அஞ்சலி – ஜெயகாந்தனின் “ஒரு மனிதன் ஒரு வீடு ஒரு உலகம்”

ஜெயகாந்தன் மறைந்தார் என்று கேட்டதும் மனதில் முதலில் தோன்றிய எண்ணம் “ஒரு மனிதன் ஒரு வீடு ஒரு உலகம்” எழுதிய சிங்கம் மறைந்துவிட்டார் என்பதுதான். இப்போதிருக்கும் “அடடா! போயிட்டாரே!” மனநிலையில் ஜெயகாந்தனின் நூல்கள், தாக்கம் பற்றி எல்லாம் எழுதுவதற்கில்லை. இப்போதைக்கு ஒ.ம.ஒ.வீ.ஒ. உலகம் பதிவை அவர் நினைவாக மீண்டும் பதிக்கிறேன்.

---

இந்த புத்தகம் எனக்கு பொய்த்தேவுவை நினைவுபடுத்துகிறது. ஏனென்று விளக்க முடியவில்லை, ஆனால் படித்ததும் நிறைவாக இருந்தது.

ஜெயகாந்தனின் புத்தகங்களில் இது பெரிதும் கொண்டாடப்படுவது. சில நேரங்களில் சில மனிதர்களை விட பாராட்டப்படுவது. நான் சமீபத்தில்தான் படித்தேன். சிறு வயதில் படித்திருந்தால் கதை, கதைப் பின்னல் (plot) என்று ஒன்றும் இல்லாததுதான் தெரிந்திருக்கும். ஒண்ணுமே நடக்கலியே என்றுதான் சொல்லி இருப்பேன். இப்போது ஹென்றி என்ற கதாபாத்திரம் தெரிகிறது, பாசம், பந்தம் எல்லாம் இருந்தும், இறந்து போன தன அப்பாவின் உறவினர்களை தேடிக்கொண்டு அவன் வந்தபோதும் அவன் ஒரு துறவி என்பது தெரிகிறது. துறவியை மதிப்பது என்பது நம் ரத்தத்திலேயே ஊறிவிட்டதோ?

என்ன கதை? ஹென்றியின் அப்பா பச்சைத் தமிழர். அவர் அவரது கிராமத்திலிருந்து ஓடி விடுகிறார். அவருடைய தத்துப் பிள்ளை வெள்ளைக்கார ரத்தம் ஓடும் ஹென்றி. அப்பா இறந்தபிறகு அவரது பூர்வீக கிராமத்துக்கு ஹென்றி தன் “வேர்களைத்” தேடி வருகிறான். அங்கே அவனுக்கு தேவராஜுடன் நட்பு ஏற்படுகிறது. தன் “சித்தப்பாவை” சந்திக்கிறான். பாகப்பிரிவினை நடக்கிறது. வீட்டை புதுப்பிக்கிறான். விலகி இருக்கும் தேவராஜின் மனைவி மீண்டும் ஒன்று சேர்கிறாள். சம்பந்தமே இல்லாமல் கொஞ்சம் பைத்தியமான ஒரு பெண் கதையில் வந்து போகிறாள். மணியக்காரர் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போன அவமானம் தாங்காமல் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார். என்னவெல்லாமோ நடக்கிறது. நடப்பது எதுவும் முக்கியமில்லை.

அந்த பாகப்பிரிவினை சீன் உன்னதமானது. ஹென்றியின் அப்பாவின் சொத்துகளை அவனது சித்தப்பாதான் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறார். இப்போது வாரிசுதாரர் வந்தாயிற்று. ஊர் பெரிய மனிதர்கள் எல்லாம் இத்தனை நாள் எல்லாவற்றையும் கட்டி காப்பற்றிய சித்தப்பாவுக்கு இருக்கும் உரிமைகளைப் பற்றி யோசிக்கிறார்கள். சித்தப்பாவுக்கு அது ஒரு பொருட்டே இல்லை. ஹென்றிக்கோ தன்னை சொத்துக்கு உரியவன் என்று ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான் முக்கியம், சொத்து இல்லை.

யோசித்துப் பார்த்தால் ஜெயகாந்தனின் லட்சியவாதம், மனிதர்கள் உயர்ந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இதில் வெளிப்படுகிறது. புத்தகம் விவரிக்கும் மனிதர்களைப் பார்க்கும்போது ஒரு மன எழுச்சி ஏற்படுகிறது. இப்படியும் வாழ முடியும், வாழ்க்கை என்பது வெறும் பிரச்சினைகளால் ஆனதில்லை, தேடிச் சோறு நிதம் தின்று பல சின்னச் சிறுகதைகள் பேசி வாழ்வதில்லை, உயர்ந்த எண்ணங்களுக்கு அதில் இடம் இருக்கிறது என்ற விழிப்புணர்வு ஏற்படுகிறது. அதுதான் இந்தப் புத்தகத்தின் பலம்.

1973-இல் பதிக்கப்பட்ட புத்தகம்.

ஜெயமோகன் சிறந்த தமிழ் நாவல்கள் லிஸ்டில் இந்த நாவலை சேர்க்கிறார். மரபின் சாராம்சமான உள்வலிமையை தனக்குள் வாங்கிக் கொண்ட முற்போக்குப் படைப்புகளை உருவாக்கிய படைப்பாளிகளில் ஜெயகாந்தன் முக்கியமானவர் என்றும் அப்படி அவர் எழுதிய படைப்புகளில் ஒரு மனிதன் ஒரு வீடு ஒரு உலகம் முதன்மையான படைப்பு என்றும் அவர் சொல்கிறார். மேலும் அவரது வார்த்தைகளில்

மதமற்ற துறவு என்ற ஓர் இலட்சிய நிலை நோக்கி ஹென்றி எனும் வெள்ளையக் கதாபாத்திரத்தை ஏவுகிறார் ஜெயகாந்தன்….
தன் படைப்பியக்கம் மூலம் ஜெயகாந்தன் எப்போதுமே தேடிவந்த இலட்சியப் புரட்சியாளனின் சித்திரம் முழுமைபெறும் நாவல் இது. அனைத்திலும் குழந்தைத்தனமான குதூகலத்துடன் முழுமையாக அர்ப்பணித்துக் கொண்டு ஈடுபடும் ஹென்றி அவை எதிலும் ஈடுபடாமல் விலகியிருக்கும் ஆழம் ஒன்றையும் கொண்டிருப்பதை சகஜமாக கூறிச்செல்கிறது இப்படைப்பு. கர்மத்துக்கும் மோட்சத்துக்கும் பூரண ஒத்திசைவு கூடிய ஓர் புள்ளியில் அமர்ந்திருக்கிறான் ஹென்றி.

எஸ்.ரா.வும் நூறு சிறந்த தமிழ் நாவல்கள் லிஸ்டில் இதை சேர்க்கிறார்.

பிற்சேர்க்கை: ஜெயகாந்தன் இந்த நாவல் பற்றி திண்ணை தளத்தில் அளித்த பேட்டியில் சொன்னது:

முதலில் நான் எழுத ஆரம்பித்த போது, ஒரு நல்லவன் எப்படி மூடர்களிடம் சிக்கி அவதியுறுகிறான் என்று எழுதத் தோன்றியது. ஆனால் எழுதத் தொடங்கியவுடன், அதை விடவும் அவன் நல்லவனாக இருப்பதால் எல்லாவற்றையும் எப்படி எல்லாவற்றையும் நல்லவனாகவே பார்க்கிறான் என்பதையும் எழுத எண்ணினேன். Negative aspect சிறிதும் இல்லாமல் எழுத மனதில் தீர்மானித்துக் கொண்டேன். அவன் ஒரு யுனிவர்சல் மேன். கிராமத்திலே வாழ்கிறான். பரந்து பட்ட உலகத்தன்மை எப்படி ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் குடி கொண்டிருக்கிறது என்பதை அவன் வழியாகச் சொல்வதுதான் என் நோக்கம். அது ஒரு முடிந்த நாவல் அல்ல. அதன் முடிவு எப்படி இருக்கும் என்று தெரியாமலே அதை எழுதத் தொடங்கினேன். எனக்கு மனதில் மேன்மையான ரொம்ப மேன்மையான உணர்ச்சியும், அந்த உணர்ச்சியினால் நான்தான் ஹென்றி என்று உணர்வு கொண்டேன். என் நண்பர்களிடம் இதைச் சொல்லி, எப்படி எழுதுவது என்று முடிவாகவில்லை என்றேன். நண்பர் குப்புசாமி நான் சொன்ன விதமாகவே எழுதலாமே என்றார். அப்பொழுது நாங்கள் ஒரு லாரியில் பிரயாணம் செய்து கொண்டிருந்தோம். மொத்தம் அந்த லாரியில் ஏழு பேர் இருந்தார்கள் என்ற வரியோடு அந்த நாவல் தொடங்கியது. முடிவற்ற நாவலாக எழுதிக்கொண்டே போவதுதான் என் விருப்பம். ஆனால் பத்திரிகைக்காரர்களுக்கு இதை முடிக்க வேண்டும் என்று தோன்றிவிட்டது. இது இன்னும் எத்தனை வாரம் வரும் என்று கேட்டார்கள். அடுத்த வாரமே முடித்துவிட்டேன். அது முடித்த பிறகு நான் நிறைய எழுத வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிற விஷயங்கள் கூட மனதின் அடியாழத்துக்குப் போய் விட்டன. நீங்கள் கேட்டது: இந்த நாவல் எழுதும்போது என் மனநிலை பற்றி – மனிதர்களையும், கிராமத்தையும், இயற்கையையும் நேசிக்கிற ஒரு பறவை மாதிரி நான் அந்த காலத்தில் இருந்தேன் இந்தக் கதை என் உடம்பையே லேசாக்கி, பறவை போல இருந்தது என் மனநிலை. ஆனால் பறந்து கொண்டே இருக்க முடியாதல்லவா ? காலூன்றி ஒரு இடத்தில் நிற்கத்தான் வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் இன்னும் கூட அதை மறுபடியும் தொடங்கணும். எழுத வேண்டும் என்று ஆர்வம் உண்டு. ஒரு காரியம் நிறைவேறுவதற்கு ஆர்வம் மட்டும் போதாது. வேறு சில புறச் சூழ்நிலைகளும் தேவையல்லவா ? அது வரலாம் வராமலும் போகலாம்.

படியுங்கள் என்று சிபாரிசு செய்கிறேன்.

தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: ஜெயகாந்தன் பக்கம்

தொடர்புடைய சுட்டிகள்:

ஜெயகாந்தனைப் பற்றி ஜெயமோகன் – பகுதி 1, பகுதி 2

ஜெயகாந்தனின் திண்ணை பேட்டி

பொய்த்தேவு

ஜெயகாந்தனின் ஜயஜய சங்கர – பகுதி 1 , பகுதி 2, ஈஸ்வர அல்லா தேரோ நாம்

சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள் நாவல் பற்றி ஆர்வி, திரைப்படம் பற்றி பக்ஸ், ஆர்வி, சாரதா

ஒரு நடிகை நாடகம் பார்க்கிறாள் நாவல் பற்றி ஆர்வி, திரைப்படம் – சாரதா விமர்சனம்

ஜெயகாந்தனின் “தர்க்கத்துக்கு அப்பால்” சிறுகதையும் என் புலம்பலும்

ஜெயகாந்தனின் “நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி” சிறுகதை, சி.சு. செல்லப்பாவின் “வாழ்க்கை” சிறுகதை, பிதாமகன் திரைப்படம் ஆகியவற்றில் ஒரே அடிப்படைக் கருத்து