியவில்லை. ஒரு கவிதைக்காக ஆயிரம் கவிதை படிப்பது inefficient process ஆகத் தெரிகிறது. எல்லாரும் கம்பன் கம்பன் என்கிறார்களே, ஏதாவது புரிந்துவிடுமோ என்று கொஞ்சம் நப்பாசையோடு இந்த நிகழ்ச்சியை அணுகினேன்.

மேலும் எனக்கு கொஞ்சம் குதர்க்க புத்தி உண்டு. அடுத்தவர்கள், அதுவும் நண்பர்கள், ரசனை, பக்தி என்று பேசும்போது நான் கிண்டலாக ஏதாவது கமென்ட் அடித்துவிடுவேனோ என்று கொஞ்சம் தயக்கம் இருந்தது.

ஜடாயு

கறங்கு கால் புகா; கதிரவன் ஒளி புகா; மறலி
மறம் புகாது; இனி, வானவர் புகார் என்கை வம்பே!
திறம்பு காலத்துள் யாவையும் சிதையினும், சிதையா
அறம் புகாது, இந்த அணி மதில் கிடக்கை நின்று அகத்தின்!

என்று ஆரம்பித்தார். நயம் உள்ள கவிதை. சுழல் காற்றும் வெயிலும் மரணமும் புக முடியாத கோட்டைக்குள் அறம் எப்படிப் புகும் என்று ஹனுமான் நினைப்பதாக எழுதுவதில் கவித்துவம் இருப்பது எனக்கே தெரிகிறது. கதிரவன் ஒளி புகா என்பதை கோட்டையின் பெருமையாக சொல்வதைப் பார்த்ததும் என் குதர்க்க புத்தி வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது. இதை வெய்யிலை உணர்ந்த ஒருவன்தான் பெருமையாகச் சொல்ல முடியும். காஷ்மீரி பண்டிட்டோ, ஸ்வீடன் நாட்டுக்காரனோ சொல்ல முடியாது. 🙂

எனக்குப் பிடித்த இன்னொரு கவிதையிலும் இதே ஐடியா இருக்கிறது. இன்று போய் நாளை வா என்று ராமன் சொன்னதும் ராவணன்

வாரணம் பொருத மார்பும் வரையினை எடுத்த தோளும்
நாரத முனிவர்க்கேற்ப நயம்பட உரைத்த நாவும்
தாரணி மௌலி பத்தும் சங்கரன் கொடுத்த வாளும்
வீரமும் களத்தே போட்டு வெறுங்கையோடிலங்கை புக்கான்

இன்னொரு கவிதை. கல்மருங்கு எழுந்து என்றும் ஓர் துளி வரக் காணா நல்மருந்து (அரக்கியர் நடுவில் சீதையை ஒரு துளி தண்ணீரைக் கூட காணாத பாறையின் நடுவில் முளைத்திருக்கும் நல்ல மூலிகைச் செடிக்கு ஒப்பிடுகிறார்) என்ற உவமை அழகானது. ஆனால் வேறுள அங்கமும் மெலிந்தாள் என்பதில் கவித்துவம் கீழே போய்விடுகிறது. ஏதோ filler மாதிரி இருக்கிறது.

வன்மருங்குல் வாழ் அரக்கியர் நெருக்க அங்கிருந்தாள்
கல்மருங்கு எழுந்து என்றும் ஓர் துளி வரக் காணா
நல்மருந்து போல் நலன் அர உணங்கிய நங்கை
மென் மருங்குல் போல் வேறுள அங்கமும் மெலிந்தாள்

பல கவிதைகள் சொல் நயத்துக்காக, சந்தத்துக்காக மட்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டன என்று நினைக்கிறேன்.

தோள் ஆற்றல் என் ஆம்? மேல் நிற்கும் சொல் என் ஆம்?
வாள் ஆற்றல் கண்ணாளை வஞ்சித்தான் மணிமுடி என்
தாள் ஆற்றலால் இடித்து தலை பத்தும் தகர்த்து இன்று என்
ஆள் ஆற்றல் காட்டேனேல், அடியேனாய் முடியேனே!

வாங்கினள்; முலைக் குவையில் வைத்தனள்; சிரத்தில்
தாங்கினள்; மலர்க் கண்மிசை ஒற்றினள்; தடந்தோள்
வீங்கினள்; மெலிந்தனள்; குளிர்ந்தனள் ; வெதுப்போடு
ஏங்கினள்; உயிர்த்தனள்; இது இன்னது எனல் ஆமே!

இந்த மாதிரி பாடல்களை சிவாஜி கணேசன் மாதிரி யாராவது ஒருவர் சிம்மக் குரலில் படித்தால் கேட்க நன்றாக இருக்கும்.

ஜடாயுவின் உரையில் நான் மிகவும் ரசித்த இடம் அந்த வாங்கினள் என்று ஆரம்பிக்கும் கவிதையையும்

ஒரு கணத்திரண்டு கண்டேன்; ஒளி மணி ஆழி, ஆன்ற
திருமுலைத் தடத்து வைத்தாள்; வைத்தலும், செல்வ நின்பால்
விரகம் என்பதனின் வந்த வெங்கொழுந்தீயில்
உருகியது; உடனே ஆறி வளைத்தது, குளிர்ப்பு உள் ஊற

என்ற கவிதையையும் லிங்க் செய்த இடம்தான்.

மத்துறு தயிர் என்பது இன்னொரு அழகான உவமை.

மத்துறு தயிர் என வந்து சென்று இடை
தத்துறும் உயிரோடு புலன்கள் தள்ளும்
பித்து நின் பிரிவில் பிறந்த வேதனை
எத்தனை உலா? அவை எண்ணும் ஈட்டவோ?

பொதுவாக பாட்டுகள் ஜடாயு விளக்குவதற்கு முன்பே ஒரு மாதிரி குன்சாகப் புரிந்துவிட்டது. எப்பவோ எழுதின பாட்டு கோனார் நோட்ஸ் இல்லாமல் இப்போதும் புரிவதில் இப்படி நீண்ட பாரம்பரியம் உள்ள தமிழ் என் தாய்மொழி என்று ஒரு சின்ன பெருமிதம், சந்தோஷம் உண்டானது.

சின்ன சாம்பிளை வைத்துக் கொண்டு கம்பன் பாடல்களைப் பற்றி தீர்ப்பு எழுதுவது முட்டாள்தனமே. ஆனால் இந்த உரையை வைத்து மட்டும் பார்த்தால் கம்பன் கவிதையை ரசிப்பது என்பது கொஞ்சம் elaborate விதிகள் உள்ள ஒரு விளையாட்டு போல இருக்கிறது. நல்ல உவமை வந்தால் உயர்ந்த கவிதை ஆகிவிடுகிறது, மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது. காற்றும் ஒளியும் மரணமும் புகாத கோட்டையில் அறம் எப்படிப் புகும் என்று உயர்வு நவிற்சி அணியில் வியப்பது உயர்ந்த கவிதை ஆகிவிடுகிறது. சொல் நயம் இருந்தால் மேடைப் பேச்சில் உயர்த்திப் பேச முடிகிறது. உதாரணமாக:

பஞ்சி ஒளிர் விஞ்சு குளிர் பல்லவம் அனுங்க
செஞ்செவிய கஞ்ச நிமிர் சீறடியளாகி
அஞ்சொலிள மஞ்ஞையென அன்னமென மின்னும்
வஞ்சியென நஞ்சமென வஞ்சமகள் வந்தாள்

இதுதான் கவிதையா? சொல் நயமோ அல்லது பொருள் நயமோ இருந்தால் அது உயர்ந்த கவிதையா? இதில் எனக்கு மீண்டும் மீண்டும் யோசிக்க என்ன இருக்கிறது? சொல் நயம், சந்தம் மட்டுமே உள்ளவற்றை மொழிபெயர்க்க முடியாது. தமிழனுக்கு மட்டும்தான் அது கவிதையாக இருக்க முடியும்.

பி.ஜி. வுட்ஹவுஸ் I was not disgruntled, but I was not exactly gruntled either என்று எழுதுவார். அருமையான வார்த்தை விளையாட்டு. அதை நான் உயர்ந்த எழுத்தாக நினைத்த காலம் உண்டு. இன்று தொந்தி சரிந்து மயிரே உதிர்ந்த பின்னும் அதை நினைத்தால் புன்னகைக்கிறேன். ஆனால் அதை பெரிய இலக்கியமாகக் கருதுவதில்லை.

மனித வாழ்க்கையின் தரிசனம் (Telephone Conversation கவிதையில் How Dark? என்று கேட்கும் இடம்), வாழ்க்கையின் அனுபவத்தை நாலு வரியில் காட்டுவது (குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி, இட்டும், தொட்டும், கவ்வியும், துழந்தும் நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்) இப்படி ஏதாவது இருந்தால்தான் எனக்கு அது உயர்ந்த கவிதை என்று தோன்றுகிறது.

ஜடாயுவின் உரையில் எனக்குக் கிடைத்த லாபம் இதுதான். கவிதையைப் பற்றி நான் என்ன நினைக்கிறேன், நல்ல கவிதையில் நான் என்ன எதிர்பார்க்கிறேன் என்று எனக்கு இப்போதுதான் ஓரளவு புரிய ஆரம்பித்திருக்கிறது.

நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்ட பாலாஜி ஸ்ரீனிவாசன் எழுதுகிறார்:

சென்ற வெள்ளிக்கிழமை இரவு, ஆர்வி வீட்டில் ஜடாயு கம்ப ராமாயணத்திலிருந்து சில பாடல்களை வழங்கினார். இருபது பேர் வந்திருந்தனர். ஜடாயு எடுத்துக்கொண்டது சுந்தர காண்டத்திலிருந்து சில பாடல்கள். அருமையாக நடத்திச் சென்றார். ஒவ்வொரு பாடலையும் உரக்க வாசித்து, பொருள் விளக்கி, அதன் நுணுக்கங்களை சுட்டிக்காட்டி, விவாதித்து, அதை ஏன் தேர்ந்தெடுத்தேனென்றும் கூறினார். சில பாடல்களின் மூலமே கம்ப ராமாயணத்தின் பல சிறப்புகளையும் தொட்டுக் காட்டிட முடிந்தது. ஜடாயு மிகவும் confident ஆக, அதே நேரம் எல்லாருக்கும் புரியும் படியாகவும் பேசினார். கம்ப ராமாயணத்தைப் பற்றிய பொதுவான கருத்துக்களும், காளிதாசனின் கவிதைகளுடன் (ரகுவம்சம்) ஒப்பீடும் நன்றாக இருந்தன. எனக்கு மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது.

ஜடாயுவுக்கு ஒரு வேண்டுகோள். நீங்கள் பேசிய அத்தனை பாடலையும் இங்கே போடவில்லை. நீங்கள் கொடுத்த காகிதம் எல்லாம் எங்கே போயிற்றோ தெரியாது. முடிந்தால் அவற்றை ஈமெயிலில் அனுப்பினால் இங்கே ஒரு பிற்சேர்க்கையாகப் பதித்துவிடுகிறேன்.
ஜடாயுவின் உதவியால் பாடல்களை ஒரு அனுபந்தமாகப் பதித்திருக்கிறேன்.

அனுபந்தம் 1 – ஜடாயு தேர்ந்தெடுத்த எல்லா கவிதைகளும்

கம்பராமாயணம்: சுந்தர காண்டம் – சில பாடல்கள்

இலங்கை மாநகர மதிளைக் கண்டு அனுமன் வியத்தல்
கறங்கு கால் புகா; கதிரவன் ஒளி புகா; மறலி
மறம் புகாது; இனி, வானவர் புகார் என்கை வம்பே;
திறம்பு காலத்துள் யாவையும் சிதையினும், சிதையா
அறம் புகாது, இந்த அணி மதிள் கிடக்கை நின்று அகத்தின். (1)

இராவணன் அரண்மனையில் உறங்கும் இயக்க மகளிர்
வாளின் ஆற்றிய கற்பக வல்லியர்
தோளின் நாற்றிய தூங்கு அமளித் துயில்
நாளினால், செவியில் புகும் நாம யாழ்த்
தேளினால், திகைப்பு எய்துகின்றார் சிலர். (2)

உறங்கும் இராவணைக் கண்டு அனுமன் எண்ணம்
தோள் ஆற்றல் என் ஆகும்? மேல் நிற்கும் சொல் என் ஆம்?
வாள் ஆற்றல் கண்ணாளை வஞ்சித்தான் மணிமுடி என்
தாள் ஆற்றலால் இடித்து, தலை பத்தும் தகர்த்து, இன்று என்
ஆள் ஆற்றல் காட்டேனேல், அடியேனாய் முடியேனே. (3)
(ஊர்தேடு படலம்)

அசோகவனத்தில் சீதையின் நிலை
வன் மருங்குல் வாள் அரக்கியர் நெருக்க அங்கு இருந்தாள்;
கல் மருங்கு, எழுந்து என்றும் ஓர் துளிவரக் காணா
நல்மருந்து போல், நலன் அற உணங்கிய நங்கை
மென் மருங்குல்போல் வேறுள அங்கமும் மெலிந்தாள். (4)

சீதையின் தூய்மையை அனுமன் வியத்தல்
பேண நோற்றது மனைப் பிறவி, பெண்மை போல்
நாணம் நோற்று உயர்ந்தது, நங்கை தோன்றலால்;
மாண நோற்று, ஈண்டு இவள் இருந்தவாறு எலாம்
காண நோற்றிலன், அவன் கமலக் கண்களால்! (6)

இராவணன் சீதையை இரத்தல்
இன்று இறந்தன; நாளை இறந்தன;
என் திறம் தரும் தன்மை இதால்; எனைக்
கொன்று இறந்தபின் கூடுதியோ – குழை
சென்று, இரங்கி மறம் தரு செங்கணாய்! (7)
(காட்சிப் படலம்)

கணையாழியைக் கண்ட சீதை நிலை
வாங்கினள்; முலைக் குவையில் வைத்தனள்; சிரத்தால்
தாங்கினள்; மலர்க் கண்மிசை ஒற்றினள்; தடந்தோள்
வீங்கினள்; மெலிந்தனள், குளிர்ந்தனள்; வெதுப்போடு
ஏங்கினள்; உயிர்த்தனள், இது இன்னது எனல் ஆமே? (8)

இருந்து பசியால் இடர் உழந்தவர்கள் எய்தும்
அருந்தும் அமுது ஆகியது; அறத்தவரை அண்மும்
விருந்தும் எனல் ஆகியது; வீயும் உயிர் மீளும்
மருந்தும் எனல் ஆகியது; வாழி மணி ஆழி! (9)
(உருக்காட்டு படலம்)

அனுமனிடம் சீதை கூறியது
அல்லல் மாக்கள் இலங்கையது ஆகுமோ?
எல்லை நீத்த உலகங்கள் யாவும், என்
சொல்லினால் சுடுவேன்; அது, தூயவன்
வில்லின் ஆற்றற்கு மாசு என்று, வீசினேன். (10)

ஆரம் தாழ் திருமாற்பற்கு அமைந்ததோர்
தாரம் தான் அலளேனும், தயா எனும்
ஈரம் தான் அகத்து இல்லை என்றாலும், தன்
வீரம் காத்தலை வேண்டென்று வேண்டுவாய். (11)

வந்து எனைக் கரம் பற்றிய வைகல்வாய்,
இந்த, இப்பிறவிக்கு இரு மாதரைச்
சிந்தையாலும் தொடேன் என்ற செவ்வரம்
தந்த வார்த்தை திருச்செவி சாற்றுவாய். (12)

அனுமன் சீதையைத் தேற்றுதல்
மத்துறு தயிர் என வந்து சென்று, இடை
தத்துறும் உயிரொடு புலன்கள் தள்ளுறும்
பித்து, நின் பிரிவினில் பிறந்த வேதனை,
எத்தனை உள? அவை எண்ணும் ஈட்டவோ? (13)
(சூடாமணிப் படலம்)

இராவணன் அரசவையில் வீற்றிருக்கும் காட்சி
நரம்பு கண்ணகத்துள் உறை நறை, நிறை பாண்டில்
நிரம்பு சில்லரிப் பாணியும், குறடும் நின்று இசைப்ப,
அரம்பை மங்கையர் அமிழ்து உகுத்தாலன்ன பாடல்
வரம்பு இல் இன்னிசை, செவிதொறும் செவிதொறும் வழங்க.. (14)
(பிணி வீட்டு படலம்)

சீதையைக் கண்டதை அனுமன் இராமனிடம் கூறுதல்
ஒரு கணத்து இரண்டு கண்டேன்; ஒளி மணி ஆழி, ஆன்ற
திருமுலைத் தடத்து வைத்தாள்; வைத்தலும், செல்வ நின்பால்
விரகம் என்பதனின் வந்த வெங் கொழுந் தீயில் வெந்து
உருகியது; உடனே ஆறி, வலித்தது, குளிர்ப்பு உள் ஊற. (15)
(திருவடி தொழுத படலம்)

அனுபந்தம் 2 – மேற்கோள் காட்டப்பட்ட எனக்குப் பிடித்த கவிதைகள்

A Telephone Conversation by Wole Soyinka

The price seemed reasonable, location
Indifferent. The landlady swore she lived
Off premises. Nothing remained
But self-confession. “Madame,” I warned,
“I hate a wasted journey—I am African.”
Silence. Silenced transmission of
Pressurized good breeding. Voice, when it came,
Lipstick coated, long gold-rolled
Cigarette-holder pipped. Caught I was, foully.
“HOW DARK?”… I had not misheard… “ARE YOU LIGHT
OR VERY DARK?” Button B. Button A. Stench
Of rancid breath of public hide-and-speak.
Red booth. Red pillar box. Red double-tiered
Omnibus squelching tar. It was real! Shamed
By ill-mannered silence, surrender
Pushed dumbfoundment to beg simplification.
Considerate she was, varying the emphasis —
“ARE YOU DARK? OR VERY LIGHT?” Revelation came.
“You mean — like plain or milk chocolate?”
Her assent was clinical, crushing in its light
Impersonality. Rapidly, wave-length adjusted,
I chose. “West African Sepia” — and as afterthought,
“Down in my passport.” Silence for spectroscopic
Flight of fancy, till truthfulness clanged her accent
Hard on the mouthpiece. “WHAT’S THAT?” conceding
“DON’T KNOW WHAT THAT IS.” “Like brunette.”
“THAT’S DARK, ISN’T IT?” “Not altogether.
Facially, I am brunette, but madam, you should see
The rest of me. Palm of my hand, soles of my feet
Are a peroxide blonde. Friction, caused —
Foolishly madam — by sitting down, has turned
My bottom raven black — One moment madam!” — sensing
Her receiver rearing on the thunderclap
About my ears — “Madam,” I pleaded, “wouldn’t you rather
See for yourself?”

படைப்புப் பல படைத்துப் பலரோடு உண்ணும்
உடைப்பெருஞ் செல்வர் ஆயினும், இடைப்படக்
குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி,
இட்டும், தொட்டும், கவ்வியும், துழந்தும்
நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்,
மயக்குறு மக்களை இல்லோர்க்குப்
பயக்குறை இல்லைத் தாம் வாழும் நாளே.
      – பாண்டியன் அறிவுடை நம்பி

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: கவிதைகள்

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:
எனக்குப் பிடித்த சில கவிதைகள்
ஜடாயு கட்டுரைகள்