தி.ஜா. சிறுகதைகளின் மாஸ்டர். அவரது சிறுகதைகள் எனக்கு செகாவைத்தான் நினைவுபடுத்துகின்றன. இத்தனைக்கும் செகாவின் சிறந்த சிறுகதைகள் வெறுமே கோடு போட்டுத்தான் காட்டுகின்றன, பலவற்றை நாம்தான் நிரப்பிக் கொள்ள வேண்டும். தி.ஜா. விவரித்துவிடுவார். என்னதான் ஒற்றுமை என்று யோசித்துப் பார்த்தால் இருவர் எழுத்தும் மிகச் சுலபமாக, முயற்சியே செய்யாமல், கதாசிரியனின் எந்த வித தலையீடும் இல்லாமல் மனிதர்களைக் காட்டிவிடுவதுதான். தலையீடு என்பது சரியான வார்த்தை இல்லை, அதனால் இப்படி சொல்கிறேன். புதுமைப்பித்தனின் நான் உனக்கு காட்டுகிறேன் என்ற தொனி இல்லை. ஜெயமோகனின் உணர்ச்சி கொந்தளிப்புகள் இல்லை. அசோகமித்திரனின் பார் நான் இல்லவே இல்லை என்ற முனைப்பும் இல்லை.
அவரது கொட்டுமேளம் சிறுகதைத் தொகுப்பைப் பற்றி எப்போதோ எழுதி இருந்தேன். இந்த முறை கண்ணில் அவ்வப்போது பட்ட அவரது சிறுகதைகள் பற்றி:
வேதாந்தியும் உப்பிலியும் சிறுகதையில் பிய்த்து உதறுகிறார். மனிதர்களின் களங்கங்களை வெளிச்சம் போட்டு காட்டுவதில் அவருக்கு இணை அவர்தான்.
அவலும் உமியும்: பாயசம் மற்றும் கடன் தீர்ந்தது சிறுகதைகளை நினைவுபடுத்தியது. வாடகைக்கு குடியிருக்கும் குடும்பத்துக் குழந்தை புஷ்டியாக இருப்பதைக் கண்டு வீட்டு சொந்தக்காரர் காயாப்பிள்ளைக்கு கொஞ்சம் எரிகிறது – இல்லை இல்லை அசிகை.
முள்முடி போன்ற சிறுகதைகள் எங்கே போகும் என்று முதல் பாராவை படிக்கும்போதே தெரிந்துவிடுகிறது. ஆனால் அவரது தொழில் திறமை வெளிப்படுகிறது.
திண்ணை வீரர் அவரது ஆரம்ப கால சிறுகதையாக இருக்க வேண்டும். ‘எழுந்து வந்தேன்னா’ என்பது சின்ன முடிச்சாக இருக்கிறது, சிறு புன்னகைதான் வருகிறது.
பூட்டுக்கள் சிறுகதையிலும் சின்ன முடிச்சுதான், சிறு புன்னகைதான் வருகிறது.
கங்காஸ்னானம் கடன் தீர்ந்தது சிறுகதையை நினைவுபடுத்தியது. படிக்கலாம்.
கமலம்: கதை செயற்கையாக இருக்கிறது. வீட்டு சமையல்காரனை மகனாகப் பாவிக்கும் எஜமானியம்மா சும்மா டமாஸுக்கு அவனை வைத்துக் கொண்டிருப்பதாக ஒரு புரளியைக் கிளப்பி விடுகிறாளாம்.
தோடு: ஏழைப்பெண் பட்டுவின் ஆசைப்படியே அவள் பணக்கார, அழகான முத்துராமுவை மணக்கிறாள். ஆனால் குடும்பத்தின் குறைகள் மெதுமெதுவாக அவளுக்குத் தெரிய வருகின்றன.
மேரியின் ஆட்டுக்குட்டியை குறிப்பிட ஒரே காரணம்தான். உறவு கொண்ட பெண் கர்ப்பம் என்று தெரிந்ததும் பொய்ச் சத்தியம் செய்ய பெண்ணின் விரல்களைப் பிடித்துக் கொள்கிறான். அந்த விரல்களின் விவரிப்புதான்.
பஞ்சத்து ஆண்டி நல்ல விவரிப்பு, ஆனால் இது போன்ற பஞ்சங்களை நான் கேள்விப்பட்டதோடு சரி. அதனால்தானோ என்னவோ என் மனதைத் தொடவில்லை. பலரும் சிலாகிக்கும் மிருகம் சிறுகதையும் (வண்ணநிலவன்) இதே போலத்தான் என் மனதைத் தொடவில்லை.
விசைவாத்தின் முத்தாய்ப்பு சின்ன புன்முறுவலை வரவழைக்கிறது, ஆனால் பெரிதாக நினைவு வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய சிறுகதை அல்ல.
பெட்டி வண்டி போன்றவை நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டியவை அல்ல.
அடுத்த வீடு 50 மைல்: தி.ஜா.வின் ஆஸ்திரேலியப் பயணக் குறிப்புகள். அவர் சென்ற காலத்தில் அதிசயமாக இருந்த barbecue, ஹோட்டல் அறைகளில் தானே காஃபி போட்டுக் கொள்ளும் வசதி என்பதெல்லாம் இப்போது நமக்குப் பழகிவிட்டன.
தன் சொந்த ஊரான கீழ்விடவியல் (1969) பற்றி அவர் எழுதிய கட்டுரையில் தலித்கள் – அவர் ஹரிஜன் என்றுதான் குறிப்பிடுகிறார் – நிலை மாறிவிட்டது என்று எழுதி இருந்தார், இன்று நிலவரம் அன்றை விட மோசமாக இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது, தமிழகத்தில் ஜாதி உணர்வு அதிகமாகிக் கொண்டே போவது போல உணர்கிறேன்.
தொகுக்கப்பட்ட பக்கம்: தி.ஜா. பக்கம்
————————-
அம்மா வந்தாளை நான் முதல் முறை படித்தபோது பதின்ம் வயதைக் கடக்கவில்லை என்றுதான் நினைவு. என் அம்மாவின் பரிந்துரைதான் என்று நினைக்கிறேன். ஹை வால்யூமில் கடல் அலைகள் மோதவில்லை என்றாலும் அதிர்ச்சி ஏற்படத்தான் செய்தது. படித்தபோதும் சரி, பின்னாளில் திரும்பிப் படித்தபோதும் சரி, மோகமுள்ளை விடவும் இது எனக்கு ஒரு மாற்று அதிகம்தான். நான் படித்த தி.ஜா. நாவல்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்தது இதுதான். 
17-18 வயதில் படித்தபோது நுட்பமான சித்தரிப்பு என்று பல இடங்களில் தோன்றியது. தனியாக இருக்கும் இந்துவைத் தவிர்க்கத்தான் அப்பு காவிரிக் கரையில் பொழுதைப் போக்குகிறான், ஆழ்மனதில் அவனுக்கும் இந்துவிடம் ஈர்ப்பு உண்டு, இந்து தன்னை விரும்புவதும் அவனுக்கு தெரியும் என்றுதான் புரிந்து கொண்டேன். அது பெரிய திறப்பாக இருந்தது, திறமையான எழுத்தாளன் ஒரு வார்த்தை செலவழிக்காமல் எத்தனையோ விஷயங்களை சொல்ல முடியும் என்று புரிந்தது. கோபு பேசுவதெல்லாம் சிவசுவை ஏற்பது போலத்தான் இருந்தாலும், சிவசுவைப் பார்த்த கணத்தில் உள்ளே போய் ஒடுங்கிக் கொள்ளும் காவேரியை விடவும் சிவசுவை வெறுப்பவன் அவனே என்றுதான் என் வாசிப்பு இருந்தது. தண்டபாணி பேசும் வேதாந்தமும் வித்வத் செருக்கும் வெறும் வெளிப்பூச்சு, அலங்காரத்தம்மாளை dominate செய்ய விரும்பும், ஆனால் கையாலாகாத பக்தர் என்பதுதான் அவரது அடையாளம், அவர் அந்தஸ்துள்ளவர்களை அலட்சியப்படுத்துவதெல்லாம் அந்த கையாலாகத்தனத்தின் frustration மட்டுமே என்றுதான் புரிந்து கொண்டேன். குடும்பத்தின் அத்தனை பேரும் ‘Elephant in the Room’-ஐ கண்டுகொள்ளாமல் ஒன்றுமே நடக்காதது போலப் புழங்குவது அந்த வயதில் ஆச்சரியப்படுத்தியது. அலங்காரத்தம்மாள் அப்புவுக்கு வரும் சம்பந்தத்தை பெண்ணின் அம்மா சோரம் போனவள் என்று நிராகரிக்கும் இடம் என்னை புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு மனித மனத்தின் முரண்களைப் பற்றி யோசிக்க வைத்தது. அந்த நிராகரிப்பை அலங்காரத்தம்மாளின் குற்ற உணர்வின் இன்னொரு வடிவம், தனக்கு விடுதலை தர வேண்டிய அப்புவின் மீது ஏதாவது களங்கம் படிந்தால் அப்புவால் விடுதலை கிடைக்காது என்ற சுயநலம் என்றும் புரிந்து கொள்ளலாம்தான். சிவசு ஆசிர்வாதமாகத் தரும் பணத்தை அலங்காரத்தம்மாள் நிர்த்தாட்சண்யமாக நிராகரிப்பது அப்படிப்பட்ட புரிதலை வலுப்படுத்துகிறதுதான். ஆனால் எனக்கு அது மனித மனத்தின் முரண்பாடாகவேதான் எனக்கு (இன்றும்) தோன்றுகிறது. சிவசு மூலமாகப் பிறந்தவர்கள்தான் அம்மா சந்தோஷமாகப் பெற்றுக் கொண்ட குழந்தைகள் என்று அக்கா சொல்வதும் அந்த சந்தோஷத்தைப் பற்றிய அலங்காரத்தம்மாளின் குற்ற உணர்வும் இன்னொரு திறப்பு. சிவசுவின் குற்ற உணர்வும் அலங்காரத்தம்மாளுக்கு குறைந்ததில்லையோ? எதற்காக அப்புவைக் கண்டதும் அவன் கூனிக் குறுக வேண்டும்? என்ன செய்திருக்க வேண்டும் அலங்காரத்தம்மாள்? எது சரி, எது தவறு? தன் சந்தோஷத்தை நிராகரித்திருக்க வேண்டுமா? மகிழ்ச்சி இத்தனை குற்ற உணர்வை ஏற்படுத்துமா? கர்ணனும் துரியோதனனும் துச்சாதனனும் உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருந்தார்களா? குற்ற உணர்வால் பீடிக்கப்பட்டிருந்ததுதான் அர்ஜுனனுக்கு நிகரான திறமை கொண்ட கர்ணனும் பீமனுக்கு நிகரான வலிமை கொண்ட துரியோதனனும் அவர்களிடம் தோற்றதற்கு காரணமா?
சிலிகான் ஷெல்ஃப் 